Fake Love

Selfish

Έφτασα σπιτι και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Πως μπορει να μπυ αρέσει τοσο κάποιος που μου φαιρεται τοσο απαίσια. Πως;
Για ακόμη μια φορα έπεσα στην παγίδα του έρωτα και τωρα ειναι αργά για να βγω.
"Μπονι, εισαι καλα;" με ρώτησε ο αδερφός μου που δεν είχα καν καταλαβει πως είχε μπει στο δωμάτιο.
"Ναι κάπως." Ειπα αόριστα.
"Ωραια γιατι σε περιμένει η φιλη σου, Τρεϊσι" ειπε με ενα περίεργο βλέμμα οταν ξεστόμισε το όνομα της.
Έσπευσα να κατέβω κατω. Την βρηκα στην πόρτα να περιμένει και την πλησίασα. Την πηρα αγκαλιά χωρίς να πω τιποτα. Μπορει να την ξερω τοσο λιγο αλλα εκείνη τη στιγμη ένιωσα πως μονο αυτη μπορει να με καταλαβει. Της έπιασα απαλά το χερι ώστε να την οδηγήσω στο δωμάτιο μου. Μπήκαμε μεσα και κλείσαμε την πόρτα. Με κοίταξε επίμονα και ρώτησε:
"Έκλαιγες;"
Απο την αφηρημάδα μου, δυο δάκρυα είχαν κυλίσει στα μάγουλα μου, και δεν το είχα καν καταλαβει.
"Εμ οχι.." ειπα σκουπίζοντας τα γρηγορα-γρηγορα.
"Μπονι.." ειπε ξαφυσωντας.
"Αν θες να είμαστε φίλες πρεπει να μου λες τα πάντα." Συμπλήρωσε.
Πηρα μια βαθια ανάσα και τις ειπα κάθε λέξη που υποθηκε στο διάλογο μου με τον Αλεξ.
"Επρεπε να με είχες ακούσει. Δε σου αξιζει, Μπονι." Ειπε χαϊδεύοντας μου τον ώμο.
"Το ξερω ότι επρεπε, αλλα δεν ξερεις ποσό ήθελα να μην υπάκουσω." Ειπα και το βλέμμα μου δεν έφυγαν ουτε στιγμη απο τα ματια της.
Η πόρτα χτύπησε και ο Στεφαν μπήκε μεσα.
"Η μητέρα ρωταει αν θελετε κάτι να τσιμπήσετε." Ειπε και κοιτούσε μονάχα την Τρεϊσι σαν να μην υπήρχα ουτε στο δωμάτιο ουτε στο οπτικό του πεδίο.
Τους έβλεπα να κοιτιουνται και δεν ήθελα να τους διακόψω με την απάντηση μου. Φαινεται πως ο αδερφός μου ειναι τσιμπημένος με την Τρεϊς.
"Οχι δε χρειαζόμαστε κάτι." Ειπε η Τρεϊς τινάζοντας απαλά το κεφάλι της.
Ο Στεφαν έγνεψε καταφατικά και έφυγε απο το δωμάτιο. Γύρισα προς την Τρεϊσι και την κοίταξα με ενα πονηρό βλέμμα.
"Μη το σκέφτεσαι καν. Απλα ειναι γοητευτικός." Ειπε και κοίταξε αλλου.
"Εξάλλου, εχω αγορι." Συνέχισε.
"Ξεκινά να μου τα λες γιατι δεν γνωρίζω απολύτως τιποτα!" Ειπα και γέλασα.
Μου ειπε πολλα για αυτον και για τη σχέση τους. Τον λένε Billy και τα έφτιαξαν πρόσφατα. Έχει 5 μήνες μου ειπε. Ομως αυτός δεν ειναι άτομο για σχέση και σε αυτούς του 5 μήνες τσακώνονται 24 ώρες το 24ωρο. Δε μπορει να κρατήσει τα ματια του μονο για την Τρεϊσι και αυτο δημιουργεί πολλα προβλήματα.
Το τηλέφωνο της χτύπησε. Ήταν αυτός. Απ ότι καταλαβα θα ερχόταν να την πάρει και αυτη με αποχαιρέτησε και κατέβηκε κατω.
Έπεσα πίσω στο κρεβάτι και κοιμήθηκα προσπαθώντας να ξεχάσω όσα περισσότερα μπορούσα απο αυτη την απαίσια μερα.

