it can't be

10

Pov James

Wat was dat.. net toen we weg gingen kwam er een politie aan met eem geweer op haar gericht. Echt waar ik begon spontaan te huilen toen ik het zag. Ze heeft het me net uitgelegd en zei ook dat ze de oma van Raphael had ontmoet ofzo. Het was een vaag verhaal allemaal. Ze heeft trouwens ook de wedstrijd van ons gefilmd terwijl ze met haar familie aan het kijken is. Toen Karim scoorde zongen ze met z'n allen y nada mas.. hoe bedenk je het om dat te doen. Ook zo vals als maar kan, het kijken een beetje op ons toen we de Champions League gewonnen hadden en we met z'n allen zongen. Het klonk nergens naar. Goede tijden. Kuch. Ik loop naar de keuken en pak een appel van de fruitschaal. Daarna loop ik naar de kamer en plof ik op de bank naast Salomé. En een potje arrogant dat ze naar me kijkt. "Wat is er schoonheid." Zeg ik lachend. "jij geen appel eten." "Waarom niet." "Ik appel" ik geef de half opgegeten appel aan haar en loop weer naar de keuken om en nieuwe te pakken. "Wat doe jij nou.." zegt Daniela die bezig is met het eten. "Salomé wou mijn appel dus ik pak een andere." Zeg ik en druk een kusje op haar slaap. Dan loop ik weer terug naar de kamer waar Salomé op die appel aan het bijten is terwijl ze naar frozen kijkt. "Is hij lekker?" Vraag ik aan haar. Ze knikt heel duidelijk en begint met de liedjes mee te zingen. Het leuke van alles is dat ze de tekst niet kent. Ik film het en stuur het naar Lauren.

