Niall's oorlog. (VOLTOOID)

Hoofdstuk 2

POV: Niall

Half huilend zit ik in de kelder. Allemaal zijn we hevig geschrokken. Al die knallen, nog nooit is dat gebeurt om deze tijd en nooit zo hard! Ik veeg mijn tranen af maar gelijk komen er nieuwe tranen. Ik voel me zo vreselijk verdrietig. Ik ben gewoon bang. Harry zit tegenover me, hij kijkt me aan met een bang gezicht. Louis zit naast me, hij heeft ook tranen in  zijn ogen. Ik wil net een arm om Louis heenslaan als de deur van de kelder opengaat. Geschrokken wacht ik af wie er binnenkomt. Tot mijn grote opluchting zie ik dat het maar 2 jongens zijn. Ongeveer dezelfde leeftijd als mij. 'Hoi, mogen wij hierbij'? Vraagt een jongen met zwart haar. De jongens stellen zich aan mij voor. Liam en Zayn heten ze. Ze gaan naast Louis zitten. 'Hebben jullie geen eigen kelder'? Vraag ik met een stem die overstuur is. Louis geeft me een zachte por en fluisterd iets in mijn oor. 'Wees nu maar lief, met boos zijn schiet je niks op'. Ik knik. Liam begint te praten: 'Wij mogen niet meer in de kelder bij ons, het is te krap. Mijn moeder wou mee alleen de andere zeiden dat wij alleen samen moesten gaan. Dus renden we zo snel we konden naar een andere kelder, en nu zijn we hier'. Ik knik naar de jongen. Ik ben net een beetje gekalmeerd als de luide knallen weer klinken. Mijn hoofd druk ik in mijn kussen. Op dat moment schieten er allerlei gedachtens door mijn hoofd. Mijn vader, die misschien er niet meer is.. Nee niet zo denken! Weer gaat de deur van de kelder open. Dit keer is het een grote meneer met een grote snoor. Hij ziet er vriendelijk maar streng uit. Hij begint ook te praten: 'Het spijt me mensen, het is niet goed. De duitsers zijn toegeslagen... De volwassenen hier moeten meekomen, ze gaan naar een soort van bescherm tehuis. Neem afscheid van de kinderen en loop met me mee, voor de kinderen komt er zo iemand'. Hij knikt ons vriendelijk toe. Ik schrik en begin nog harder te huilen.

De volwassenen lopen verdrietig de kelder uit. Allemaal weten we dat dit moet, ookal willen we het niet. De deur van de kelder slaat dicht. Hier zitten we dan: Louis, Harry, Liam, Zayn en ik. 5 jongens van ongeveer dezelfde leeftijd die niet weten wat ze moeten. Ik laat mijn hoofd tussen mijn knieeen zakken en barst weer in tranen uit. Ik blijf maar niet ophouden met huilen. Plots voel ik warme armen om me heen. Als ik op kijk zie ik alle jongens naast me zitten... Ik weet niet wat er gebeurt maar het gaat vanzelf ik begin uit mezelf te zingen.

I figured it out

I figured it out from black and white

Seconds and hours

Maybe they had to take some time

I know how it goes

I know how it goes from wrong and right

Silence and sound

Did they have to hold each other tight

Like us

Did they ever find, like us

You and I

We don’t wanna be like them

We can make it till the end

Nothing can come between

You and I

Not even the clouds above

Can separate the two of us

Nothing can come between

You and I

Oooooh you and I

I figured it out

sudden mistakes of up and down

Me in the middle

there’s always room for coming ground

I see what it’s like