it can't be

28

Pov Lauren

Samen met Emiley en Meryam stap ik het vliegtuig uit nu we in Madrid zijn geland. Ik slik als ik James al zie staan. Er staan neer bij. Toni kroos, Raphael Varane, Marco asensio, Sergio Ramos en dat meisje die bij met mij op de foto stond. Ik haal diep adem en loop achter Emiley aan die op Marco Asensio afrent. Nog steeds vind ik het apart om te weten dat James en ik hun samen gekoppeld hebben. Een beetje onzeker ga ik bij de jongens staan. "Heey Love..." zegt Toni en drukt een kus op mijn voorhoofd. Nog steeds raar om te weten dat hij mijn vriend is. Dat ik überhaupt bevriend ben met heel real Madrid. Het meisje die erg veel op Sergio Ramos lijkt geeft me een hand. "Ik zal me voorstellen omdat je niet weet wie ik ben. Kristina Ramos." Ik glimlach. "Ik vind het echt heel erg dat ik jullie niet meer kan herinneren." Ze glimlacht. "ik ben blij dat ik je weer zie, dat is belangrijker dan je herinneringen." Ze geeft me een knuffel. Toni bakt mijn gezicht vast. "Bij wie was je toen je wakker werd." Neymar, dat weet ik, ik ga hem alleen niet verlinken. "Uuhm, ik weer het niet." James kijkt me onderzoekend aan. "ooh, jammer, ik wou wel weten waarom hij je mee nam." Nu is het zijn beurt om me te knuffelen. Het duurt me weer iets te lang dus ik klop weer af. De anderen kijken me raar aan. "Jij klopt nooit af, zelfs niet als het te lang duurt of als het ongemakkelijk word.." zegt Kristina verbaast. "Jongens, ik moet hier aan wennen, twee maand geleden was de enige die mij knuffelde mijn vader, Will en Emiley. aan anderen ben ik nu gewoon niet gewend.." Toni fronst. "wie is Will.." "mijn beste vriend, ik ken hem al mijn hele leven, nouja voor zolang ik me kan herinneren." Ze lachen, behalve Toni. Die heeft een beetje een jaloerse blik in zijn ogen als hij langs me kijkt. Ik kijk achterom en zie dat Raphael Varane eraan komt lopen. Wat had hij ook alweer gedaan? Ooh ja, hij hing vreemd waar ik bij stond. "Heei, ik ben Raphael, maar ik denk dat je dat wel weet." Hij geeft me een knipoog. Zij kaak is een beetje blauw. "Waarom is je kaak blauw?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik liep tegen een kast aan." Mijn wenkbrauw gaat omhoog. "Of, ik heb je geslagen nadat je vreemd ging." Hij kijkt me verbaast aan. "Ik mag mijn geheugen dan wel kwijt zijn, maar ik weet hoe mensen eruit zien als ik ze sla en ik heb bronnen.." ik wijs naar Emiley. "Hee, je mag je bronnen nooit verraden." Zegt James zacht als hij een arm om mijn middel slaat. "Hee good-lookin', ik zal nooit van mijn leven vreemd gaan." Ik lach. "en ik zal niet zomaar iemand slaan.." zijn gezicht betrekt. "Je bent wel met me gegaan." Zegt hij dan. "En nu gaat ze met mij.." zegt Toni tegen Raphael. "jongens, stop om mij vechten heeft geen zin, je doet jezelf er alleen maar pijn aan" Kristina lacht. "Die ga ik onthouden." Er komt iemand anders naast me staan en legt een arm over mijn schouder. "Waarom zouden ze zich pijn doen aan jou." Ik krijg een walgende blik in mijn ogen en gooi zijn arm van me af. "Omdat ik één van beide moet kiezen en dan doe ik de ander pijn.." Hij slaat zijn arm weer om me heen. "Je kan ook met mij gaan en die twee sukkels laten zitten." Ik glimlach. "Sorry. Ik denk niet dat jij er behoefte aan hebt dat je vriendin sterker is dan jijzelf.." ik gooi zijn arm weer van me af. "Ooh, daar ga ik ook niet vanuit, ik ben al twee jaar onverslagen in kickboks." Ik kijk hem van top tot teen aan. "Jij bent geen Europeaan, of wel." Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Nee schatje, ik ben een Colombiaan." Ik grinnik. Daar wonen vooral drugsdealers... maar wacht even, als de verhalen waar zijn ben ik ook een Colombiaan. Ik hou me dus maar stil. "Dus schatje, wanneer is onze eerste date?" Ik denk even na. "Wanneer kan jij?" Hij kijkt me verbaast aan. "morgen.." "ja ik kan morgen denk ik ook wel, hoelaat ben ik ongeveer klaar met stage?" Vraag ik aan James die me al bet zo verbaasd aankijkt. "Na onze training.." "kom na de training bij de sporthal van Real Madrid." Hij kijkt me raar aan. "Ooh, jij denkt bij date aan een etentje.. sorry, bij het woord date denk ik aan tegenover iemand staan in de ring en diegene vies hard neerslaan zodat hij uitkijkt met wie hij aan het rommelen is." Dat laatste zeg ik boos waardoor ik angst in zijn ogen zie. "Jij kan mij niet verslaan. Ik ben twee jaar onverslagen." Ik glimlach heel nep. "Begin maar overniet te tellen, morgen is je eerste ondergang." Hij knikt. "Oke, morgen bij de sporthal van Real, als ik win, ga jij met mij uit eten, als jij wint dan laat ik je met rust." "Deal." Hij loopt dan weg. Dan krijg ik opeens de kriebels over mijn rug. Die kerel heeft net zijn arm om me heen geslagen en hij stonk verschrikkelijk naar zweet.