Yüzde Sıfır

#1 Adımlarına dikkat et

Etrafımdaki gürültülere kulak asmadan dış kapıya doğru yürüdüm. Evden çıkıp kapıyı arkamdan hızlıca örttükten sonra kendimi simsiyah sokağa attım.
Burası karanlık bölge. Ve cidden, buradaki her şey karanlık. İnsanları bile.
Önümde uzanan sokağa baktım bir süre.Gözlerimde biriken yaşları geri yolladıktan sonra kafamı karanlık gökyüzüne kaldırdım. Kitaplarda okuduğum ve gördüğüm yıldızlar gerçek hayatta yoklardı. Bomboş ve simsiyah olan sonsuz kubbeyi biraz daha inceledikten sonra yürümeye başladım.

Düşünceler bir bir zihnimi işgal ederken kendimi sorguladım bir süre. 'Neden?' diye sordum karanlıktan yalnızca bir ton açık olan aya doğru. Neden bunlar hep benim başıma geliyordu ki? Zihnim beni geçmişe götürdü ve güzel anılar canlandı gözümün önünde. Güzel anılar hep mutluluk kaynağıydı aslında. Bu gece hariç.

Adımlarımı biraz daha yavaşlatıp kalesizce yürümeyi sürdürdüm sonu gözükmeyen sokakta. Etrafımda bir tek insan dahi yoktu. Bomboş olan sokağı ayak seslerim dolduruyordu.

Bir kaç adım sonra ayağım bir çakıl taşına takıldı. Taşa uzun uzun baktıktan sonra, onun da karanlıktan yeterince nasibini aldığını anladım ve küçük bir tekmeyle bir kaç metre öteye iteledim. Yürümeye yavaş yavaş devam ederken taşı da kendimle birlikte sürüklemeyi ihmal etmiyordum. Bir tekme daha savurdum yere doğru. Yerden hafifçe havalanan taş daha önce görmediğim bir şeyin üstünde durdu. Bir kaç saniye sonra ufak parçacıklar haricinde hiçbir şey kalmamıştı taştan geriye. Şaşkınlık tüm bedenimi sararken biraz daha yaklaştım gözümü alan lekeye doğru. Bir ayak iziydi bu. Ama farklı bir ayak izi. Biraz daha yaklaşıp ize doğru eğildim ve elimi hafifçe izin üstüne koydum. Tenim, izle temas ettiği anda parçalanmaya başladı. Hissettiğim tarifsiz acıyla kendimi geriye doğru atıp acıyla bağırdım. Elime baktığımda ize dokunmak için kullandığım işaret parmağımın bir kısmı eksikti. Korku ve şaşkınlık içinde parmağıma bakmayı sürdürürken acı bedenimi titretmeyi ihmal etmiyordu. Beklemediğim bir şekilde karanlıkla buluşan parmağım kendini tamamlamaya başladı. Yavaş yavaş parmağımın yok olan kısmı geri yerine geldi. Elimi yüz hizzama getirip dikkatlice inceledim parmağımı. Daha sonra farklı yönlere doğru oynattım. Eskisinden bir farkı yoktu. Şaşkınlığı henüz üstümden atamamış bir şekilde ayağa kalkıp ize baktım. Fakat az önce bulunduğu yer de yoktu. Sanki daha önce hiç var olmamış gibi uçup gitmişti ansızın. Benzer bir iz bulmak umuduyla yolun devamına baktığımda istediğimi bulmuştum. Benzer izler sokak boyunca devam ediyordu. İzlere dokunmamaya özen göstererek takip ettim bir süre. Sokağın sonuna doğru gelen dönemeçte bir apartman bulunuyordu. Apartmanın kenarında duran parıltıyı görünce yolun kenarındaki arabalardan birinin arkasına saklanarak beni görmemesini sağladım.

Bu bir kızdı. Ama farklı bir kız. Bedeni parıldıyor ve etrafına ışık saçıyordu. Bu aydınlığa alışık olmayan gözlerim kısıldı. Bir süre apartmanın kenarında ne yapacağını bilmeyerek durdu. Bir sağına bir soluna bakıyordu. Korktuğu gözlerinden belli oluyordu. Gözlerim etrafa saçtığı ışığa biraz da olsa alıştığında yavaşca ayağa kalkıp kıza yaklaşmaya başladım. Karanlıkta kamufle olmuş bedenimi çok sonradan fark etti ve beni gördüğü anda koşmaya başladı. Apartmanın kenarına koyduğu eli bembeyaz bir iz bırakmıştı. Ayak izlerinin sahibi olduğunu anladığım kızı takip etmeye koyuldum. Saklanmaya çalışıyordu ama bu sonsuz karanlığın içinde etrafına ışık saçan bir şeyin saklanması ne kadar mümkündü ki?

Saklanmaya çalıştığı çöp konteynırının yanında durdum ve derin bir nefes aldım.
'Dokunmamaya özen göster' diye kendime hatırlattıktan sonra onu görebileceğim şekilde yanına ilerledim. Yine ilk başta beni fark edemedi. Sonrasında korkudan bedeni titredi ve gözleri büyüdü hızla. Tam kaçmak için hazırlandığında "Dur!" dedim. Gözlerinden fazlasıyla korktuğu belliydi. Benden korkması, hoşuma gitmemişti. Uzun bir süre cevap vermeden korku dolu gözlerle beni inceledi. Sessizliğini beni anlamadığına yormaya başlarken cevap verdi.