Fake Love

Overturn

Με έφερε ως την πόρτα του σπιτιού μου. Με αποχαιρέτησε και ανέβηκα πάνω. Οταν πήγα στο δωμάτιο μου, κοίταξα απο το παράθυρο, ώστε να δω που θα παει. Μιλούσε στο τηλέφωνα για κανά δεκάλεπτο, ώσπου ενα αμάξι στάθμευσε μπροστα του και μπήκε μεσα. Ξάπλωσα πίσω και κοιμήθηκα για λίγο.
Οταν ξύπνησα ειδα τον αδερφό μου, Στεφαν, να ξαπλώνει διπλα μου και εφυγα αθόρυβα ώστε να μην τον ξυπνήσω. Εφυγα απο το σπιτι και πήγα στο παρκάκι που ήμουν πριν λιγο. Κάθισα στο ίδιο παγκάκι, στην ιδια πλευρά. Διάφορες σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό μου οταν ξαφνικά μια ομορφη κοπέλα με πλησίασε και έκατσε διπλα μου.
"Τρεϊσι" μου αναφέρθηκε δίνοντας μου το χερι της. Ανταπορκριθηκα στην χειραψία και ειπα:
"Μπονι."
"Πως κι ετσι εδώ μονη;" μου λεει γλυκά.
"Ειμαι καινουρια χωρίς φίλες, όποτε ναι.."
"Τωρα έχεις μια!" Ειπε ενθουσιασμένη και γέλασε. Γέλασα κι εγω. Την συμπαθησα. Μου μιλούσε τοσο ομορφα και φαινόταν τοσο καλή που δε μπορούσα να την απορρίψω απο τη λίστα των "καινούριων μου φίλων". Μου ζήτησε να πάω σπιτι της και αφου δεν είχα τιποτα καλυτερο να κανω, δέχτηκα. Καθώς ξεκινούσαμε να φύγουμε άκουσα τον Αλεξ να με φωνάζει. Γύρισα να τον κοιτάξω αλλα η  Τρεϊσι με έπιασε απο το χερι.
Προσπάθησα απαλά να φύγω αλλα με εσφυξε ελαφρώς πιο δυνατά λέγοντας μου:
"Μπονι ακου με. Με ξερεις μονο λίγα λεπτά αλλα εδώ πρεπει να με ακούσεις: Δεν θέλεις να μπλέξεις με τον Αλεξ. Αλήθεια δε θέλεις. Φαίνεσαι τοσο καλό κοριτσι και αν αψηφήσεις τα λόγια μου θα την πατήσεις." Ειπε με βλέμμα που δεν έδειχνε να τα λεει για πλάκα.
"Γεια σου Μπονι και Τρεϊσι" ειπε χαμογελαστός.
Η Τρεϊσι έφυγε και λιγο πιο κατω σταμάτησε να δει αν ακολουθήσω την κίνηση της. Έριξε ενα βλέμμα απογοήτευσης και έφυγε ακόμα πιο γρηγορα.
"Ξερεις την Τρεϊσι;" ρώτησε.
"Μόλις την γνώρισα" ειπα.
"Γιατι εισαι ετσι;" Με ρώτησε με βλέμμα ανυσηχιας.
"Ειμαι μια χαρα" ειπα χωρίς να το εννοω.
"Σίγουρα;" ειπε σηκώνοντας μου το κεφάλι ώστε να τον κοιτάξω στα ματια.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εφυγα. Τον άκουσα να με φωνάζει αλλα μετα απο τα λόγια της Τρεϊσι δεν ήθελα να γυρίσω. Πήγα σπιτι και καθησα να φάω φαγητό με την οικογένεια μου.
"Που ήσουν;" με ρώτησε ο Στεφαν.
"Στο πάρκο" του απάντησα βάζοντας μια μπουκιά σαλάτας στο στομα μου.
"Μονη σου;"
"Οχι ακριβώς. Γνώρισα την Τρεϊσι, ενα κοριτσι που μένει στην γειτονιά μας." Ειπα και χαμογέλασα ελαφρά.
Τελείωσα το πιάτο μου και πήγα στο δωμάτιο μου για να πέσω για ύπνο, μιας και η ωρα είχε παει 10.30μμ.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο. Πήγα εκανα ενα γρήγορο ντουζ, ντύθηκα και κατέβηκα κατω για να πάρω πρωινό. Οταν τελείωσα βγήκα απο την πόρτα και βρηκα τον Αλεξ να με περιμένει στα σκαλιά. Γύρισε με κοίταξε και ειπε:
"Έτοιμη;"
"Τι κανεις εδώ Αλεξ;" ρώτησα κοφτά.
"Σε περιμενω." Ειπε και με κοίταξε σαν να ήταν προφανές η απάντηση.
Ξεφυσηξα και ξεκίνησα να φύγω χωρίς να τον περιμενω να σηκωθεί. Κατα τη διάρκεια της διαδρομής δεν ειπε τιποτα. Οταν φτάσαμε στο σχολείο μπήκα μεσα, ομως παρατήρησα ότι αυτός έμεινε στην πόρτα και περίμενε. Συνέχισα να περπατάω μπροστα ώσπου έπεσα πάνω σε καποιον. Ευτηχως που ήταν ο Ντέρεκ.
"Χίλια συγνωμη" του λεω προσπαθώντας να απολογηθώ.
"Ειναι ενταξει. Απλα θα προτιμούσα την επόμενη φορα που θα σε συναντήσω να μην ειναι ετσι." Ειπε και γέλασε.
"Για την ακρίβεια, θελω πολυ να συναντήσω ξανά. Τι λες για αυριο κατα τις 8.00;" συμπλήρωσε.
"Εμμ ενταξει. Θα σε συναντήσω έξω απο το σχολείο;" έγνεψε καταφατικά και ανταλλάξαμε αριθμούς.
Οταν μπήκαμε στις τάξεις έκατσα στην θέση μου και περίμενα τον Αλεξ. Δεν εμφανίστηκε την πρωτη ωρα. Το ίδιο και της υπόλοιπες. Κατα τη διάρκεια των μαθημάτων, έπιανα συχνά το μυαλό μου να τον σκέφτεται. Το πως με κοιτάει, ο τρόπος που φωνάζει το όνομα μου, το χαμόγελο του οταν μου μιλαει..

