Kroon

Hoofdstuk 8

De Grote Zaal werd gevuld met een oorverdovend applaus. Ook de koninklijke familie klapte enthousiast mee. Hier en daar hoorde ik meisjes zuchten en twee liepen zelfs boos weg.

Ik keek glimlachend naar Aline, die me met open mond stond aan te staren.

"Gefeliciteerd", zei ik lachend terwijl ik haar omhelsde. Toen kwam ze pas terug bij zinnen.

"Ik... Ik ben toegelaten?", stamelde ze. "Ik ben toegelaten! Hoorde je dat, Lea? Ik ben toegelaten!"

Ook Aline barstte in juichen uit. Het duurde niet lang voor ze door had wat er aan de hand was.

"O, jij...", zei ze en ze sloeg haar hand voor haar mond. "Ik vind het zo erg voor je."

Ik haalde mijn schouders op en zwaaide haar medelevende blik weg. "Och, jij wilde dit veel liever dan ik. Je verdient het", zei ik sussend.

Ze glimlachte en fluisterde een zachte "Dank je wel".

"Kunnen alle Officieel Geselecteerden naar voren komen, alsjeblieft?", riep de koning door de zaal.

De camera's rolden nog steeds en vingen hier en daar wat sfeerbeelden op, van onder andere chagrijnige meisjes die niet begrepen waarom de prins hén niet wilde hebben.

Aline liep samen met Fiona, een bruinharig meisje dat ik nog niet eerder had gezien, en Clara, het meisje waarmee ik aan tafel had gezeten voordat ik de prins mocht ontmoette, naar het podium toe.

Ik was echt blij voor haar en ook voor de andere twee, maar ergens knaagde het. Ik had geen idee wat me nu te wachten stond. Ik had geen duidelijk antwoord van Vincent gekregen of ik nu mijn baan terugkreeg of niet.

"Ik stel u voor: de 20 kandidaten voor de Selectie van kroonprins Vincent Louis Grandwald!", zei de koning breedlachend.

Eén voor één bogen de meisjes sierlijk. Aline zag er duidelijk opgewonden uit: haar jurk trilde in haar hand toen ze die omhoogtilde.

"Zouden de overige kandidaten mij willen volgen naar de kleedkamers?", riep Nadia luid. Haar schelle stem kwam duidelijk boven het rumoer uit.

Het zag er treurig uit, dat hoopje afgewezen meisjes bij elkaar. Sommigen probeerden een glimlach op hun gezicht te bewaren; je wist maar nooit of je op televisie kwam.

"Ik heb hem toch gekust!", riep een schorre, hoge meisjesstem boven de menigte uit.

Het rumoer werd abrupt stiller en de camera's richtten zich naar het lange, slanke platinablonde meisje.

De koning had het duidelijk ook gehoord want hij begon zijn speech - ja, nog één - meteen luider op te zeggen en probeerde de journalisten af te leiden.

"Wat?! Ik ook!", riep een andere, zachtere stem.

De bitchfight kon beginnen. Her en der begonnen meisjes luidkeels elkaar én de prins te verwijten. Er werd zelfs aan haren getrokken.

"Niet waar!", riep het blonde meisje weer en ze zocht naar de stem die haar zojuist had tegengesproken.

Het waren beiden meisjes die ook een afspraakje met de prins hadden gehad. Ik was dus niet de enige die hij had proberen te kussen. Maar bij deze twee was het ook nog eens gelukt, en ze hadden ervan genoten.

Ongelooflijk. Deze prins had werkelijk geen manieren! Deze meisjes hadden hem niet afgewezen en toch waren ze niet toegelaten. Waarom? Omdat ze niet goed waren in zoenen? Ik vond het een belachelijk idee.

De wachten die aan de zijkanten van de zaal paraat hadden gestaan kwamen in actie en renden op de bende verontwaardigd schreeuwende meisjes af. Nadia schreeuwde wanhopig dat ze rustig moesten blijven, maar ze durfde zich niet te bemoeien.

Ik stond helemaal vooraan in de rij, want ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Het kon me niet schelen of 'weg' uit het paleis betekende of mijn oude baan. De laatste plek waar ik nu wilde zijn was in eenzelfde kamer als de prins én deze meisjes.

Ik had niet kunnen zien hoe de koningin en haar andere zoon en dochter hadden gereageerd op de hele heisa, maar even later ving ik een glimp op van een gehaaste Alexander die nog net de hoek om naar de trappenhal liep. 

Buiten hijgde ik nog even na, ik was erg geschrokken van wat er daarbinnen was gebeurd. Nog een paar andere meisjes - die wél normaal konden doen - keken star voor zich uit.

"Alles goed met je?", vroeg Nadia, die al die tijd langs me had gestaan.

"Met mij wel, ja", zei ik met een scheef lachje en ze knikte.

"Laten we die op hol geslagen meisjes maar eerst laten vertrekken", zei ze zuchtend. "Ik hoop dat er nog wat overblijft van die mooie jurken."

Ik grinnikte.

"Als je wil, mag je van mij al terugkeren naar je oude kamer om daar je uniform weer aan te trekken? Dan kan je vanavond meteen weer aan het werk."

"W-wacht, krijg ik mijn baan gewoon terug?", vroeg ik blij verrast. Misschien was dit toch beter dan op straat worden gezet.

"Volgens mij wel ja, het paleis is ten slotte ook jouw thuis, niet?", zei Nadia.

"Ik dacht... Dat is geweldig! Bedankt Nadia, dat ga ik doen", zei ik nog waarna ik meteen haar de goede, oude slaapvertrekken van de dienstmeisjes vertrok. Ik was echt opgelucht. Hoewel ik nog steeds niet blij was dat ik was getrokken uit de pot Geselecteerden, was het toch weer eens iets anders geweest. Een beetje afwisseling kon nooit kwaad.

Straks zou ik te weten komen voor welk van de drie nieuwe Officieel Geselecteerden ik zou mogen zorgen, en ik hoopte vurig dat het Aline zou zijn. Ik was zo ontzettend blij voor haar, ze vond Vincent echt leuk. Hoewel ik stiekem toch vond dat ze beter verdiende. Ik was benieuwd hoe hij ging rechtzetten wat er in de Grote Zaal was gebeurd. Gelukkig hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.

Ik hoopte maar dat de Selectie zo snel mogelijk was afgelopen.

❊❊❊

"Oh, kindje toch", zei Magdalena terwijl ze me omhelsde. Ik had haar zonet alles verteld. Ze was zelf in de Grote Zaal aanwezig geweest toen de hel losbrak, maar ze had mij niet gezien.

"Dan ben ik toch maar blij dat hij je niet heeft gekozen, ik wist echt niet dat prins Vincent zo was."

Ik haalde mijn schouders op. Een paar andere dienstmeisjes, waaronder Olivia, kwamen er ook bij zitten en hadden een pot dampende thee meegebracht. Allemaal vonden ze het jammer dat ik niet door was gegaan, maar zij wisten dan ook niet wat er was gebeurd in de tuin. Niet iedereen was aanwezig geweest bij de bekendmaking van de laatste drie, dus ik mocht nog een keer precies uitleggen wat had plaatsgevonden in de Grote Zaal.

Opeens stormde nog een andere dienstmeid de kamer binnen. Ze had een rood hoofd en zag er nogal gehaast en nerveus uit.

"Er is-", ze hijgde even "- een Geselecteerde flauwgevallen. Een officiële."

Iedereen keek de meid, genaamd Petra, vragend aan. "Net na de bekendmaking kreeg ze telefoon... Haar moeder is ziek. Ernstig. Ze is flauwgevallen door de stress en de drukte in de Grote Zaal...", zei ze. "Ik moest hulp komen roepen."

Zonder aarzelen stonden meteen een aantal dienstmeisjes recht en volgden Petra naar buiten.

Ik kon maar aan één iemand denken: Aline.