it can't be

22

Pov Lauren

Ik ben tot de finale gekomen. En raad eens tegen wie dat is. Inderdaad, Spanje.. ik weet niet of je dat ook dacht, maar ik dacht het wel... na een kleine vijf minuten oauze sta ik weer in de ring. Hij onder de blauwe plekken, ik heb er geen. Mijn scheve vinger doet wel een beetje pijn maar daar let ik niet op en ga gewoon door. Ik kan deze man niet onderschatten, hij deed zijn best niet in de sporthal, dat kon je makkelijk zien. Hij wil mijn techniek achterhalen. Pech voor hem dat ik meerdere technieken heb en hij gebruikt er steeds maar één. Dus nu sta ik tegenover Spanje. "Is onze date toch dichtbij dan ik dacht." Grijnst hij. "Ik dacht altijd dat mannen het niet leuk vonden om met vrouwen te daten die sterker zijn dan zijzelf.." zeg ik gemeen terug. "Hou je stil vieze Franse.." sust hij dan. Emiley fluit. "je kan me noemen wat je wil, Maar ik ben niet Frans.."  dan val ik aan. Hij heeft geen tijd om te verdedigen en ligt al snel op de grond. "Hoe kan je zulke snelle bewegingen maken.." kreunt hij en staat weer op. "Ik boks vanaf mijn vierde.. zolang je elke dag blijft trainen komt het vanzelf." Hij kijkt me nadenkend aan. "Ik heb je techniek achterhaald.." ik trek een wenkbrauw omhoog. "Laat maar zien dan.." ik ga mijn tweede techniek nu gebruiken. Weer ligt hij al snel op de grond. "Hoe kan jij zoveel verschillende technieken hebben." "Trainen." "Dat kan niet.." "waarom denk je dat ik al drie jaar onverslagen ben. Ik train elke dag en anders train ik anderen om mezelf te laten weten hoe dat zat. Vanaf mijn vierde werden er tennisballen naar me toe geschoten en nu kan ik ze geblinddoekt tegenhouden." Ik begin een beetje boos te worden. De derde ronde begint. Ik haal diep adem en wacht tot Emiley fluit. Wat ze blijkbaar allang heeft gedaan want de man begint aan te vallen. In zijn eigen aanval ligt hij zelf op de grond. Hij wou me trappen maar dat was te langzaam dus ik trapte hem waardoor hij omviel net als Cristiano. Dus ik heb gewonnen. Hij staat op en geeft me een hand. "Gefeliciteerd mevrouw Rodriguez.. je hent vast een makkelijk leven met James als broer." Dat was voor mij de druppel om boos te worden. "Wat denk jij wel niet. Mijn leven is niet makkelijk geweest. Tot mijn 21e, mijn 21e is er voor mij verscholen dan ik nog een broer had. Elke dag kwam ik met pijn thuis omdat mijn trainer een harde trainer was. Hij was niet alleen mijn trainer, hij was mijn vader." Boos loop ik weg naar James toe waar ik hem knuffel. De man loopt achter me aan. "Eey Lauren sorry.. dat wist ik niet.." hij wil mijn hand vastpakken. "Zou je van mijn vriendin af willen blijven?" Zegt Toni die opstaat. "Wat moet ze met jou.. Kroos." hij gaat dreigend voor Toni staan. Ik duw de man weg. Ik zeg wel man, maar ik denk dat hij ongeveer 26 is voor jullie denken dat het iemand van 43 is ofzo.. "alles wat ik met jou nooit zal doen." Zeg ik boos en ga naast Toni staan. Zijn arm komt om mijn middel en ik leg mijn hand op zijn borst. "Ik dacht altijd dat je met Varane was." "Raphael is verleden tijd. Die heeft iets onvergevelijks gedaan." De man lacht. "Jaja, Varane en iets doet doen bij jou? Droom verder." Ik zucht. "Ik droom niet, dromen zijn bedriegend" de man draait met zijn ogen. "Het is maar goed dat je niet droomt. Dan had ik je nu namelijk niet gehad.." zegt Toni en drukt een kusje op mijn slaap waardoor ik schrik en bij hem weg spring. "Niet op mijn slapen, daar schrik ik van." Zeg ik dan lachend en ga weer tegen hem aan staan. De man kijkt me nu nog raarder aan dan net. Ook zijn naam weet ik niet dus ik noem hem Kees.. "Sorry Lauren.." zegt Toni en geeft me dan een kusje op mijn wang. Kees wil hem aanvallen maar Emiley gaat ervoor staan. "Kijk uit wat je doet of je bent nu nog gediskwalificeerd voor deze competitie.." zegt ze. Hij wil haar slaan maar ze is snellen en hoekt hem aan de rechter kant. "Spanje is gediskwalificeerd." Roept ze dan door de hele zaal waar iedereen dan geschrokken naar haar kijkt. "Er word een nieuwe finale gedaan door Frankrijk en Turkije." Zegt ze dan weer en gaat weer in de ring staan. Angstig staat een man uit het Turkse vak op en loopt naar het midden. Ik zucht en loop dan ook weer naar het midden. "Wat! Toch niet bang voor een meid, zie haar net den krielkip!!" Roept iemand uit Rusland. Ik negeer het en concentreer me op de man die voor me staat. Ik denk dat hij 23 is dn nog een hele carrière voor zich heeft. Emiley fluit. Hij wil slaan maar ik sla eerder en harder. Na een paar keer tegen zijn hoofd en in zijn buik geslagen te hebben ligt hij knock out op de grond. Het licht is er langer dan 10 seconden uit dus ik heb al gewonnen. "HET IS NIET EERLIJK! ZE GAF HEM GEEN KANS!!" roept iemand van Cyprus. "WAT, KAN JE ER NIET TEGEN DAT EEN MEID EUROPEES KAMIOEN IS!!" Roept James terug. "WIE DENJK JE WEL NIET WIE JE BENT!!" roept weer een andere. "JAMES RODRIGUEZ!!" Roept James terug en geeft mij een high five. "JAJA EN IK BEN DE KERSTMAN!" Roept weer een andere. "Ooh, dan ben je een maand te vroeg." Lach ik en neem de grote beker aan. "De enige echte winnaar van deze competitie, Lauren Rodriguez!" Roept Kristina om en er komt confetti uit de lucht vallen. Ik begin te lachen en geef Emiley een knuffel.