Μόλις βγήκα έξω τον ειδα να περιμένει στην έξοδο. Τον πλησίασα και του ειπα:
"Γιατι δεν εμφανίστηκες καθόλου στην τάξη σημερα;"
"Γιατι με άλλαξαν τμήμα" ειπε και μεσα μου ένιωθα ποσό πολυ ήθελα να ήταν μαζι μου στην τάξη.
"Μπονι, μακάρι να ξέρες ποσό θελω κι εγω να ειμαι μαζι σου και θα κανω ότι μπορω γι αυτο." Ειπε και ένιωσα λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις μου.
Αφου μιλήσαμε για λιγο εφυγα. Οταν ήμουν ακόμα απέναντι απο το σχολείο συνάντησα την Τρεϊσι με δυο καφέδες. Μου έδωσε τον έναν, χαμογελώντας μου θερμά.
"Σε ευχαριστω πολυ!" Ειπα και την αγκάλιασα.
"Ειναι ως συγνωμη. Σε πόνεσα μάλλον αρκετά εχθές οταν έσφιξα το χερι σου." Ειπε κι γέλασε.
Οταν πήγα να της απαντήσω γουρλωσε τα ματια της και το βλέμμα της στράφηκε απέναντι. Ήταν ο Αλεξ. Και οχι μόνος του, ήταν με μια κοπέλα απο το τμήμα μου. Τους έβλεπα που μιλούσαν, ωσπου την φίλησε. Τον έβλεπα να την φιλάει και σίγουρα δεν ειναι συμπεριφορά φίλος προς φίλης. Ο καφές έπεσε απο τα χέρια μου. Κάτι έσπασε μεσα μου. Πονούσε πολυ να τον βλεπω να την φιλάει. Ενα δάκρυ πήγε να ξεφύγει απο το μάτι μου, αλλα συγκρατήθηκα. Οταν γύρισα να τον κοιτάξω, με κοιτούσε ηδη. Η κοπέλα είχε εξαφανιστεί και το βλέμμα του είχε στραφεί πάνω μου. Πέρασα απέναντι και τον πλησίασα.
"Θα γινόταν πιο εύκολη η κατάσταση αν απαντούσες στην ερώτηση: Ποια ήταν αυτη;" ειπα απότομα.
"Δε σε αφορά." Ειπε κοφτά.
"Ίσως και να με νοιαζει γιατι ήμουν στην θέση της μόλις εχθές."
"Εχθές, οχι σημερα."
Πόνεσε. Πόνεσε πολυ, γιατι νόμιζα πως δεν ήταν απλα για μια μερα όλο αυτο. Εντωμεταξυ, πριν λιγο μου έλεγε ότι θα εκανε τα πάντα για να ήμαστε μαζι στο τμήμα. Πως αλλάζει λόγια μεσα σε ενα λεπτο;
"Εισαι κοπανος." Του ειπα και τον σκούντηξα δυνατά για να περάσω.
Με έπιασε απο τον καρπό και με γύρισε να τον κοιτάξω.
"Εμενα δε με θα μου μιλάς ετσι, Μπονι Σταιλς, κατάλαβες;" ειπε με λόγια που φαινόταν να τα εννοούσε.
Τράβηξα το χερι μου και χάθηκα στα στενά. Μισώ τον εαυτο μου οταν ερωτεύομαι άτομα που δεν αξίζουν ουτε μια σταγόνα απο το ενδιαφέρον μου.