Kroon

Hoofdstuk 13

De media-stand was niet klein, maar dat leek wel zo doordat hij zo vol was gepropt met allerlei camera's en apparaten die uit alle mogelijke hoeken een mooi shot hoopten te maken. Ik herkende de cameraman, ik had hem weleens in het paleis gezien.

Er hing een rokerige geur in de lucht en de plastieken stoel waar ik op zat kraakte beangstigend hard in vergelijking met de satijnen zetel die voor de interviewer was gereserveerd.

"Goed. Aha, daar hebben we de volgende."

Een kleine man in een fuschiaroze pak kwam naar binnen gelopen en bleef pal voor mijn neus staan. Twee vrouwelijke stylisten schoten in actie, schoven het zilveren strikje recht en wreven met de twintigste laag gel door zijn vettige, donkerblonde haren.

"Uhu, oké," zei hij en bekeek me nadenkend van kop tot teen. "Deze heeft wat meer kleur nodig."

Hij bleef toekijken hoe één van de stylisten een poeder uit haar zak haalde en over mijn gezicht uitborstelde. De andere spoot nog een laag haarlak over de man zijn kapsel heen en liep toen achter de eerste vrouw de tent weer uit.

"Beter", mompelde de interviewer emotieloos terwijl hij plaatsnam op zijn satijnen zetel. "Mijn naam is Alfonse Sapientius. Je zal de komende weken wel vaker met mij voor een camera zitten, of niet. Ik ben aangenomen als hoofdreporter en interviewer van de Selectie. Ik ben de directe connectie met het volk van Embloa, dus zeg één ding verkeerd tegen mij en je hebt het hele land beledigd."

Hij keek me indringend aan en ik slikte de brok in mijn keel hoorbaar weg.

"Gelukkig hou ik ook wel van grapjes!", zei hij lachend terwijl hij me een schouderklopje gaf.

Om eerlijk te zijn had ik het echt geloofd.

Alfonse keek even naar een lijst op zijn clipboard. "Adams. Hmm. O." Hij keek me verschrikt aan. "Dus jij bent de voormalige dienstmeid! Dan zit er toch nog een interessant gesprek aan te komen. Prachtig."

Ik kon het niet laten om een klein geluid van gegiechel te lossen. Het interview was nog niet begonnen en ik mocht deze man al. Hij gaf me een geruststellend gevoel.

"Laten we dan maar beginnen. Ben je klaar?", vroeg hij.

Ik knikte.

"Goed. Begin maar te draaien."

De regisseur gaf instructies aan de cameraman en een rood lampje begon te branden.

"Welkeum, welkeum, welkeum terúg! Beste ménsen, eup deze mooie feestdag, hier, in de heufdstad, bij de interviewronde met de enige echte Gesélecteerden", begon Alfonse te spreken. Opeens gebruikte hij een vreemd accent en zwaaide de eerst zo kalme man uitbundig met zijn armen. Hij benadrukte onnodig verschillende lettergrepen en had een vrouwelijke houding aangenomen.

"Naast mij zit Lea Clair Adams, meusschien wel de meest besproken kandidate van de wedstrijd door de drastische veranderingen van haar leven als dienstmeid aan het keuninklijk hof naar prinses to-be! Laat ons luisteren naar wat zij ons te vertellen heeft!"

Hij keek naar de camera met zijn eeuwige tandpastaglimlach.

"En wie weet komen we nog wel wat sappige dingen te weten over onze koninklijke hoogheid", zei hij, nu stiller, en hij knipoogde naar het publiek.

"Dus...", begon hij en draaide zich naar mij toe. Het was zo'n onverwachte en snelle beweging dat ik bijna van mijn oncomfortabele plastieken stoel viel. "Wat is prins Vincents schoenmaat?"

Ik keek hem vragend aan. Dit was ongemakkelijk. Hij klonk zo overtuigend dat ik geen idee had of het een serieuze vraag was, of slechts een grapje. Hij leek zeker van zijn stuk. Maar deze man was opeens zo onvoorspelbaar, ik voelde me in één keer niet meer op mijn gemak.

"Eh, 45."

Ik was verbaasd dat ik het me nog kon herinneren. Het was al een tijdje geleden dat ik zijn schoenencollectie nog eens had moeten poetsen. Maar anderzijds, hoe kon ik het ook vergeten zijn? Die kerel heeft 80 paar schoenen.

Alfonse barstte in lachen uit. "Heu heu heu, ze heeft gevoel voor humor!"

Hij klonk als de kerstman en deed vreemde, overdreven gebaren naar de camera. Hij zwaaide met zijn armen en er verschenen rimpels in zijn voorhoofd. Veurheufd.

"Maar nu even serieus, Lady Lea. Vertel ons eens iets over jouw eerste momenten met de kroonprins. Wat denk jij? Wat vind je van hem? Of euh, wat vindt hij van jou?", vroeg hij geheimzinnig. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Ik vind nooit snel de juiste woorden. Ik heb tijd nodig. Dit was live, en dat is vreselijk. De zenuwen gierden door mijn lijf. Even geleden maakte me het allemaal geen zak uit, maar op de nationale tv wil je het toch altijd goed doen? Ik wilde dit goed doen. Wat moest ik zeggen? Gewoon eerlijk zijn?

"Wel...", begon ik.

De vreemde interviewer keek me hongerig aan. Hij wilde the good stuff horen. En de Selectie was misschien een dag bezig.

"Ik heb hem een cupcake gegeven. En ik denk dat hij die wel lekker vond?"

Het eerste wat in me op kwam. En weer kreeg ik die blik. Hij was sprakeloos en zat me vol ongeloof met grote ogen aan te staren. En het volgende moment bulderde hij weer van het lachen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een aantal andere crewleden, alsook de regisseur, giechelen. Was dat een goed teken?

"Héél mooi, héél mooi! Dat belooft, zeg, dat belooft!", zei hij enthousiast, onderbroken door korte lachbuien. Hij draaide zich weer van mij weg en keek recht in de camera. "Prachtig, prachtig! Dit was Lea Clair Adams. De special candidate met duidelijk heel wat in petto!"

Klik. Camera's uit. Alfonse Sapientius trok zijn neus op, wreef door zijn haar en kuchte. "Dat was het meest originele antwoord dat ik al heb gehoord vandaag, dank je wel.", zei hij rustig. Hij glimlachte vriendelijk. De man had zijn ware gedaante terug aangenomen. "En ook bedankt om het zo kort te houden, die vorige blééf maar doorpraten, mijn god." Hij wreef figuurlijke zweetdruppels van zijn voorhoofd.

"Was dit het?", vroeg ik aarzelend. Serieus?

"Ja. Je mag gaan eten. Ik weet dat je honger hebt."

"O. Dank u", zei ik op een zekere onzekere toon. Alles was zo vaag, maar het kon me niet schelen. De, zeer korte, vragenronde was voorbij en ik mocht ein-de-lijk iets eten. Eten. En ik had het blijkbaar nog best goed gedaan ook.

---
Sorry. Geniet ervan. (En een gelukkig Nieuwjaar.) (Oh enne, jullie zijn zooo lief)