it can't be

25

Pov Lauren

Ik tik het adres is op Google maps. "Ze is niet in Madrid." Zeg ik en loop naar de piloot toe om te vragen of hij naar Barcelona kan vliegen. Dus de koers is veranderd. James zit alweer te huilen. Ik ga voor hem zitten. "James we vinden haar wel, ik zorg er wel voor dat we ze vinden." Ik pak zijn handen vast en kijkt hem recht in zijn ogen aan. "het maakt jou helemaal niks uit Lauren." Ik kijk hem verbaast aan. Wat zei hij nou? "James, natuurlijk maakt het mij wel uit, ik ga er kapot van als ik jou zo zie."  Ik veeg zijn tranen onder zijn ogen vandaan. "Dat bedoel ik, het gaat voor jou om mij, niet voor Amanda of Kristina." "James, wat denk jij, dat ik mee zou gaan als ik niet on de meiden gaf? Kristina is mijn beste vriendin, als zij er niet meer is dan weet ik niet wat ik zelf verder moet. Daarbij is Amanda jou vriendin en ik doe er alles aan om jou gelukkig of allen maar blij te zien. Ik ken Aman niet zo goed maar ze is belangrijk genoeg om gered te worden. Begrijp je me James?" Hij reageert niet. "James, reageer." Hij knikt bijna onduidelijk maar duidelijk genoeg voor mij om het te zien. "Ik hou van je, James. Vergeet dat niet." Ik Geef hem een kusje en een knuffel. "Ik hou ook van jou" snikt hij in mijn nek. "ik kan niet meer zonder je." "Ik ook niet zonder jou.." zeg ik zacht terug. De anderen kijken naar ons en zijn vooral stil.

Na een half uur ofzo landen we in Barcelona waar Sergio een auto huurt. Maluma heeft een adres naar ons toe gestuurd en zegt dat hij het kreeg van de FBI ofzo. Maar dat kost geld dus het was wel een beetje dom. Het is ook hetzelfde adres als dat wij hadden dus is het nog dommer. Met een snelheid die eigenlijk niet hardop gezegd mag worden rijden door Barcelona. Na vijf minuten komen we in de straat aan. "Jullie blijven hier, ik loop naar nummer 7, breek in en neem ze mee terug. Vertrouw me, het gaat lukken." Zeg ik als ik vooraan de staat uitstap. Ze knikken. "Die voorzichtig, we willen je niet kwijt." Zegt Toni die het eigenlijk niet helemaal met het plan instemd. "ik kom terug.." zeg ik en druk een kus op zijn mond. Ik loop weg en sluip bij het huis achterom. Ik hoor Amanda gillen van de pijn. Tranen schieten in mijn ogen. Ik viel een stekende pijn in mijn rug en word zwak. Dan word alles voor even zwart. Mijn eerste ondergang na drie jaar. Maar ja, tegen een verdovings pijltje kan niemand het opnemen.

Ik open mijn ogen en zie een bekende. Die zag ik laatst in het centrum. Niet Neymar of ter Stegen. Nee deze man zijn naam weet ik niet. Mijn handen zijn op mijn rug vastgebonden met touw. 1. Hoe dom kun je zijn.. 2. Ze moeten weten tegenover wie ze staan. En 3. Hoe dom kun je zijn.. ik begin wat te prutsen en heb mezelf dan bevrijd zonder dat ook maar iemand het heeft gemerkt. "Wij gaan samen wat lol beleven.." zegt de man en wil me staan. Ik grijp zijn pols, trap hem in zijn ballen en hoek hem op rechts. Dus nu is hij degene die op de grond ligt. Ik knoop het touw om zijn polsen en trek hem omhoog. Dan trao ik de deur van de kamer eruit en trek ik hem mee naar buiten. Daar staat Marc-Anderé ter Stegen. "Marc, wat heb je gedaan..." de man/jongen maakt een piepend geluid. "Het is maar goed dat ik al een dochter heb, het zal me niks verbazen als ik geen kinderen meer kan krijgen." Ik draai met mijn ogen. "Waar zijn Kristina en Amanda." Ter Stegen zwijgt. "Je verteld het me nu, of je gaat.... Neymar Waag het om me weer neer te schieten net zo'n pijltje." Ze kijken me verbaast aan. "Geen antwoord? Oke, eigen keuze." Neymar haalt de trekker over, een pijltje vliegt mijn kant op. Ik trek de Marc die ik vast heb er voor en duw hem dan tegen Neymar aan waardoor ze vallen en ik kan aanvallen op Ter Stegen en daarna alle drie de jongens vast bind. "Dus, laatste keer. Waar zijn Amanda en Kristina." "Zoek het zelf maar uit." Ik sla ze alle drie buiten bewustzijn, ze zijn niet dood, daar doe ik niet aan. Maar daarna loop ik het hele gebouw rond en vind ik de meiden uiteindelijk. Allebei in een andere kamer en allebei uitgeput en onder de blauwe plekken. Snel Help ik ze naar buiten. James en Sergio komen er aan rennen en nemen ze van me over. Er stopt een Auto vlak voor ons. Maluma stapt uit en pakt Kristina haar hand vast. "Kristina hoor je me?" Ze opent haar ogen en kijkt zijn kant op. "God thanks you're oke.." zucht hij en laat haar hand los. "Dank je Lauren, zonder jou hadden we het niet gered." Ik glimlach. "Geen probleem jongens, ik ben blij dat ik kon helpen, maar nou moeten Meryam en ik gaan, morgen hebben we les." Ik wijs met mijn scheve wijsvinger naar Meryam. "Wat is er met jou vinger?" Ik lach. "Gebroken.." Meryam kijkt even nadenkend. "Waar zijn je veters die je om je nek had gedaan?" Ik haal mijn schouders op. "Ik denk dat ze nog binnen liggen, ik haal ze wel." Ik loop naar binnen. Ik buk om de veters op te pakken en dan word alles weer zwart...

