Wintry Nemesis|y∞nmin

Lost|Final

Kalbimdeki acı...
Kalbimdeki nefret...
Kalbimdeki yalnızlık...
Hiçbir zaman dinmeyecek kavramlardı.
Kendime inanamadım.
Bunu yapmış olamam.
Diye düşündüm.
Ama herşey boşaydı.
Artık kimseyi dinlemiyordum.
Kendi içimdeki acı da kayboluyordum.
Ya da o acı beni yavaş yavaş öldürüyordu.
Kendimi o kadar acınası bir duruma soktum ki.
Sadece herşeyin bitmesini diledim.
Herşeyin bir sona bağlanmasını..
Bir kere olsun mutlu olmak istedim.
Bir kere olsun gülmek istedim...
Sevdiğim ile..
Her zaman kendimi düşündüm.
Her zaman kendimi yakamı kurtardım.
Kalbim taşıyamacağım kadar ağırken...
Nasıl doğru düzgün bir hayat yaşabilirdim...
Hayır yaşayamam...
Artı o yok...
O yoksa...
Ben çoktan kaybolmuşumdur...

Mezarının soğuk taşına oturup toprağını avuçlarımın içine aldım. Soğuk gözyaşlarım gözlerimden tane tane akıyordu.

-Ji-min?

Seslice yutkundum. Gözlerimi uzaklara dikip aklıma Dolan anılarla gözlerimi tekrar kapattım.

5 ay önce :

Yerdeki cansız bedene sarılıp bol bol kokusunu içime çektim.

-Jimin! Ölmediğini söyle söyle! Kalk ayağa!

Yakalarından sarsarak ağlamaya devam ettim.
Uyanmıyordu...
Uyandıramıyordum...

-Jimin! Daha yapacak çok şey var kalk ayağa!

Jungkook yanıma gelip yere çömeldi.

-Sanırım artık o bu dünyadan değil Yoongi. Hm?

Kırmızıya dönen gözlerim ile Jungkook'a döndüm.

Gömleğinin yakalarından tutup havaya kaldırdım.
Adamlar ise kapıdan dışarı çıkmıştı kaçarak?
Ne bok dönüyordu burada!

-Seni öldüreceğim!

-Seni yemin ederim öldüreceğim!

Kahkaha atmaya başladı.

Yüzüne geçirdiğim yumruğum ile yeri boyladı.
Silahını çıkarıp bana doğrulttunda olduğum yerde kaldım.

-Son duanı et Yoongi...

Olduğum yerde yüzüne bakmak yerine yerdeki meleğime döndüm .

-Yanına geliyorum.., diye fısıldadım.

Ve Jungkook'a döndüm.