Hope To Live For

Houdbaar

Op een dag zijn we niet langer houdbaar meer. Dan knapt de bel. Nee, ik heb het niet over doodgaan. Wat ik een bel noem, zou net zo goed een masker kunnen zijn. Geen mens kan zich voor eeuwig schuilhouden. Al zou het best kunnen, maar dat zou een unieke situatie zijn. Niemand kan gelukkig zijn door altijd zich zelf te verschuilen. Je kunt een masker zijn gaan dragen door je verleden, door dat je bent gepest, diep gekwetst, doordat je iemand iets hebt aangedaan.. enzovoort. En die gevoelens daarmee verstop je. Begrijpelijk, om het veilig te beschermen. Hoe bescherm je iets? Door een muur? Een extra laagje. Een masker, een cocon, een bel. Maar door dat extra laagje kunnen je emoties niet naar buiten. En weet je? Ze worden ongeduldig. Dus zoeken ze een andere weg. Jouw diepe verdriet kan zich uiten in frustratie naar anderen toe. Of.. je kruipt in een hoekje en praat niet meer. Het kropt op. Loopt uit de hand. Of het loopt niét. Opeens. Pang! Fel licht schijnt in je ogen. Een confrontatie met de waarheid, je échte gevoelens. Dat masker valt af. Dit is reality. Jezelf heb je gekweld en misschien ook wel anderen om je heen. Misschien zie je dat je door het stomme masker, je stomme of andere ik liet zien. Voor een mens is het belangrijk om gevoelens hun gang te laten gaan, maar ze wel onder controle te houden. Rustig maar. Je moet niks. Je hoeft geen gevoelens te delen met mensen als je dat niet ziet zitten, daar niet bij past of daar niet klaar voor bent. Vind je manier van delen. In muziek, andere dingen met kunst, in gebed, door te lezen of te schrijven of te praten. Dat kan verlichting geven in je hoofd. Het hoeft een aantal dingen minder vast te houden. Je geeft woorden en kleur aan je situatie. Dan is de bel niet langer nodig. En zijn we langer houdbaar dan vandaag.