De zon komt op en daalt weer neer.
Hij vraagt er niks voor.
De wind waait keer op keer.
Maar we hebben het nog niet door.
Heel normaal gaan we verder met onze zaken en het maken van onze taken
en niks houd ons tegen mee te dobberen over de straten van de stad.
We gaan uit van ons navigatiesysteem, de logica
Maar we vergeten dat het mens ook nog iets anders had
Achter het bureau, pen en papier
Het gekraak van een stoel en je vraagt je af wat doe ik hier
Dat ene stemmetje achter in het hoofd
dat iets roept maar langzaam weer word verdoofd.
"Hij" komt binnen en controleert je werk
Het gevoel vlamt aan en wordt sterk, maar verwijderd zich langzaam aan weer terug naar waar het vandaan kwam.
Er wordt gekeken vanuit de massa
Gekeken naar jou gekeken naar haar en gekeken naar elkaar
En het brandend gevoel komt weer in je op
Het verbrand je zenuwen van voet tot vingertop
Het baant een weg door de mensen die met hun archusogen staren
En hun haat tegen je bewaren
Hun koele blikken slopen
Duizend ogen die niet meer hopen
Maar het brandend gevoel komt tot bedaren.
En je wordt weer meegetrokken door de mensen om zo verder te gaan
Een ijzeren grip rust op je arm
Onzichtbare handboeien en kettingen die tegenhouden
En voor een laatste keer wordt het van binnen warm.
Anders dan eerst, een fijner gevoel
Als een behaaglijk vuur, met een ander doel.
De handboeien smelten en de ketting splijt
Je voelt geen grenzen je voelt geen muur
Het hek gaat open een wereld wijd
Je voelt geen gevangenschap, enkel vrijheid
