The game is over

hoofdstuk 3

(POV May)

Ik doe mijn handen over mijn oren heen om het zachter te maken. Na pas 2 minuten stopt het meest gehate geluid tot nu toe voor mij eindelijk uit.

Bij de deur wordt er een luik, die ik by the way nog niet eens heb opgemerkt, aan de onderkant geopend. Twee borden met eten wordt naar binnen geschoven. Ergens vertrouw ik dit niet. Ik heb zo'n raar gevoel in mijn buik dat hier iets niet goed gaat komen. Leon loopt gelijk op de broden af en pakt ze vervolgens op. Hij geeft 1 bord aan mij en pakt zijn vork al om te gaan eten. Hij wilt een hap nemen, maar ik stop hem snel door de vork uit zijn hand te slaan.

"Wat doe je!" Roept hij boos. Wauw er wordt hier iemand boos als je zijn eten af pakt of hem niet laat eten. Ik pak zijn bord en zet hem ver weg van hem op een nachtkastje. Leon begint nu echt boos te worden.

"Wat ben je aan het doen! We krijgen niet zo vaak eten als jij denkt hoor, mevrouw ik heb alles beter dan de rest! Je krijgt maar 1 keer per dag eten en dat is in de ochtend. Dit is het enige wat wij zullen krijgen op een dag! Geef het verdomme terug!" Schreeuwt hij, maar ik negeer hem volkomen. Ik bekijk snel het eten en het ziet er normaal uit, op een paar kruiden na die ik niet ken. Ik ruik er aan een een bekende geur komt naar boven. Nee geen lekkere kruiden om er meer smaak aan te maken, maar gif. Dit dacht ik al. Er is iets mee gedaan zodat wij minder presteren en zo dood kunnen gaan. Zo heeft hij weer nieuwe spelers nodig, iets nieuws dat wil hij. Hij wilt nieuwe spelers om zich opnieuw te laten verrassen. 

Ik word plots hard aan de kant geduwd door Leon en val met een klap op de grond. Hij wilt het eten pakken, maar ik gooi een vork naar hem die hard tegen zijn arm aan komt. Hij laat het bord geschrokken los en kreunt van de pijn.

"Vieze slet." Hoor ik hem met op elkaar geklemde kaken zeggen. Ergens voel ik mij beledigd, maar hij zou dit niet zomaar zeggen als hij wist waarom ik het deed. Dit is wat hij met de mensen doet. Hij maakt ze gek, gestoord, moordlustig, noem maar op. 

"Eet het niet!" Schreeuw ik naar hem, maar zoals ik al verwacht had luistert hij niet naar mij. 

"Waarom niet? Weet mevrouw het weer beter? Probeer je hier gelijk de baas te gaan spelen die zo genaamd alles weet wat goed is en wat niet? Ons stuk voor stuk laten uithongeren zodat jij wint? Ik hoef niet dood te gaan door het gebrek aan eten en drinken, omdat jij het zegt." Zegt hij bespottend. 

"Oké eet maar. Ik heb je gewaarschuwd." Zeg ik simpel. Als hij niet wilt luisteren moet hij maar voelen. Het is nu zijn eigen schuld ook. Ik heb hem gewaarschuwd, maar als hij niet wil luisteren heeft hij maar pech. Ik ga hem nu niet meer helpen, zelfs niet als door het gif er iets met hem gaat gebeuren. Hij zoekt het maar lekker uit nu. Help ik een keer iemand, is het weer niet goed.  

Ik pak mijn bord en kijk ernaar. Mijn maag begint te knorren als teken dat het eten wil, maar ik negeer het gevoel. Ik ga dit niet eten. Ik ga niet mijn kans verknallen om hier uit te kunnen komen. Wie weet wat er gaat gebeuren met dat gif. Ik weet niet eens wat voor effect het heeft, welke soort het is. 

Ik loop naar de deur waar de borden doorheen zijn gebracht. Er zal vast nog wel iemand zijn die de borden straks weer mee zou moeten nemen, denk ik, dus hij wilt dit vast ook wel meenemen. Ik hoop dat hij het zelf gaat eten. 

Ik bonkt hard tegen het luik dat ik iets hoor kraken en nee het zijn niet mijn botten of zo, het is het luik zelf. Hij word ruw geopend. Ik gooi het bord met eten door het luik en hoor het bord op de grond kapot gaan. Met een voldane glimlach draai ik mij om en ga op het bed zitten. 

Liever geen eten dan vergiftigd te worden en kans om daardoor te sterven. 

Ik staar wat voor mij uit terwijl Leon zijn eten gulzig op eet. Ik kijk hem hoofdschuddend aan wat mij een woedende blik oplevert van hem. Een verloren zucht verlaat mijn mond. 

Kom op May, laat je niet rot voelen doordat hij niet naar je wilt luisteren. Je hebt hem zo vaak gewaarschuwd. Het is zijn probleem nu, niet het jouwe. 

Na wat minuten heeft Leon het op en gaat er een bel af. Dit keer een andere. Deze is een stuk fijner, minder hard en vooral niet zo hoog. De deur gaat uit zichzelf open als teken dat wij daar heen moeten gaan. Ik loop makkelijk naar de deur toe en kijk wat er aan de andere kant is. 

Leon kijkt mij nog steeds boos aan een komt ook mijn kant op. Hoelang kan je boos blijven? Ik probeerde hem alleen maar te helpen. Wie weet wat voor gif er in dat eten zat of maak ik het nu ergen dan dat het is? Misschien zijn het speciale kruiden die zijn gemaakt om je lichaam sterker te maken? Ach wat maak ik mij wijs. Ik weet verdomme hoe het ruikt. Wie weet was het wel een middel die je laat stikken of je bloedvaten laat verstoppen. Dan ga je dood op een kut manier. Niet dat dood gaan niet niet-kut kan zijn, maar je snapt mijn punt vast wel. 

Er zijn genoeg dingen om zoiets te doen met je. Geloof mij ik weet er maar al te goed van.