Pov Lauren

We zijn bijna een maand verder. 11 november dus er komen allemaal kinderen met lampionnetjes langs. Dit is echt een leuk iets dus ik doe de deur steeds open. Er word weer aangebeld dus ik pak de schaal en open de deur. Vier jongens staan voor de deur te zingen. Ik denk dat ze in groep vier zitten, zo schattig. Nadat ze iets van mij gekregen hebben lopen ze lachend terug naar de straat en slaan ze af bij het volgende huis waar iemand ze laat schrikken zodat ze gillen. Ik sluit lachend de deur. Nog geen halve minuut later gaat de bel weer. Een lange schim staat voor de deur. Ik open hem en kijk wie het is. "Heei Love." Glimlacht Raphael. "heei, kom binnen." Zeg ik en ga an de kant zodat hij binnen kan stappen. Ik sluit de deur weer achter hem. "Waarom lopen er kinderen over straat.." "het is 11 november.. dat weet je toch.." hij kijkt me een beetje raar aan. "Raph dit is slecht.." hij begint te lachen en drukt een kusje op mijn mond. "Zo goed gelovig jij.." zegt hij en knuffelt me. "Grappuuhgg." Zeg ik. Ik loop voor hem uit naar de kamer waar mijn vader voetbal kijkt. "Pap, Raphael is er.." zeg ik. Meteen zit hij rechtop. "Welkom." Zegt hij. Er word weer aangebeld. Ik loop naar de deur en open hem voor twee meiden die tweestemmig beginnen te zingen. Bewonderend luister ik naar hoe ze het liedje zingen. "Wauw, dat was echt heel erg mooi." Zeg ik en hou de schaal voor zodat ze iets kunnen uitzoeken. Dan lopen ze zonder nog iets te zeggen weg. Meteen komen er anderen aan dus ik blijf staan. Raph staat achter me met zijn armen om me heen. Vier meiden beginnen Canon te zingen, je weet wel, hetzelfde liedje door elkaar. Raphael begint te lachen. "Dat is nog leuk dan dat jij bent." Zegt hij tegen me. De meiden beginnen te giechelen. "En bedankt mr Varane.." zeg ik en laat de meiden iets uitkiezen.  "Nee hoor Love, jij bent leuker dan alles." Ik draai met mijn ogen waardoor de meiden weer lachen en weglopen. "Geloof je me niet?" "Nue.." zeg ik en druk de deur weer dicht. Ik draai me om en leg mijn handen in zijn nek. Hij drukt zijn lippen op de mijne en zo staan we tot de volgende aan de deur komen. Het zijn een paar jongens die vrolijk y nada mas aan het zingen zijn. Ik film het. "Volgens mij was dat geen Sint Maarten liedje, ofwel.." "mijn oma zei dat we dat hier wel konden doen." Ik lach. "Dan heeft ze gelijk, wie is jou oma dan." "Oma Varane, ze woont daar in het bejaardentehuis." Ik kijk achter de deur waar Raph zit. "Ik denk dat dit je neefje is ofzo.." hij kijkt me fronzend aan. "Ik heb geen neefjes of nichtjes." Zegt hij en verdwijnt in de deuropening naast mij. De jongens kijken met open mond naar hen. "Ik ben Christian.. mijn moeder is het zusje van jou vader." Raph slikt. "Mijn vader zei dat zijn zusje op jonge leeftijd overleed, net als mijn opa en oma.." het jochie slikt nu. "Mijn moeder is niet dood.." Raphael aait de jongen over zijn hoofd. "Hee, kijk uit voor mijn haar, zo kan ik geen knappe chicks meer fixen.." Christian knipoogt naar me. "Sorry, dir is al bezet." Lacht Raph en slaat zijn arm om mijn middel. "Alles kan kapot." Ik begin te lachen. "Sorry jongen, je bent een beetje te jong." Ze pakken wat van de schaal en lopen dan weer weg. "Ik heb nooit familie van mezelf gezien. Ik vind het een beetje raar." "Ik breng je morgen naar je oma, ze mag mij dus ik kan er zo heen." Hij glimlacht wat ongemakkelijk "weet je dat wel zo zeker?" Ik knik. "Ik ga sowieso elke week naar haar toe, eventjes wandelen het is altijd heel gezellig met haar." Hij lacht nu. "Dat bedoelde ik niet. Wil ze mij wel zien." "Ze praat altijd over je dat je zo goed bent in voetbal en alles en dat je een knappe jongen bent geworden." Hij kijkt onzeker naar de grond. Ook voor het eerst. Opeens begint hij vies te grijnzen en zoent hij me. Een van zijn handen ligt op mijn wang en de andere plaatst zich van mijn heup naar mijn kont. Ik verplaats zijn hand naar mijn onderrug wat niet slim was want nu gaat zijn hand mijn broek in. Snel haal ik zijn hand uit mijn broek. "Kijk uit raph.. mompel ik tussen de zoen door. hij glimlacht en drukt zijn lichaam dichter tegen de mijne. Ik voel zijn grote vriend groter worden. Dat doet me denken aan Kristina waardoor ik in de lach schiet. Hij kijkt me raar aan. De bel gaat weer. Ik lach nog steeds dus Raph duwt me naar de kamer en maakt de deur open. De kinderen zingen en zijn ook zo weer weg. Door zijn verbaaste gezicht begin ik nog harder te lachen. "Wat heb jij opeens.." zegt mijn vader die nog steeds naar voetbal zit te kijken. "Ook ik moest aan Kristina denken met haar eissen voor een man." "en dat zijn?" Zegt Raphael die naast me komt zitten en zijn arm om me heen slaat. "1. Ze moeten knap zijn. 2. Ze moeten goed kunnen zoenen." Ik begin weer te lachen. "3. Ze moeten een sixpack hebben en 4. ze moeten lief zijn." Ik lach tussendoor nog steeds. Pap kijkt me nu raar aan en begint ook een beetje te lachen. meer van 'je bent echt niet normaal dom'. "Dus je bent goedgekeurd door haar." Hij kijkt me vreemd aan. "Hoe weet jij nou dat ik een sixpack heb." "Internet.." "ooh en toen zag je die foto.." ik lig weer in een deur.

Ga niet raar van mij denken. Ik was alleen op zoek naar hem met een sixpack en toen kwam ik deze tegen...

Het leuke van alles is dat hij nu ook gewoon weet waar ik het over heb. "nu wil ik weten waar dit over gaat." Zegt mijn vader. "Ooh daar ging dat onmenselijk groot over.." oke ik ga weer liegen. "Nee dat was echt de pukkel van Joost op zijn schouder." Pap kijkt me vies aan. "die was echt ranzig groot.." gelukkig is dit verhaal echt gebeurd dus ik laat de foto aan hem zien. "Iewl.. ja die is onmenselijk groot.." we lachen weer, alleen niemand weet dat ik lach om Raphael. De laatste kinderen zijn net geweest en de snoepbak zit nog half vol. Onder het voetbal kijken zitten we daarvan te eten want tja, wat moet je er anders mee. S avonds lopen we naar mijn kamer en maken we ons klaar voor de nacht. Ik stap in mijn bed en Raph komt naast me liggen. "Mag ik tegen je aan liggen?" Vraag ik aan hem. "Dat wou ik net aan jou vragen." Zegt hij lachend terug en trekt me dicht tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en val al snel in slaap...

