Fake Love

Empty

Μπήκα μεσα στην αυλή και χτύπησα το κουδούνι. Μια ευγενική καλοσυνάτη κυρία άνοιξε την πόρτα.
"Παρακαλω" ειπε και χαμογέλασε.
"Τον Αλεξ ψάχνω. Ειναι εδώ;"
"Φυσικά, μισο λεπτο να τον φωνάξω." Ειπε και της ανταπέδωσα με ενα ζεστό χαμόγελο.
Τον ειδα να κατεβαίνει τις σκάλες και μόλις με βλέπει να αναστενάζει.
"Πάω λιγο έξω" ειπε και βγήκε έξω κοιτοντας με νευριασμένος.
"Γιατι δε μου είπες πως φεύγεις; Ξερεις πως ένιωσα οταν το συνειδητοποίησα;" ειπα και ένιωσα σαν να ειμαι μαμά του γι αυτο κατέβασα τον τόνο μου.
"Δεν άκουγες Μπονι. Ποτέ σου δε με άκουσες."
Ένιωσα τοσο απαίσια. Μου το είχε πει, αλλα ήμουν τοσο χαζη που δε το καταλαβα. Εχθές οταν μου ειπε το αντίο, το ειπε αλλιως. Το ειπε σαν να ήταν ενα δύσκολο και βαρύ αντίο. Και όντως ετσι ήταν.
"Αλεξ, δε μπορεις να φύγεις"
"Κοιτά με" ειπε ενοχλημένος.
"Σε χρειάζομαι. Αλήθεια σε εχω ανάγκη. Δε μπορεις απλα να φύγεις." Η καρδιά μου πόνεσε στην ιδεα να τον χάσω, ενώ μόλις τον είχα βρει. Δε θα άντεχα κάτι τετοιο.
"Μπονι το μονο που με κράτησε εδώ αυτούς του δυο μήνες, ήσουν εσυ. Ομως ήσουν ξεκάθαρη εχθές. Δεν θες κανενα είδους σχέση με εμενα. Σωστά;" λεει και τα ματια του γυαλίζουν.
"Δεν ειμαι έτοιμη για κάτι τετοιο." Ειπα χωρίς να καταλάβω πως βγήκαν οι λεξεις τοσο γρηγορα απο το στομα μου.
"Και ουτε θα γίνεις ποτέ, γι αυτο φεύγω. Σου προτείνω να κανεις το ίδιο." Ειπε καθώς μπήκε μεσα χτυπώντας δυνατά την πόρτα.

Τα ματια μου γέμισαν δάκρυα και το κεφάλι μου πονούσε. Πήγα και κάθισα στο παρκάκι που τον γνώρισα για πρωτη φορα. Ολα θα ήταν πολυ διαφορετικά αν μας δινόταν μια ακόμα ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Περπάτησα και έφτασα σπιτι και ειδα την Τρεις και την Μαλία να κάθονται στα σκαλιά. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Ομως δε μπορούσα να τις προσπεράσω όποτε κάθισα κατω και τους ειπα τι συναιβει. Με αγκαλιάσαν, αλλα εγω σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιο μου. Κάθισα στο κρεβάτι μου και έβαλα τα κλάματα. Πως μπόρεσε και το εκανε αυτο; Να φυγει; Και να μου μιλήσει ετσι;
Σκεπάστηκα με την κουβέρτα μου και έπεσα να κοιμηθώ γιατι δεν άντεχα να ειμαι ξύπνια. Το μονο που σκεφτόμουν ήταν αυτον και ολα όσα έχουμε περάσει μαζι. Πονάει, πονάει πολυ..

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα χωρίς καθόλου διάθεση και πήγα να ετοιμαστώ για το σχολείο. Έπειτα κατέβηκα κατω να φάω πρωινό με την οικογένεια μου. Δεν άγγιξα το φαγητό μου και η μητέρα μου με κοιτούσε παραξενεμενη.
"Γλυκια μου, τι έχεις;" ειπε ανήσυχη.
"Μια χαρα ειμαι." Απάντησα σιγανά και φόρεσα ενα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου. Ποσό υποκρίτρια ειμαι! Ποτέ τιποτα δε θα ειναι μια χαρα χωρίς αυτον. Σηκώθηκα απο το τραπέζι και εφυγα για το σχολείο. Οταν βγήκα ειδα τον Βασίλη με την Τρεις και την Μαλία να με περιμένουν. Ξεκινήσαμε για το σχολείο και για πρωτη φορα φτάσαμε σε πολυ μικρό χρονικό διάστημα. Μπήκαμε στις τάξεις μας και έκατσα στη συνηθισμένη μου θέση. Η καρέκλα του Αλεξ ήταν κενή. Όπως και η καρδιά μου αυτη υη στιγμη. Ο καθηγητής εισήλθε στην αίθουσα και ξεκίνησε το μάθημα. Ολα ήταν τοσο βαρετά χωρίς αυτον!
Η υπόλοιπη εβδομάδα κύλισε ετσι. Απαίσια, μουντά και βαρετά. Ωσπου ήρθε η παρασκευη. Το τελευταίο κουδούνι είχε χτυπήσει και όλοι κατευθυνόμασταν προς την έξοδο. Ενα χερι ξαφνικά σταμάτησε την φορα μου. Γύρισα και αντίκρισα τον Ντερεκ με ενα πλατύ χαμογελο.
"Γιατι τετοια μουτρα;" ειπε και με τα χέρια του έδωσε στα χείλη μου σχήμα χαμόγελου. Κοίταξε χαμηλά καθώς δεν σκόπευα να του δώσω απάντηση.
"Κοιτά, ξερω ποσό σου λείπει αλλα δε γινεται να εισαι ετσι για πάντα. Σε σχεδον ενα μήνα έρχονται Χριστούγεννα, δε μπορω να σε αφήσω ετσι." Ειπε και μου σήκωσε το πρόσωπο και εγω χαμογέλασα ελαφρά.
"Αυριο διοργανώνεται ενα πάρτι και έλεγα αν θα ήθελες να με συνοδεύσεις." Γέλασε ελαφρά και με κοίταξε παρακλητικά.
"Δε ξερω Ντερεκ... Δεν ειμαι στα καλα μου τελευταία."
Χέρι του πήγε πίσω απο το αυτί μου μια τούφα απο τα μαλλιά μου και πρόσθεσε:
"Μα γι αυτό σου λεω να ερθεις. Θα περάσουμε άπεχτα. Δώσε μου μια ευκαιρία να φτιάξω τη διάθεση σου" Με παρακάλεσε.
"Ενταξει." Ειπα ξεφυσώντας και ελαφρά με γύρισε προς τη μεριά της εξόδου και ξεκινήσαμε να φύγουμε.
Ήταν πολυ ομορφα. Ειναι πολυ ευγενικός και αστείος και ξέρει ακριβώς τον τροπο να με κανει να χαμογελάσω. Φτάσαμε έξω απο την πόρτα μου και γύρισα για να του δώσω μια αποχαιρετηστηρια αγκαλιά.
"Ευχαριστω για τον ομορφο χρονο που περάσαμε μαζι. Εισαι πολυ καλή παρέα Ντερεκ." Ειπα και μπήκα μεσα στο σπιτι.