Kroon

Hoofdstuk 4

Het was tien uur stipt toen de getrokken meisjes aankwamen in het paleis. Zoals elke week was de grote inkomhal feestelijk versierd en alle Geselecteerden stonden klaar om de enthousiastelingen te verwelkomen. Hoewel ze er niet allemaal even gelukkig uitzagen - je kon namelijk niet kiezen of je hieraan deelnam of niet - hadden ze toch hun best gedaan en hun mooiste kleren aangetrokken.

De meeste Geselecteerden keken verwaand toe en maakten om de beurt een reverence om de meisjes te begroeten.

Ik had, toen ze het paleis binnenliepen, achteraan moeten aansluiten, zodat ik vanaf hier gewoon mee kon doen zoals het moest. Het klopte dat mijn jurk mooier, en waarschijnlijk ook duurder was dan die van de meisjes die aankwamen, en ik merkte wel dat ze op de hoogte waren van mijn situatie. Ze keken me allemaal - subtiel - jaloers aan en er was dan ook duidelijk niemand die van plan was een gesprek met mij aan te knopen. Duidelijk niet zo slim als de officiële Geselecteerden.

Nadia stond ons aan het einde van de gang op te wachten. Ze vertrok geen spiertje, ze was erg professioneel.

"Welkom, welkom allemaal, ik ben Nadia, voor vragen kunnen jullie bij mij terecht. Er is geen tijd te verliezen! Om half 12 is het alweer tijd voor de lunch!", begon ze al te ratelen. "Als jullie mij nu willen volgen naar de kleedkamers."

Iedereen volgde gehoorzaam de gehaaste Nadia door een deur rechts in de gang. Ik kwam binnen in de make-up hemel.  Overal stonden grote kaptafels met vierkante spiegels omringd door lampjes, zoals in hollywoodfilms. Verschillende kapster en dienstmeisjes stonden klaar om de groep een nieuwe look te bezorgen, zodat ze er goed genoeg uitzagen om straks met de koninklijke familie om te gaan.

De meisjes zagen er allen enthousiast uit, dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Ik ook niet hoor, voor mij was het alleen maar raar om te worden opgemaakt door néén van mijn collega's.

"Jaja, ga maar zitten!", lachte Nadia, waarna de troep holde naar een kapstoel.

Ik zag Olivia me wenken. Natuurlijk was zij ook hier verantwoordelijk voor mij.

"Hoi Olivia", zei ik toen ik ging zitten op de donkerblauwe kappersstoel.

"Hai", antwoordde ze zacht waarna ze meteen tussen de make-up spulletjes begon te zoeken naar de geschikte producten.

Het was een beetje ongemakkelijk. Ik kende haar niet echt, dus een gespreksonderwerp was er niet echt.

"Hoi! Ik ben Aline!", hoorde ik een stem achter me zeggen.

Toen ik me omdraaide zag ik een mooi, vrolijk meisje. Ze had lange, donkerbruine haren en had een prachtig gebruinde huid. Ze was echt heel mooi. Ze ging op opgewekt aan de tafel naast mij zitten.

"Lea", zei ik vrolijk terug. Haar opgewektheid was echt aanstekelijk.

"Geweldig is het hier, hè? Alles is zo mooi. En groot! Dat is wat anders dan thuis, hihi!", kwebbelde ze.

Ik was niet iemand die veel praatte, maar ik mocht haar wel.

Olivia ging ondertussen verder met het borstelen van mijn haar, zo voelde het dus om een prinses te zijn.

"Jij was dat meisje dat hier al woonde, toch?", vroeg Aline.

Ik was blij dat ze niet het woord 'dienstmeisje' gebruikte. Dat woord was ik ondertussen al beu.

"Ja, klopt. Het is voor mij ook allemaal nieuw, hoor. Maar ik kan er wel aan wennen denk ik", lachte ik. Ik hoorde Olivia ook zachtjes gniffelen.

"Ik vind het hier nu al geweldig", zei Aline. Genietend leunde ze achterover. De kapster die met haar haar bezig was deed een stap naar achteren door de plotse beweging.