Aan het eind van de dag zwaai ik iedereen uit, ik blijf hier het weekend om school in te halen. Emiley blijft bij me om me te helpen als dat nodig is en de rest gaan we weer terug naar Madrid. Kris en ik moeten ons uitstapje naar Barcelona maar een week uitstellen. Ik weet niet eens wat we daar moeten doen, Sergio heeft daar vrienden ofzo.. het maakt niet uit, ik ga met haar mee want we moeten shoppen en Madrid word daar een beetje saai voor. Wat een domme reden, ik haat shoppen. weten jullie dat ook weer. Maar ik ben nu dus op het vliegveld en de politie komt waarschijnlijk zo weer om me te arresteren.. ze zijn hier zo dom. Ik druk nog een kus op James zijn wang en zien Toni. Kristina geeft me nog een knuffel en Marco ook. En dan zijn ze weg. Het vliegtuig stijgt op en verdwijnt achter de wolken. Zuchtend lopen we naar mijn auto en gaan we naar huis waar Michael en Maaike zijn. Emiley blijft zitten en ik loop naar binnen. "Hoi, wat doen jullie hier." Zeg ik van vrolijk naar heel serieus. "Ik wil mijn dochter terug, ze gaat met mij terug mee naar huis." Zegt Michael. "Sorry, maar daar komt niks van in, het mooiste wat je in je leven hebt is liefde, en dat wil jij voor haar verpesten. Ik ken geen betere jongen voor haar dan Marco." Ik kijk hem boos aan. "Zegt de gene die denkt dat Raphael Varane goed voor haar is." Zegt Maaike arrogant. "Raphael is uit mijn leven, hij ging vreemd waar ik bij stond." Ze beginnen beide te lachen. "Zouden jullie mijn huis willen verlaten." Vraag ik netjes. "Ik wil mijn dochter terug, ze is nog maar 18." "Ze is volwassen en mag zelf weten waar ze wil wonen, jammer voor jullie maar ze is terug naar Madrid." Zeg ik en zeg ze het huis uit. Als ze na een tijdje echt weg zijn komt En uit de auto en glipt ze snel naar binnen. Ik begin direct ana de stage verslagen waar ik in Madrid al aan begonnen ben. Daarna maak ik een reflectie verslag. Daarna begin ik aan het verslag over de spieren in je lichaam, je botten en gewrichten en nog andere dingen. Midden in de nacht om 3 uur ben ik klaar met alles wat ik die hele week moest doen en kan ik eindelijk slapen na de vermoeiende dag.

