Niall's oorlog. (VOLTOOID)

Hoofdstuk 18

POV: Louis

Ik ren door de ziekenhuis gangen, steeds sneller. Iedereen die ik tegenkom duw ik aan de kant. Ik ren harder, steeds sneller. Ik weet dat het slecht is voor Niall, maar ik moet dit geven. Nu het nog kan. Ik weet nog waar Niall ligt, ik ren zijn kamer in. Niall ligt in bed, spierwit. Ik zie dat hij langzaam wakker word. 'Niall, hoor je me'? Ik hoor Niall zachtjes kreunen. 'Louis, ik hou van je. Dat moet je onthouden. Ik hou van je, wat er ook gebeurt. Als ik dood ben zit ik in je hart, ik hou van je Louis'. Mijn hart gaat sneller te keer en de tranen stromen over mjin ogen. 'Nee Niall! Zo moet je niet denken! Je blijft hier! Voor altijd'! Maar Niall schud zijn hoofd, hij glimlacht naar me en slulit dan zijn ogen. Gauw pak ik de ketting uit mijn jaszak, het is een ketting van een halve voetbal. Ik heb de andere helft, en als je ze tegen elkaar houd is het een voetbal. Ik doe voorzichtig de ketting bij Niall om. 'Niall, word snel beter'. Fluister ik hem nog toe. Huilend loop ik dan de kamer uit. Wat zou ik graag bij hem blijven, nu zie ik hem heel erg lang niet meer. En in het ergste geval, nooit meer. Huilend loop ik over de gangen. Ik ben super blij, de oorlog is minder geworden. De knallen zijn weggetrokken en ik mag weer over straat. Toch kan ik nog niet uit de opvang, want waar de ouders zitten. Daar is het erger, daar is het nog steeds oorlog. Ik loop de ziekenhuisdeuren uit. Wat wou ik graag met Niall zijn, dan konden we morgen de clip opnemen. Maar zonder hem word het niks. Ik loop zachtjes verder. Nog een keer draai ik om. 'Dag Niall, ik hou van je'. Mompel ik zachtjes. Huilend loop ik verder de straat over, af en toe hoor ik nog knallen. Maar dat is in de verte, en hier gelukkig niet. Na een tijdje lopen zie ik een bankje staan. Aan het meer, Niall hielt van dit plekje. Hier zat hij graag. Ik ga op het bankje zitten en kijk naar de eenden in het meer. Ze kwaken heel wat af, het ziet er leuk uit. Ik haal een zak brood uit mijn jas. Die had ik nog van laatst. Ik scheur er kleine stukjes af en gooi ze naar de eenden. Gelijk stormen ze er kwakend op af. Ik glimlach in mezelf bij de gedachtes van vroeger.

*Flasback*

'Zullen we de eenden voeren Niall'? Vraag ik. Niall kijkt me blij aan. ''Ja leuk! Dit word het leukste logeerpartijtje ever'! Roept hij in het rond. 'Kom we halen brood bij mijn moeder'. Niall knikt en loopt achter me aan. Ik vraag aan mijn moeder brood en loop dan met Niall naar buiten. 'Daar is een meer! Daar zitten superveel eenden'! Niall begint te glunderen, 'Jippie! Eendjes we komen eraan'! Ik lach, dan rennen we met z'n 2 naar het meer. 'We mogen allebei 2 broodjes Niall, oke'? Niall knikt. 'Ja evenveel'! Ik verdeel de broodjes. Gelijk beginnen alle eenden te kwaken. Ik gooi brood in het water. De eenden zwemmen erop af. Zo doe ik dat nog een paar keer. Ik kijk naar Niall, hij is op zijn hurken gaan zitten. Het brood houd hij in zijn handen. 'Eendjes hier heb ik een broodje'! Roept hij telkens. En hij zwaait met het brood heen en weer. 'Kom dan eenden! Hier is brood'. Niet lang daarna heeft een van de eenden het door. Hij rent op Niall af. Niall schrikt en valt om. Het eendje eet al het brood uit zijn hand op. Maar dan komen alle eenden op hem af! De grote kudde eenden rent achter Niall aan. Niall begint te gillen en rent weg. Ik gier het uit van het lachen. Ik val op de grond en kom niet meer bij. Alle eenden achter Niall aan. En hij gillend weg. Wat een leuke logeerpartij!

Ik schiet in de lach bij de gedachten. Ik voel mijn mobieltje trillen, ik pak hem en bekijk het bericht. Louis kom je al thuis? Ik heb ook alles gehoort van Niall, wij hier zijn in de rouw. Alsjeblieft kom ook eventjes hierheen, gezellig. Tot zo Louis! Gr. Paul. Ik sla een diepe zucht, ik wil niet naar huis. Wat denkt hij wel niet?! Lekker gezellig! Dat zei hij! En het is niet gezellig zonder Niall! Ik zie dat het al schemerig word. Ik loop verder. Ik ren over de duinen het strand op. Boos geef ik een trap tegen het zand. Waarom moet Niall dit overkomen?! Hij heeft het al zo moeilijk! Ik laat me op mijn knieën vallen. ik huil en ik huil. De tranen stromen over mijn wangen. Ik schreeuw en ik huil. Van de pijn, de pijn in mijn hart. Ik voel dat mijn telefoon overgaat. Maar ik neem niet op, ik wil niet met iemand praten! Ik wil gewoon naar Niall! Dat is alles! Als mijn mobiel later nog eens overgaat kijk ik wie mij telkens belt. Onbekend nummer. Ik neem op. Ik probeer zo stoer mogelijk te klinken, niemand mag weten hoe ik huil. Nee niemand.