A Night With The Gay Bachelor

CHAPTER 5

Faye's

"Chr-Chris?" Pinilit ko siyang tawagin kahit na walang boses na gustong lumabas sa lalamunan ko. I really felt my heart pounding so fast. Sa sobrang bilis nito pakiramdamdam ko hindi na ako makahinga pero sa kabila ng nararamdaman ko, hindi ko malubayan ng tingin ang likod ng lalaking kaharap ko.

At sa unang pagkakataon, ngayon ko lang hiniling na sana hindi ang lalaking pinakamamahal ko ang nasa harapan ko o ang tinawag ko. Subalit hindi iyon nangyari dahil sa pagharap niya doon ko nakumpirma.

"K-Kirstine?! Wha-what— anong ginagawa mo dito?!" Kahit unti-unti nang nanlalabo ang paningin ko, kitang kita ko sa kanya ang pagkataranta at pangamba na mas lalong nagpalaki ng hinala ko.

Agad siyang lumapit sakin at hinawakan ang mga kamay ko. I don't know but I could see tears are about to fall from his eyes. Disbelief, fear... and regret is written all over his face.

"Anong ibig sabihin ng lahat nang 'to Chris?" Tumungo siya at nagsimulang halikan ang mga kamay ko. His warm hands are trembling. Fuck why is this happening? Bakit ba siya nagkakaganyan kung wala naman talaga silang masamang ginagawa? Bakit ganyan ang reaksyon niya kung wala talaga siyang kasalanan?

"Chris ano 'to?" Ulit ko nang hindi siya sumagot.

Ilang segundo na ang nakalipas subalit parang wala siyang planong sagutin ako kaya kahit ayaw ko, napilitan akong tignan ang isa pang tao na nandito sa loob ng silid.

Kahit labag man sa loob ko, nagtanong pa rin ako kahit halata naman na ang sagot. "Mark anong ibig sabihin nito?" Hoping that he would answer me back but all he did was look at me. He looked at me with pity and mouthed "I'm sorry". So that's it. I got my answer.

Tinignan ko silang dalawa at nagsimula nang tumulo isa-isa yung mga luhang kanina pang gustong gusto kumawala. Nanatili lang kami sa ganoong posisyon hanggang sa kinuha ko na ang mga kamay ko mula kay Chris dahil gusto kong pigilan ang ingay na nanggagaling sa bibig ko dulot ng hikbi.

"K-Kirstine—" Chris hugged me like a mad man. No. No. I don't want him calling me that way. I don't want his hugs. I don't need his solace. Ayoko ng ganito. Ayoko ng ganyan siya dahil pakiramdam ko unti unti niya nang pinapatunayan ang hinala ko and I hate it. Ayoko dahil masakit, ang sakit sakit.

Kaya kahit na nanghihina na ako, pilit akong kumalas sa yakap niya. Paulit ulit kong tinataboy ang mga brasong pilit niyang inililingkis saakin. We do look like stupid with what we are fucking doing. Ayaw niyang tumigil kaya napilitan akong itulak siya palayo sa akin. I looked at him and just by looking at him hurts me! He looks so sorry. Sorry for what? For hurting me? For cheating on me? Or for using me? Damn I could hardly understand what is happening.

There's just so many questions that's running in my head right now but I seem not to find the proper words to be used for me to verbalize them all. All I could do is to cry my heart out. I just cried in front of them like a goddamned child crying over a broken doll. Napaupo na lang ako sa sahig dahil para na akong nauupos na kandila sa nararamdaman ko. I feel helpless.

But in the middle of my sobs I managed to gather my strength to voice and ask him, "Bakit mo sa'kin 'to nagawa?" I could hardly recognize my own voice because of the involuntary sobs that I can't suppress. Halos hindi ko na rin maaninag ang mukha niya dahil sa nanlalabo kong paningin. "How dare you do this to me, Chris?" Mabilis niya akong dinaluhan sa pagkakaupo at muling niyakap. This time it is more tight and overwhelming as if he doesn't want to let me go. But we both now it means the opposite.