Fake Love

Beautiful Lies

Ξύπνησα νωρίτερα απο αυτον και καθησα να παρακουλουθω το ομορφο πρόσωπο του. Θεε μου, τοσο αγνός. Σε αυτο το άτομο εχω δώσει την καρδιά μου και δε θα μετανιωσω ότι κι αν συμβει. Οχι, δεν ειναι λόγια του αέρα. Αλήθεια τον αγαπω και θα εκανα τα πάντα γι αυτον. Εύχομαι ολοι να αγαπήσουν κάποιον τοσο δυνατά.
"Τι βλεπεις;" με ξυπνάει απο την αφηρημάδα μου.
"Τιποτα απλα χαζεύω." Λεω και του χαμογελάω ζεστά.
"Εισαι πολυ ομορφη οταν χαζεύεις." Τα ματια του εστίασαν στο πρόσωπο μου και εγω του χαμογέλασα.
Μου μιλούσε τοσο ομορφα. Μακάρι να είμαστε ετσι για πάντα: κατω απο τα αστέρια μιλώντας μαζι του. Η ζωη μου θα γινόταν τοσο ενδιαφέρουσα.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπιτι. Στη διαδρομή ήταν πολυ ήσυχος, σχεδον στεναχωρημένος θα λέγα. Δε μιλήσαμε καθόλου ωσπου φτάσαμε έξω απο το σπιτι μου. Μου άνοιξε την πόρτα και στάθηκε  μπροστα μου κοιτώντας με στα ματια.
"Πέρασα πολυ ωραια" ειπε σχεδον κοφτά.
"Απλα ωραια; Ήταν απο τις καλύτερες βραδιές που εχω περάσει." Τι τον έχει πιάσει. Ήταν η καλύτερη βραδιά της ζωής μου και πέρασε απλα ωραια;
"Πως επρεπε να περάσω;" λεει ειρωνικά.
"Ίσως δεν επρεπε να περασεις τιποτα." Μπήκα μεσα κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου.

