Fake Love

Our Time

Χωρίς να το καταλάβω πέρασαν δυο βδομάδες τοσο γρηγορα. Ο Ντερεκ με απέφευγε συνεχως, το ίδιο και ο Αλεξ. Δε ξερω τι συμβαίνει αλλα περνάω πιο ήρεμα τις μέρες μου και αυτο έχει σημασια. Ή μηπως οχι;

Σημερα, ημέρα Παρασκευη, είχαμε το αγαπημένο μου μάθημα, λογοτεχνία. Ομως η καθητρια μας δεν ήρθε μονη της. Πίσω της περπατούσε ο Αλεξ ο οποίος απ ότι θυμάμαι είχε αλλάξει τμήμα.
"Καλημερα παιδια" ειπε η καθηγήτρια.
Την χαιρετησαμε όλοι και ο Αλεξ με κοίταξε επίμονα. Γύρισα το κεφάλι μου απο την αλλη και η κυρία Κούπερ συνέχισε:
"Εξαιτίας κάποιων προσωπικών λόγων του σχολείου, ο Αλεξ θα βρίσκεται απο εδώ και περα στην τάξη μας." Συμπλήρωσε.
Έκατσε διπλα μου και σε όλο το μάθημα δε με άφησε να προσέξω ουτε στιγμη. Συνεχως μου έλεγε πως επρεπε να μιλήσουμε και εγω τον αγνοούσα. Μου είχε λείψει ο τρόπος που το όνομα μου έβγαινε απο τα χείλη του. Μου είχε λείψει τοσο πολυ αλλα κάτι μεσα μου έλεγε πως αν δεν ξεκινούσε όλο αυτο ξανά, δε θα κατέληγε χαρμόσυνα.
Οταν το μάθημα τελείωσε, έψαξα να τον βρω στο προαύλιο, ομως δεν ήταν πουθενά. Πηρα το δρόμο για το σπιτι μου και συνάντησα τον Ντερεκ. Πήγε να με αποφύγει ομως γατζωσα το χερι μου στον ώμο του και τον γύρισα να με κοιτάξει.
"Τι τρέχει με εσενα;" τον ρώτησα
"Τιποτα ολα καλα." Ειπε αδιάφορα.
"Πριν δυο μέρες να σου θυμίσω ότι βγήκαμε ραντεβού και δε θα πω λεπτομέρειες, και τωρα κανεις λες και δεν υπάρχω. Όποτε θα σε παρακαλούσα να μου πεις τι εκανα λαθος;" ειπα προφανώς εκνευρισμένη.
Τα πράσινα ματια του γέμισαν φόβο και γύρισε και έφυγε. Ξαφνικά ο Αλεξ και η παρέα του εμφανίστηκε.
"Αυτη ειναι η κοπέλα του Αλεξ;" ρώτησε κάποιος.
"Δεν ειμαι κανενός κοπέλα και θα με χαροποιούσε παρά πολυ αν μου εξηγουσες γιατι ο Ντερεκ εξαφανίστηκε μόλις ήρθες." Ειπα και απευθύνθηκα στον Αλεξ.
Όλοι γέλασαν και καπου άκουσα κάποια κοπέλα με κόκκινα μαλλιά να ψυθιριζει στον Αλεξ: "Το καλό που της θελω να κανει το ίδιο."
"Ποιος σε πείραξε;" με ρώτησε και το στομα του έσταζε ειρωνία.
"Η παρουσία σου" ειπα και πήγα να περάσω απέναντι. Το χερι του Αλεξ έπιασε το δικό μου και με κόλλησε στα κάγκελα του σχολειου.
"Μη μιλας ετσι σε εμενα" μου ειπε και η απόσταση μεταξύ μας εγινε τοσο μικρη που μπορούσα να αναπνεύσω την ανάσα του.
"Τι νομίζεις ότι κανεις;" ειπε η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλια.
"Θα τα ξαναπούμε" μου ψυθηρισε στο αφτι και καθώς πέρασε το χερι του στη  μέση της κοκκινομάλλας, απομακρύνθηκε.
Γαμωτο, παλι με κατάφερε. Πάντα το κανει. Εκει που πάω να πω ότι δε με ενδιαφέρει πια, εμφανίζεται και γκρεμίζει το τοίχος, που με τοσο κόπο έχτιζα ανάμεσα μας.