"Auw pap, niet zo hard.." zeg ik zacht en wrijf over de plek waar de tennisbal kwam. "Lieve schat je moet ze tegenhouden, niet op je laten komen." Zegt papa en schiet er nog één naar me toe die op mijn schouder komt. "papa dat doet pijn." Zeg ik weer. "Hoe oud ben je, 3?" Ik kijk hem boos aan. "Nee papa ik ben 4." Hij schiet nog één, die vang ik. Verrast kijk ik er naar. "Hoe deed ik dat." Zeg ik zacht en laat het balletje los als er weer een op me af geschoten word. "Nu moet je stoppen papa, ik ga tegen mama zeggen dat je me pijn doet." Zeg ik boos en vang de laatste bal weer. "Goed zo meisje, kom we gaan een andere opdracht doen." Zegt pap en pakt een stootmat.

~

"Pap, die tennisballen doen we nu al zo vaak, kunnen we niet iets anders gaan doen?" Vraag ik vijf jaar later als ik als negen jarig meisje weer op de verhoging tennisballen op me af geschoten krijg. Ik kan ze nu allemaal tegenhouden. "Dat gaan we ook, we doen het licht uit zodat je bijna niks ziet.." ik kijk hem raar aan. Hij doet het licht uit, alleen het kleine beetje zonlicht komt door de bovenramen heen en kan je nog net het kanon zien. Na een poosje raken mijn ogen gewent aan het licht en zie ik al meer. Langzaam worden er weer tennisballen op me af geschoten en raken me.

~
"Goed gedaan meid, je kan nu aanvoelen als er iets op je afkomt." Zegt hij weer vijf jaar later als ik 14 ben. "Is dat zo bijzonder?" Vraag ik onzeker. "Bijzonder? Er is bijna niemand die dat kan." K kijk hem vreemd aan. "Echt niet?" "Nee schat, jij bent bijzonder, mijn bijzondere meisje." Een glimlach ontstaat op mijn gezicht.

Ik word wakker en zucht. Zulke dromen heb ik vaker. Zal het iets betekenen? Moet ik iemand trainen zoals ik getraind ben, of juist niet. Ik ga rechtop zitten en loop naar beneden om wat water te drinken. Het is vijf uur, ik heb nog maar twee uur geslapen. De krant ligt al op de mat, ik pak hem en zie dat ik op de voorpagina sta. "Dan ben je een maand te vroeg..." staat er bij. 'lauren Blue, drie jaar lang onverslagen en heeft het laten zien in het ek kickboks. Heel Frankrijk is trots op haar en een feestje zal er wel in zitten. Alleen de politie is er niet zo blij mee, drie jaar lang onverslagen. Wat als er meer mensen dat willen en haar vragen om training. Ze heeft ook een beginnersklas, hopelijk voor de overheid leid ze ze niet zo op als dat ze zelf opgeleid is...' ik zucht en leg de krant weg. Ik loop weer naar boven en val direct weer in slaap.