She Got Me

Twelfth Shot

ON red alert ang lahat ng mga undercover agents na nasa loob ng gymnasium habang idinadaos ang naturang Family Day.

Kinalaunan, nang makita ko si Ven ay agad akong nagreport kay chief na nandito ito sa paaralan ni Rad. Kaya't halos lahat ng available na agents ay pumunta agad.

Mahirap na. Hindi namin alam ang pakay nito at isa pa, kilala si Ven sa pageexport ng mga batang lalaki sa ibang bansa. He must be desperate para tahasang pumunta sa isang high class na paaralan!

No. Alam kong matalino si Ven. He should've known na madaming bodyguards ang nakabantay sa bawat bata na nag-aaral rito. So bakit pa niya isasaalang-alang ang pangalan niya diba?

It doesn't make sense.

Kung hindi pangingidnap. . .ano ang pakay niya?

"mmy', you okay?" biglang tanong ni Rad.

He is currently sitting on his Daddy's lap habang nanunuod at nakikitawa sa mga kalahok na pamilya.

Ngunit imbis na pansinin ko ang tanong ng bata ay napatingin naman ako sa ama nito.

He's laughing genuinely.

Too bad hindi para sakin ang mga ngiting iyon. . .

W-what in the world did I just thought?!

Hah!

He's corrupting my system.

It's not good. SHIT.

"Uhm. Baby. . .Mommy will just use the comfort room, okay? Stay there with Daddy. This'll be really quick." I excused myself.

Sinadya kong kay Rad magpaalam dahil na nga sa naiilang at nahihiya ako kausapin si Amadeo.

With those filthy thoughts. Oh God. Help me.

Hahakbang na sana ako papaalis sa aking kinatatayuan upang pumunta sa banyo ngunit dumagungdong naman ang boses ng emcee sa aking tainga.

". . .and for the final game. Let's all welcome Mr. and Mrs. Agustin together with their son, Rad Agustin. . . Mr. and Mrs. Kasuya with Akito Kasuya. . . Mr. and Mrs. Piggins with Botchoy Piggins. . ."

After I've heard those words. . . I automatically frozed right on the spot.

My heart thumped faster by just hearing the emcee mentioned me as Mrs. Agustin.

Oh God.

Sa ganitong paraan ba masisira ang puri ko? At sa harap pa ng sandamakmak na agents!

Geeez. What am I thinking.

This is work. Be professional.

Muntik ng malaglag ang puso ko nang may maramdaman akong malaki, mahaba, at mainit na mga brasong pumalibot sa aking mga balikat.

Tila wala na akong pakialam kung san man ako tangayin ng mga brasong iyon.

"Lucia! Snap out of it! Everyone is looking at you suspiciously. Get your act together, dummy." Inis na bulong ng damuhong si Amadeo habang nakapulupot ang mga braso nito sa akin.

Siguro kung titignan ng iba ay mukhang naglalambingan lang kami ngunit nagkakamali sila! Ni katiting na lambing wala. Landi siguro pwede pa. Gosh

Kahit gustuhin ko mang magenjoy kasama ang mag-ama . . . hindi ko magawa. Hindi maaari. Lalo na't nandito si Ven. Ito ngayo'y prenteng nakaupo lamang sa isang silya na matatagpuan sa pinakalikod na bahagi ng gymnasium.

Hindi ito umiimik at tila'y inoobserbahan lamang nito ang buong paligid. Hindi ko gaanong makita kung sino ang partikular na tinititigan nito dahil sa kanyang heavy tinted na sunglasses.

"Stay focused, Lucia. Ayokong mapahiya ang pamilya natin." He whispered using his low-pitched yet masculine voice. My breathing hitched as soon as the crook of his nose slighlty touched my ear. The atmosphere surrounding us doesn't seem right but why can't I make myself hate this man?

I decided to set-a-side these damn emotions. Ang kapakanan ng misyon at kaligtasan ng mag-ama ang mas importante.

Tatlong kalahok na pamilya ang napiling maglaro, kabilang na rito ang mga Agustin. Simple lang naman ang dapat gawin. Kailangan lang na malagpasan ng mga representative na Ina ng pamilya ang mga obstacle habang nakablindfold ang mga ito.

Manggagaling ang instruksiyon mula sa Tatay ng pamilya. Kung sino ang mauunang matapos at makarating sa finish line kung saan nandoon ang anak ay tyaka lang hihirangin ang nanalong pamilya.

". .go Mommy! You can do it! Show them what you've got!" Rinig kong sigaw ni Rad mula sa finish line.

Good job kiddo.

Ngayon na alam ko na kung saang direksyon ang finish line ay mas madali na para sa akin na makapunta roon.

"Focus. And just listen to my instructions, Lucia. "

I stayed calm, closed my eyes and let Amadeo's voice take lead.

"A stretched rope is now in front of you. Take 5 steps backward to gain momentum, dominant foot first while your hands are up straight in the air, then do a forward handspring."

I did as what he told me to. Phew. I should be thanking my P.E teacher right now. Mabuti nalang at natuto ako ng mga basic moves sa gymnastics.

"Tuck in your knees as far as possible, there is a mud pool that extends upto three meters, you need to do a forward somersault." Sunod na utos niya. I suddenly stopped.

Fudge. Is he for real?!

Three meters? He must be kidding me.

But when I heard him say "Our baby boy is waiting for you, dear." Biglang nawala ang aking pagaalinlangan.

Buong tapang kong ibinuka ang aking mga tuhod sabay hingang malalim.

My mind turned blank as I was doing the act.

Agad naramadaman ng aking mga paa ang malambot na bahagi ng sahig. Isa lang ang ibig-sabihin nito, I MADE IT!

Samu't-saring papuri at palakpakan ang sumalubong sa akin. Halatang-halata ang galak at gulat sa kanilang mga tinig na tila ba'y nanunuod sila ng isang circus act at sabong.

Then suddenly an image of Amadeo flashed in my mind

I could clearly picture him grinning from a far. His eyes twinkling in awe and enjoyment.

"Well done, dear. Now hurry, and let's get over this drama. Raise your arms and take a few steps forward." Agad ko itong sinunod. "There. You're now touching a pot hanging mid-air."

"Grab the baseball bat on the ground that is placed 5 o'clock from your standpoint then smash the pot with all your might."

Madali kong hinanap ang bat at agad ding binasag ang palayok. Kumalat ang powder na hula ko'y nasa loob ng palayok.

"Run! Run! Mommy Lucia!" Malakas na sigaw ni Rad.

Mabilis kong narating ang kinaroroonan ni Rad at kami ang tinanghal na kampyon. Samantalang ang dalawang kalahok na pamilya ay hindi parin makaalis sa unang obstacle.

I was taken aback when Rad hugged me tightly and whispered, "Thank you for making me the happiest child today, Lucia."

My heart swelled. I can feel his longing and sorrow. It must be tough for him not to have a mother who could always accompany him.

I saw Amadeo walking towards us. When our gaze met, he smiled warmly at me and mouthed 'thank you'.

A tear fell from his eye.

Hindi ko mawari kung ano ba ang dapat kong maramdaman ngayon.

Am I doing this just because of my mission?

Or is it for my own personal satisfaction?