090 / 30th

2.6K 120 90
                                    

©

If Jeonghan could just stop time, he would do it. Hindi niya ito papaintuhin sa kahit anong araw na naging maligaya sa kanya, kung hindi sa mismong araw ngayon.

December 29th.

It's obvious. Sobrang obvious ng sagot kung bakit gugustuhin niyang huminto na lang ang oras ngayon sa araw na 'to. He said yes. He agreed. Pumayag siya na bukas, magkikita sila ni Jisoo. They would meet and talk, just the two of them, alone. At yun ang bagay na ayaw niyang mangyare. Ayaw niyang dumating ang ika-30 ng disyembre, kahit na noon, inaabangan naman niya 'yon.

Something is different now.

He was confused. Still confused. And he isn't still ready to talk to him again, let alone just the two of them. Mabuti na nga lang at humupa na ang galit at inis niya dahil kung hindi, hindi talaga siya papayag na makipagkita rito bukas.

He groaned as he rested his face on his table. The few days na bumalik sila ng apartment, madalas lang siya sa kwarto. Well, he didn't want to see him. Sobrang laki ng chance na magkita sila kaya naman iniiwasan niya 'yon. Lalo na, hindi niya alam ang sasabihin niya.

He stared into nothing.

"Badtrip ka."

Nang maalala niya ang nangyare sa kwarto ni Jisoo nung araw na 'yon, naginit na naman ang mukha niya. Sobrang daming bagay ang inisip niya kung bakit siya hinalikan ni Jisoo. Inisip niya na baka, nanaginip lang ito. O baka, napagkalaman siya nito ng taong gusto nito. O baka—he stopped thinking.

If Jisoo likes someone or not, Jeonghan doesn't know.

Nagsimula na naman siyang mainis kasi pati ang maliit na bagay na yun, hindi niya alam. He just stopped concerning himself with Jisoo when that happened.

"Jeonghan hyung?"

He lifted up his head, tilting it to look behind him. Pumasok ng tuluyan si Chan at umupo sa tabi niya. "May problema ba? Hindi ka na naman lumalabas."

Chan looked concerned and worried. Kaya naman mabilis na niyakap niya ito. "Eomma is okay."

"Ya! Hyung! Ayan ka na naman e!"

Tumawa lang siya at binitawan na si Chan. At least Chan is here for him. Kung wala lang ito, baka tuluyan na talaga siyang napauwi sa kanila dahil sa panic niya. It has always been like this. He feels sort of relieved whenever he sees Chan.

"Hindi ka ba lalabas hyung?" Tanong sa kanya nito. "Puntahan natin sina Seungkwan hyung." Nakangiting pa ito.
When this child smiles innocently and adoringly like this, Jeonghan just couldn't say no. Kaya naman wala sa loob na tumayo siya at sinundan si Chan palabas.

Nagpunta sila sa unit ni Seungkwan. It's okay for him. As long as hindi niya makikita si Jisoo. Nasa loob sina Hansol, Wonwoo, Seokmin, Minghao, Soonyoung at Junhui. Napahinga siya ng maluwag ng makitang walang Jisoo na nasa loob kaya naman umupo na siya sa tabi ni Minghao na nakaupo sa kama. They were playing a video game.

He looked around. "Sa'n si Seungcheol?"

Minghao was the one who answered him. "Umalis e. Kasama si Jihoon hyung."

At first, his face was blank. Then after, he just nodded.

Magkasama na naman pala sila.

He doesn't know why but he just doesn't like Jihoon, at all. Hindi sila gan'un naguusap at hindi rin gan'un nagpapansinan. The fact that he knows something about Jihoon made him more unsettled with him. Ang kinaiinis pa niya, pati si Seungcheol dinadamay nito sa kung ano man ang problema nito. Seungcheol is nice okay. Lalo na sa mga nakatira dito sa apartment complex na 'to. Kahit na may gusto naman itong iba, panay pa rin ang pagsasama nilang dalawa.

seventeen complexTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon