Kroon

Hoofdstuk 9

"Aline, is alles goed met je?", vroeg ik luider dan de bedoeling was toen ik stilletjes haar slaapkamerdeur opdeed. Ik mocht hier eigenlijk niet zomaar komen, ik was immers niet één van haar persoonlijke dienstmeisjes, maar ik wist dat ze geen probleem van zou maken.

"Lea! Ik ben zo blij dat je er bent!", zei ze terwijl ze van haar bed sprong en me begroette met een dikke knuffel.

Ze zag er niet bepaald overstuur uit, en het leek me wel duidelijk dat ze niet net terug bij bewustzijn was gekomen.

"J-jij bent toch niet de Geselecteerde die is flauwgevallen hè?", vroeg ik voor de zekerheid.

"O, nee! Het is Fiona...", zei ze, droef kijkend naar haar voeten. "Ze gaat waarschijnlijk alweer naar huis. Vlak voordat ze flauwviel vertelde ze me dat haar moeder ernstig ziek is, maar dat ze het haar pas wilde vertellen na de bekendmaking om haar geen stress te bezorgen tijdens de wedstrijd. Ze veronderstelden namelijk al dat ze niet toegelaten zou worden, maar dat bleek dan wel zo te zijn..."

Langzaam verwerkte ik al de informatie. Ik vond het zo erg voor Fiona. Dat dit haar net nu moest overkomen. Ik zou er kapot van zijn moest Magdalena iets overkomen, aangezien zij voor mij als familie was. Ik had immers al 10 jaar geen contact meer met mijn vader en moeder.

Uit empathie omhelsde ik Aline nogmaals. Die ontving ze met plezier. Zij mocht dan niet zijn flauwgevallen, ze was toch duidelijk geschrokken van het voorval.

"Wat gaat er nu gebeuren? Wordt ze vervangen?", vroeg Aline toen we waren uitgeknuffeld. Ze dacht waarschijnlijk dat ik dat wel moest weten, aangezien ik mijn baan terughad en terug van alles op de hoogte moest zijn.

Maar ik had geen idee.

"Dat weet ik niet. Ik heb ook pas net gehoord dat er iemand was flauwgevallen, daar was ik ook nog helemaal niet over ingelicht", gaf ik haar als antwoord. "Maar ik denk dat de Selectie nu gewoon doorgaat zonder Fiona."

Aline knikte.

Dat de Selectie zonder Fiona doorging zal wel. Het maakte me niet zo veel uit. Ik hoopte maar dat Aline ver zou raken in de wedstrijd, of nog beter: dat ze won. Nu ik er zo over nadacht moest ik eerlijk toegeven dat ze niet aan het beeld dat ik had van een koningin had voldeed, maar zij was tenminste beter dan sommige andere kandidaten.

Het was zo vreemd. Hoe kan je nu aan de hand van de eerste indruk uit 30 meisjes kiezen met wie je mogelijk wil trouwen? Hoe langer ik erover piekerde, hoe idioter ik het hele gedoe vond. De Selectie was eigenlijk écht stom.

"Ik moet weg", zei ik ten slotte. "Ik heb nog een hoop werk in te halen."

Aline grinnikte en knikte begrijpend. Ik gaf haar een bemoedigend klopje op haar rug en liep weer naar buiten, naar de keukens.

Op de gang ontmoette ik een gehaaste prins Alexander. Hij liep bewust mijn kant op toen hij me opmerkte. Ik maakte een reverence en hij knikte vriendelijk, maar ietwat ongemakkelijk naar me.

"Lea, er moet onverwachts een belangrijke mededeling gedaan worden in de Grote Zaal", zei hij. Zijn gezicht was een beetje rood van het lopen.

Ik keek hem vragend aan. Hij leek elk oogcontact te ontwijken.

"Ik weet niet wat er zo dringend verteld moet worden, maar kun jij misschien iedereen daarheen sturen? Dat kost wat moeite", ging hij verder. Alexander wreef over de achterkant van zijn hoofd.

"Komt in orde", zei ik. De prins wilde alweer weglopen dus ik maakte nog snel een kleine buiging voordat hij om de hoek weer verdween.

Ongemakkelijk liep ik weer naar Alines kamer. Wat was er zo belangrijk dat iedereen onmiddellijk naar de Grote Zaal moest komen?