Telefon Zaufania |Yoonmin

8

Perspektywa Jimina

Wróciłem do domu zadowolony, że wreszcie mogę zadzwonić do Yoongiego. Wybrałem szybko jego numer i czekałem aż odbierze.
-Yoongiś! Jak tam u ciebie, hyung? -powiedziałem gdy odebrał.

-Jimin.. Ahh.. Dobrze -czułem, że kłamie.

-Hyung, coś się stało? Brzmisz niepokojąco.. -zamartwiałem się.

-Nie, nie.. Jest.. Dobrze

-Yoongi, jeśli coś się stało to..

-Aish! Przecież mówię, że wszystko ok! Jesteś głuchy czy co?! -wykrzyczał, a mi zrobiło się głupio, że go tak wypytuje.

-N-no dobrze hyung jeśli nie chcesz rozmawiać to się rozłączam...

-Mam to gdzieś -wysyczał.

-Ahh.. Pa Yoongiś -przełknąłem łzy.

-Spierdalaj -rozłączył się, a mnie zatkało.

Telefon wypadł mi z ręki a moje oczy zaszły łzami.

On nie chcę mnie znać.

Dlaczego?

Czy zrobiłem coś nie tak?

W mojej głowie znajdowało się tyle pytań. Usiadłem na łóżku i złapałem za poduszkę. Objąłem ją rękami i przytuliłem się do niej. Gdy miałem już pewność, że jestem sam w domu, rozpłakałem się jak dziecko.

*****

Perspektywa Yoongiego

Obudziłem się na podłodze w salonie i poczułem ból. Powróciły do mnie wydarzenia z wczorajszego dnia. Wstałem podpierając się o kanapę i udałem się do kuchni, przemyć rany, założyć bandaże i tak dalej..

Głupio mi się zrobiło po tym co powiedziałem Jiminowi więc postanowiłem do niego zadzwonić.

Po kilku próbach nie udało mi się do niego dodzwonić. Więc czekałem aż oddzwoni.

Po godzinie nadal nie odbierał a ja zacząłem się martwić. Może powiedziałem za dużo? Skarciłem się w myślach, że w ogóle odebrałem od niego. Gdybym go zignorował, nie wkurzyłbym się i nie powiedział mu tych wszystkich strasznych rzeczy. Poczułem wstyd.

Nagle na ekranie zawidniał napis "Jimin" a ja uśmiechnąłem się z ulgą i szybko odebrałem.

Uśmiech zszedł mi z twarzy gdy usłyszałem w słuchawce nerwowy i nieznajomy mi głos.

Przez nie małe problemy nie wyszło tak jak chciałem i rozdział dodaje dopiero dziś, niestety tylko jeden ale postaram się w najbliższym czasie napisać kolejny
                        Żelek