Zoraki Evlilik

~13.Bölüm~

2 hafta sonra
Ağlamaktan helâk olmuş gözlerimle Demir'e baktım. Aç gözlerini sevgilim. Gözlerinin kapalı olduğunu gördüğüm her saniye nefes almak istemiyorum. Maviş gözlerini görmeyince kimseyi görmek istemiyorum,sesini duymadıkça diğerlerini duymak istemiyorum. Konuşmak istemiyorum. Lütfen aç gözlerini. Omzumda bir el hissedince önce omzumdaki ele,sonrada elin sahibine baktım.

"Duygu? Hadi bir şeyler ye."

"İstemiyorum Emir."

"Bilmem farkında mısın bilmem ama,karnında benim kan kardeşimin bebeğini taşıyorsun? Kendine bakman gerek. Kendinden çok bakman gereken bir bebeğin var. Bak Demir'e. Seni böyle görse beni öldürmez miydi? Öldürürdü. Siz,onun bana bıraktığı emanetsiniz. Lütfen. Hadi inelim aşağı kızlar orda." Başımla onayladım. Birlikte kafeteryaya indik. Kızlar beni görünce yanıma geldiler. Gizem "Teşekkürler Emir."diyince Emir "Yeter ki sen iste."dedi. Gizem Emir'e ne kadar soğuksa Emir de ona bi o kadar sıcaktı.

Beni affet olur mu?

Ne için?

Hiç. Yorgunluktan saçmalıyorum işte. Hadi yatalım.

O gece ilk defa biri bana içten sarılmıştı,yağmurda ıslanmıştı, peşimden koşmuştu.

Ço-çok gü-güzel olmuşsun.

Sende çok yakışıklısın.

Âdeta kanatsız bir melek gibisin.

O gün bana abimi geri vermişti. İmkansız diye bir şeyin olmadığını,umudumu yitirmememi öğretmişti,Demir bana. Şimdide güçlü olmayı öğretiyor. Dayanacağım aşkım. Senin için dayanacağım. Ama lütfen sende benim için dayan.

Seninle duş almamın mahzuru var mı?

Kalbime giren ağrıyla inledim.

"Duygu,n'oldu?"

"Didem kötü bir şeyler oluyor."

"İyi misin?"

"Demir. Benim onun yanına gitmem lazım."

***************

Demir odasının önüne gelince durdum. Kızlar,Emir ve Can peşimden gelmişti. Camdan içeri baktığımda gördüğüm şeyle şok oldum. Tarık Bey ile Can Bey makinenin fişini çekiyorlardı. Bir hışımla içeri girdim.

"Ne yapıyorsunuz siz?!"

"Duygu Hanım...."

"Çıkın dışarı!!!"

"Ama Demir Bey......"

"Çıkın dediğimi hatırlıyorum Tarık Bey!!!" Odadan çıktıklarında peşlerinden gidip kapıyı kilitledim. Demir uyanana kadar burda kalırdım ben. Sadece o gözlerini açsın. Yatağın yanındaki koltuğa oturdum. Sol elini sıkıca kavradım.

"Sevgilim? Aç artık gözlerini. Lütfen bizi bırakma. Ben sensizliği kaldıramam. Demir? Ben bir hata yaptım. Seni kırdım. Bu istediğim son şeydi. Annen,Duru,baban.... Hepimiz perişan haldeyiz Demir. Benim yüzümden burda yatmana dayanamıyorum. Acı çekiyorum. Ve bunun tek sebebi de aşkını her saniye kalbimde hissetmem. Ben sana inanmadım. Onun yerine beynimde kurguladığıma inandım. Hata yaptım. Aslında kalbimde yaşadıklarıma inanmam gerekiyordu. Seni çok seviyorum maviş gözlüm. Açsan gözlerini şimdi, seni affetim desen keşke."diyerek alnımı eline dayadım. Gözlerimi kapatarak sessizce göz yaşlarımı akıttım.

"Seni affetmem için bana sıkıca sarılman lazım."duyduğum sesle gözlerimi açtım. Rüyada mıyım ben? Ne yani? Demir uyandı mı? Başımı elinden kaldırıp ona baktım. Şükürler olsun. Boş kalan elimle göz yaşlarımı sildim.