Pov James

Het duurt te lang voordat Lauren weer terug is. "Waar blijft ze..." zucht ik en loop naar de deur. Amanda is nu bij Luís Suarez die haar net mee genomen heeft naar zijn huis. Waarschijnlijk is hij doorgereden naar het ziekenhuis. "Lauren, lukt het?" Roep ik naar binnen. Geen reactie. Ik loop naar binnen. Er is niemand. Er ligt bloed op de grond en daarnaast haar schoenveters. Ik ren het huis door om te kijken of er nog iemand is. Er lopen alweer tranen over mijn wangen. "LAUREN, WAAR BEN JE!!" roep ik. Hijgend kom ik buiten waar iedereen me vragend aankijkt. "ze hebben Lauren." Zeg ik en zak door mijn benen. Meryam zucht en gaat zitten in de auto. Toni is ook op de grond gaan zitten en zelfs Maluma en Sergio huilen. Mijn mobiel gaat en ik zie dat mam me belt.

I: mam?
M: James schat wat is er..
I: hoe weet je...
M: ik kan horen dat je huilt..
I: Lauren is ontvoerd door weet ik veel wie... eerst Amanda en Kristina, nu Lauren...
M: wat? Dat neen je niet, ik kom nu naar Madrid
I: nee mama, straks gebeurd er ook iets met jou, dat kan ik niet aan.
M: jij hebt me nodig..
I: mam, ik heb genoeg mensen om me heen die me steunen. Blijf thuis..
M: oke..
I: mam ik ga haar zoeken. Hou van je
M: ik ook van jou.

Ze hangt op. Ik loop weer naar binnen om iets van haar te zoeken. Ik zie in de hoek van een kamer haar telefoon liggen. Ik kan in haar telefoon komen met de vinger scan. Hij staat op notities. James ik hou van je, ga niet naar me zoeken ik kom er zelf wel uit. Vergeet me niet x Lauren.

Ik lees te drie, vier vijf keer over. Dit kan ze niet zelf getypt hebben.. maar het niet wel, wie weet haar code anders. Niet dat die moeilijk is. 1008.. 10 van mij, 08 van Toni.

Ik strompel weer naar buiten met haar telefoon in haar handen. "Ze wil dat we niet naar haar gaan zoeken.." zeg ik zacht en laat iedereen het bericht lezen. "Ja dahag, ze is mijn vriendin, ik wil haar niet kwijt.." zegt Toni en gaat achter het stuur zitten. "Instappen, we gaan naar Madrid" zegt hij en start de motor. Meryam stapt uit. "Laat mij maar rijden, jullie zijn uitgeput." Zegt ze en gaat dan achter het stuur zitten. Dan rijden we terug naar Madrid. Ik denk aan Lauren, waar zal ze zijn. Ik mis haar nu al, zal ze pijn hebben? Zal ik haar ooit terug zien.. wat als we haar wel zoeken, wil ze me dan nog wel zien.. het maakt me niet uit wat ze dan doet. Ik wil dat ze veilig is, ik ga haar zoeken, ik ga haar vinden...

Heey peepzz.. sorry heel kort stuk, maar wel spannend *denk ik*... ik ga weer live you xx