Μπήκα μεσα μου και ειδα τον Στεφαν να φιλάει μια κοπέλα στον καναπέ. Οι γονεις μου δεν φαίνονταν πουθενά και αποφάσισα να διακόψω. Έβηξα και κατόπιν ειπα:
"Στεφαν που ειναι η μαμά και ο μπαμπάς;"
"Πήγαν New Jersey για το Σαββατοκύριακο, δε θυμασαι;" Πως μπόρεσα και το ξέχασα. Κοίταξα καλυτερα την κοπέλα που καθόταν διπλα στον Στεφαν και μπυ φαινόταν πολυ γνώριμη.
"Απο εδώ η Μαλια" με συστήνει ο αδερφός μου.
"Χάρηκα. Μπονι" ειπα και έσπευσα για μια χειραψία.
Πήγα πάνω και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι μου. Τη μια στιγμη μου φαιρεται σαν κοπέλα του και την αλλη σαν άγνωστη. Τι παει στραβά μαζι του; Η μηπως κανω κάτι λαθος εγω; Ειμαι τοσο μπερδεμένη μαζι του. Μακάρι να ήταν λιγο πιο ξεκάθαρος σε αυτα που ένιωθε.
Αποφάσισα να διαβάσω για το σχολείο για λιγο μηπως και ξεχαστώ. Προσπαθούσα ώρες να διαβάσω αλλα δεν είχε αποτέλεσμα. Τιποτα δε μπορούσε να τον βγάλει απο το μυαλό μου. Ενα μήνυμα εκανε το κινητο μου να δονιστει και το όνομα του Αλεξ εμφανίστηκε στην οθωνη:
--Που εισαι;--
Άργησα να απαντήσω. Η αλήθεια ειναι πως δεν ήξερα αν ήθελα να τον δω. Μα ποιον κοροϊδεύω, φυσικά και ήθελα..
--Διβαζω. Τι θες;--  Απάντησα.
--Να σε δω.-- Δεν απάντησα. Δεν μπορούσα να τον δω, δεν ήθελα..
Συνέχισα το διάβασμα μου και προσπάθησα να τον βγάλω απο τις σκέψεις μου. Οταν κοίταξα το ρολόι ήταν 11.00 το πρωί. Διάβαζα πάνω απο 2 ώρες και ήμουν τρομερά κουρασμένη. Το κινητο μου χτύπησε. Ήταν ο Αλεξ.
"Παρακαλω." Ειπα αυστηρά.
"Θελω να μιλήσουμε, Μπονι. Μη το αρνηθείς γιατι ειμαι έξω απο το σπιτι σου και δε το χω σε τιποτα να μπω μεσα." Μου ειπε με παρακλητικό τόνο φωνής. Πρωτη φορα τον ακουω ετσι.
Το έκλεισα και πήγα κατω και άνοιξα την πόρτα. Η όψη του εμφανίστηκε μπροστα μου και τα ματια του έκαψαν οταν με είδαν.
"Πέρασε." Του ειπα ευγενικά.
"Οχι βγες εσυ έξω."
Ξεφυσώντας κοιτάω τον αδερφό μου και αφου μου κουνάει καταφατικά το κεφάλι, βγαίνω έξω. Μου έπιασε τα χέρια μου και με πλησίασε λιγο παραπάνω.
"Μπονι, την εχω πατήσει άσχημα μαζι σου. Δε ξερω τι κανεις ή πως το κανεις, αλλα δε μπορω να σε βγάλω απο το μυαλό μου. Κοντεύω να τα χάσω. Απο την πρωτη φορα που μιλήσαμε, που ειδα ποσό αθώα εισαι, δε μπόρεσα να μείνω μακρια σου. Αλήθεια σαγαπω Μπονι." Λεει και τα χέρια του σφίγγουν τα δικά μου, ομως αποτραβιεμαι. Δε μπορούσα να πιστέψω τιποτα απο αυτα που έλεγε. Αλήθεια ήθελα, απλα δε μπορούσα.
"Δε με πιστεύεις;" λεει και με το χερι του κινεί το πρόσωπο μου για να τον κοιτάξω.
"Οχι δε πιστεύω λέξη Αλεξ. Σημερα τα ξημερώματα που με έφερες σπιτι ήσουν ένας άγνωστος. Την αλλη φορα που φιλουσες την κοκκινομάλλα και μου φέρθηκες σαν καποιο αντικείμενο που βαρέθηκες. Μια κρύο μια ζέστη εισαι Αλεξ. Βαρέθηκα να εισαι καλος μαζι μου όποτε σου καρφώσει. Δε θα γινω παιχνίδι κανενός και συγκεκριμένα δικό σου." Ειπα και τα ματια μου βούρκωσαν. Πονούσα οταν του τα έλεγα. Γιατι αλήθεια τον αγαπούσα. Ομως αυτο το παιχνίδι επρεπε να σταματήσει αλλιως κάποιος θα πληγωνοταν άσχημα. Και μάλλον αυτη θα ήμουν εγω.
Είχε γυρίσει την πλάτη του προς το μέρος μου και τα χέρια του ήταν σε  σχήμα μπουνιας.
"Αντίο Μπονι." Ειπε και απομακρύνθηκε γρηγορα.
Μπήκα μεσα και ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο μου.
"Μα τι εκανα!" Φώναξα. Τι εχω κανει; Πως κατέληξα εδώ. Με τα ματια μου δακρυσμένα και γονατισμένη στο πάτωμα. Τον αγαπάω τοσο πολυ, οσο δεν ήξερα ότι άντεχα.
Η πόρτα χτύπησε και η Μαλία μπήκε μεσα.
"Συγνωμη για την ενόχληση, Μπονι. Απλα ήθελα να ξερεις ότι άθελα μας ακούσαμε τον διάλογο σου με τον Αλεξ. Σε αγαπάει, Μπονι. Τα λόγια του είχαν τοσο συναίσθημα μεσα τους. Ένιωθε ότι έλεγε. Δε θα έλεγε ψέματα σε εσενα." Ειπε και γονάτισε για να με αγκαλιάσει. Το χρειαζόμουν αυτο τοσο πολυ. Μια αγκαλιά να με παρηγορήσει αυτη τη στιγμη.
"Σε ευχαριστω, Μαλία. Σε ευχάριστω τοσο πολυ. " ειπα σιγανά.
"Χρειάζεσαι λιγο ύπνο. Καλυτερα να κοιμηθείς."
Είχε δίκιο. Επρεπε να ηρεμήσω λιγο. Συναιβησαν τόσα πολλα για να μπορέσω να τα χειριστώ.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου καθώς η Μαλία με σκέπασε. Τα ματια μου έκλεισαν και η πρωτη εικόνα που εμφανίστηκε ήταν ο Αλεξ και εγω αγκαλιά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Μακάρι να μπορούσα να πάω πίσω τον χρονο και να τον σταματήσω σε εκείνη τη στιγμη, την πιο ομορφη μας στιγμη.