Kroon

Hoofdstuk 6

Hij tikte op zijn horloge. "Een beetje te laat hoor, mevrouw. Dat ben ik niet van je gewoon", zei prins Vincent speels. Hij begroette me met een cliché kus op mijn hand.

"Dag uwe hoogheid", zei ik lachend terwijl ik een reverence maakte. Ik voelde meteen dat er een lossere sfeer heerste dan vanmiddag.

"Och, noem me Vincent", zei hij en hij stak zijn arm uit.

Ik nam hem zacht knikkend aan en hij leidde me verder de hal door. Een grote, nors kijkende bewaker opende het raam slash deur naar de prachtige tuin. Vroeger speelde ik hier altijd verstoppertje met de andere kinderen, en geloof me, je had hier 1001 goede verstopplaatsen.

We volgden het korrelige pad tussen de sierbomen en rozenstruiken, langs het kleine vijvertje waar grote lelies op het water dreven. Een kikker kwakte vrolijk langs de oever. Er stonden verscheidene bankjes verspreid over het privé park en als je helemaal tot het einde doorliep zou je een grote, koepelvormige serre tegenkomen waarin de tuinman genoeg werk had met het verzorgen van exotische planten en bessen.

Het schemerde al op deze frisse dag in december. Het zou snel donker worden. Ik probeerde te gokken waar Vincent - zoals ik hem nu mocht noemen - me naartoe zou brengen. Zouden we ergens op een bankje gaan zitten? Of zouden we gewoon een korte wandeling maken? Hij had vast niet veel tijd. Deze hele dag was hij alleen nog maar met ons bezig geweest. Hij liep vast achter op schema. Hij moest immers ook werken.

Hij bleef staan voor een groot prieel. Het was gemaakt uit wit marmer en de Ionische zuilen stonden stevig op een rond, verhoogd platform. Een beetje verder stond een grote fontein waaruit glinsterend water stroomde. Vincent wreef nadenkend over zijn kin.

"Kom mee", fluisterde hij en hij pakte vliegensvlug mijn hand om me vervolgens het prieel in de trekken.

"Ik doe even wat licht aan", zei Vincent en hij liep naar de achterkant van het ronde podium. Het was inderdaad nogal donker in het prieel, hoewel er wel veel tuinverlichting aanwezig was. Hij drukte een knop aan de onderkant van de stenen leuning in en meteen begonnen honderd kleine lampjes op het dak van het prieel te knipperen. Hij drukte nog een paar keer tot de lichtjes op een gedimde stand bleven schijnen.

Vincent zag mij verwonderd naar boven kijken en lachte hoorbaar. "Vader wilde de tuin dit jaar ook in een kerstjasje stoppen. Meestal is hij niet zo voor bling-bling."

"Ik vind het echt mooi", zei ik gemeend.

Vincent liep klom op de witte leuning en ging zitten. Hij wenkte me en zachtjes ging ik ook zitten, wat niet echt meeviel door die brede jurk.

Daar zaten we dan, vijf, tien minuten. Genietend van de strelende wind en de ondergaande zon.

"V-Vincent?", vroeg ik na een poos. Nu moest ik het vragen. Beter nu dan wanneer hij me zat was.

"Ja, prinses?", zei hij lachend terwijl hij zijn hoofd mijn kant op draaide.

Ik schrok van de aanspreking, het was best wel ironisch dat hij dat zei.

"K-kijk... Stel nu," ging ik traag verder, zoekend naar woorden. "Stel dat ik er vanavond uit lig... Uit de Selectie."

Vincent wilde iets zeggen, maar ik sprak snel uit. "Moet ik dan het paleis verlaten of krijg ik mijn werk terug?"

Die zag hij duidelijk niet aankomen, te merken aan zijn verbaasde blik. Hij wreef - alweer - nadenkend over zijn kin. Best schattig, het was een soort tic.

Uiteindelijk grijnsde hij en zei zacht, sussend: "Krijg toch wat meer zelfvertrouwen."

Heel traag schoof hij dichter naar me toe, alsook zijn hoofd, dat de afstand tussen onze lichamen langzaam overbrugde.

Ik durfde niet te bewegen en bleef alleen maar bang naar zijn ogen staren. Wat ging hij wel niet doen? Dit was niet de bedoeling!

Zijn gezicht was hoogstens twee centimeter van het mijne verwijderd. "Wees niet bang", fluisterde hij, waarna hij zijn lippen snel en soepel om de mijne sloot.

Eén, twee seconden stond mijn hart stil en bij de derde kwam ik terug bij zinnen. Ik wil dit niet. Ik trok vlug mijn hoofd terug en bleef Vincent - ahum - prins Vincent met een geschrokken blik aankijken.

Hij keek anders ook niet al te blij: hij keek peinzend voor zich uit, alsof hij een belangrijke beslissing moest nemen en er maar niet uitkwam.

Ik slikte. Wat had ik gedaan? Ik had de kroonprins afgewezen. Wie wijst er nu de kroonprins af?! Ik lag nu gegarandeerd uit de Selectie. En op mijn werk kon ik ook niet rekenen. Ik had alles verpest.

"H-het spijt me", stamelde ik verdwaasd. Mijn klamme handen bleven bijna plakken aan de leuning toen ik eraf sprong.

Vincent zuchtte, nauwelijks hoorbaar. "Je mag gaan", zei hij met een stalen gezicht. Hij keek me recht in de ogen, zonder emotie.

Ik keek beschaamd naar de grond, draaide me om en liep terug naar het gebouw.

❊❊❊

Mijn leven was voorbij. Ik zou straks te weten komen dat ik naar huis moet en ik zou geen 'huis' hebben. Ik zou uit het paleis worden gegooid en op straat terecht komen. Misschien zou de prins zelfs over mij slechtspreken en zou ik nergens werk vinden. Ik zou dood gaan van de honger en niemand zou het wat schelen.

Nee, dat was niet waar. Magdalena zou dat nooit laten gebeuren. Misschien kon ik mijn ouders wel gaan opzoeken in het buitenland, maar hoe zou ik ooit aan vervoer en genoeg geld raken?

Verschillende scenario's speelden zich af in mijn hoofd terwijl ik naar de Vrouwenkamer slenterden. Besefte ik wel goed wat ik had gedaan? De prins afgewezen. Af-ge-we-zen. Ik kon mezelf wel slaan.

Aan de andere kant had hij helemaal het recht niet om me zomaar te betasten. Dat was natuurlijk een beetje overdreven verwoord, want het klopte wel bij de sfeer, maar dan nog! Het zou uiterst ongepast zijn om het me kwalijk te nemen dat ik Vincent wegduwde als ik niet wilde meegaan in wat hij deed! Hij moest zich schamen zich zo hoogmoedig te voelen.

Vlak voor de deur bleef ik staan en zuchtte diep. Ik probeerde mijn tranen in te houden en wreef mijn jurk glad. Rustig maar. Ik duwde de deur zachtjes open en liep onopvallend naar binnen. Blijkbaar niet onopvallend genoeg, want een aantal groepjes meiden kwamen al naar me toe om me te ondervragen.

Ik luisterde niet. Het enige waar ik aan kon denken was hoe deze dag zou aflopen. Maar ik wilde het niet weten.

❊❊❊

A/N: Sorry dat jullie zo lang moesten wachten op een nieuw hoofdstuk, maar hier is het dan ein-de-lijk!

Liefs!