Ik snap het.
Er is niet omheen te draaien.
Het gevoel in mijn hoofd.
Het is er.
Eenmaal daar krijg ik het niet weg.
Het is er voor eeuwig.
Kennis een privilege.
Kennis een vloek.
Weten wat het is.
Niet weten hoe het is.
Bang.
Alleen.
Het dragen van een last zonder hulp.
Het dragen van een last oneindig.
Tot het eind.
Tot het te laat is.
Tot je er niks meer aan hebt.
Dan is de kennis verdwenen.
Het besef is weg.
Keert het weder?
Voor eeuwig weg?
Moet ik wachten?
Is het direct?
Is het?
Ik wilde begrijpen dus ik dacht.
Ik wilde weten dus ik deed.
In de put gevallen.
Gladde wanden.
En het enige wat je kan zien.
Dat
Het besef.
Het besef dat er aan alles een einde komt.
Het besef dat niks voor eeuwig is.
Hoe ga je er mee om?
Kennis voor mij mijlen ver weg.
Onbereikbaar.
Emoties willen.
Liefde willen.
Maar niet durven.
Want eenmaal daar, zal het eens verdwijnen.
En zonder kan ik niet meer.