De volgende dag na zijn training lopen we het bejaardentehuis binnen. Een paar oude mannen kijken me altijd bewonderend aan als ik binnen loop. Ik heb hier ook als vrijwilliger gewerkt, maar dat weten ze vast al niet meer omdat de mensen hier dementie hebben. Ik pak Raph zijn hand en trek hem mee naar de huiskamer van zijn oma haar afdeling. Ze zit een puzzel te maken. "Hallo mevrouw Varane, ik heb iemand voor u meegebracht." Zeg ik en druk een kus op haar wang. "Sode Jezus... Raphael Varane." Zeg een man in de hoek. "Hee dat zeggen we hier niet, wacht maar dan krijg je een pak slaag." Zegt een vrouwtje die opstaat en met een opgerolde krant naar de man toe loopt. Mevrouw Varane krijgt tranen in haar ogen van blijdschap. "Raphael?? Wat ben je groot geworden." Zegt ze en staat op om hem een knuffel te geven. "Rustig aan mevrouw Varane." Zegt een verzorger en gaat zitten achter een bureau. Ik draai met mijn ogen en help mevrouw Varane die het eigenlijk prima zelf kan met opstaan. "Gaat u mee wandelen mevrouw Varane?" Vraag ik. Ze knikt en haakt haar arm door de mijne. Raphael staat nog steeds in de deuropening. "Ben je bang voor me jongen?" Vraagt ze aan hem. "Natuurlijk niet oma." Zegt hij en drukt een kus op haar mond. "Sorry dat ik je niet heb bezocht, pap zei dat je er niet meer was." "Ach, je pap mijn zijn kop houden.." ik lach. "En bezoeken gaat een beetje moeilijk als je in madrid zit." Hij kijkt een beetje raar. "Hee, niet iedereen is hier dement.. ik ben nog zo gezond als wat alleen ik kan niet meer goed voor mezelf zorgen." Hij knikt. "Ik dacht al, hoe had je me anders moeten herkennen." met z'n drieën lopen we naar buiten. Bij de geitjes stoppen we en gaan we op een bankje zitten. Er word door Raph en mevrouw Varane veel gepraat over wat er in de familie allemaal gebeurd is. Er is blijkbaar een grote ruzie ontstaan tussen zijn vader en de rest van de familie. De reden maakt me niet uit alleen ik vind het erg dat er gezegd werd tegen hem dat de rest van de familie dood is terwijl iedereen nog gewoon leeft. "Maar genoeg over ons, lten we het hebben over jou Lauren" ik schud mijn hoofd. "Ik ben al blij dat het een keer niet over mij gaat." "ach meid toch.. zo vaak praten we ook weer niet over jou." "Mevrouw Blue, handen omhoog.." "RODRIGUEZ!!" roepen we met z'n drieën tegelijk. "Op de grond." "Nee, ik heb niks gedaan." "Je bebt binnengedrongen bij de training van het franse team." "Omdat ik haar mee nam." "Shut up Varane.." zegt de agent. "Hoe zei u dat? U weet tegen wie u het heeft." Raphael staat dreigend op en gaat voor de nogal kleine agent staan. Maar ja wie is er nou niet klein vergeleken met hem. De agent slikt en rent weg. "Ziet u, gaat het weer over mij.." zeg ik tegen mevrouw Varane die het duidelijk koud krijgt. "Kom we gaan weer naar binnen." Zeg ik en sta op om haar te helpen.

Als we weer afscheid nemen lopen we voor mij door naar de sportschool waar ik een half uur tegen een kussen sta te trappen die hij vast houd. "Jemig, zelfs met kussen doet het pijn, dikke blauwe plekken morgen.." zegt hij lachend em drukt een kus op mijn voorhoofd als we weer naar mijn huis lopen. "Ik heb je gemist Raph" zeg ik en vouw mijn handen in de zijne. "Ik jou ook." Zegt hij en drukt nog een kusje op voorhoofd...

Heei mensen!! Sorry van dat plaatje ltussendoor, maar geef toe, dat is het eerste waar je naar kijkt als meisje. Ga nu niet raar van me denken please... hou van jullie