Οταν η μερα ξημέρωσε χάρηκα τοσο πολυ οταν συνηδιτοποιησα ότι ήταν Σάββατο. Πήγα κατω με την ηρεμία μου και έφαγα πρωινό με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου. Μετα το γεύμα αποφασίσαμε με τον Στεφαν να παμε να κανουμε μερικά ψώνια. Οταν ήμασταν μπροστα απο την πόρτα το κινητο μου χτύπησε. Δεν αναγνώριζα τον αριθμα όποτε το έκλεισα. Την ιδια στιγμη ο ίδιος αριθμός με ξανακάλεσε. Ο Στεφαν με κοίταξε παραξενεμενος και το σήκωσα
"Παρακαλω;" Ειπα.
"Μπονι!" Άκουσα την φωνή του Αλεξ.
"Μην τολμήσεις και βγεις με τον Ντερεκ" ειπε νευριασμένος.
"Καταρχάς που βρήκες τον αριθμό μου και δε σε αφορά τι θα κανω." Απάντησα με ειρωνικό ύφος.
"Όπως νομίζεις." Άκουσα να λεει κλείνοντας μου το στα μούτρα.
Ήξερα ότι αν πήγαινα μαζι με τον Στεφαν για ψώνια θα με περνούσε απο ανακρίση, όποτε βρηκα μια δικαιολογία να μείνω μεσα. Πήγα στο δωμάτιο και πηρα την Τρεϊς. Το σήκωσε κατευθειαν λέγοντας:
"Μπονι;"
"Τρεϊς. Χρειάζομαι τις γνώσεις σου." Ειπα παρακλητικά.
"Τι συμβαίνει;"
"Που μένει ο Αλεξ;" ρώτησα βιαστικά.
"Δε πρόκειται να σου πω" ειπε καταλαβαίνοντας τι πάω να κανω.
"Καλα, εσυ που μένεις;"
Μόλις μου απάντησε, έσπευσα και έτρεξα ωσπου, έφτασα στην είσοδο της. Πριν προλάβω να χτυπήσω κουδούνι, η μορφή της είχε παρουσιαστεί μπροστα μου.
"Πες μου που μένει ο Αλεξ." Ειπα με σοβαρό ύφος.
"Ουτε που να το σκέφτεσαι." Μου λεει και παει να με προσπεράσει. Την κρατάω απαλά απο το χερι και της λεω:
"Δε σου το ζήτησα, το απαίτησα"
Ξεφυσηξε. Πήρε δυο τρεις ανάσες και με πλησίασε.
"Μπονι, πας να κανεις απο τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής σου." Ειπε και στα ματια της έβλεπα παρακληση. Το βλέμμα της στράφηκε πίσω μου.
"Ψάχνεις κάποιον;" άκουσα τη φωνή του Αλεξ.
"Να εισαι σίγουρος πως δεν εισαι εσυ." Ειπα και έστεψα το βλέμμα του.
"Αυτα που έλεγα πριν λιγο δε σημφωνουν με αυτο." Ειπε ειρωνικά.
"Γιατι δε θες να βγω με τον Ντέρεκ;" ειπα και τον κοίταξα κατάματα.
"Επειδη ειναι καθίκι." Ειπε με δυνατότερο τόνο απο τον δικό μου.
"Και; Τι σε νοιαζει εσενα;" ειπα και τον πλησίασα και με κοιτάξει.
"Δε σου αξίζουν καθίκια, γαμωτο!" Ειπε και κλώτσησε μια πέτρα που βρισκόταν μπροστα του.
"Το μονο καθίκι εδώ περα εισαι εσυ Αλεξ." Ειπα και τα ματια μου γέμισαν οργή.
Έπιασα το χερι της Τρεϊς και εφυγα. Καθώς απομακρυνόμουν τον ειδα να πέφτει στο πάτωμα και να κάνετε κολλημένος τοίχο. Ήθελα τοσο πολυ να πάω πίσω να κάτσω μαζι του, και να μείνουμε ξάγρυπνοι όλο το βραδυ μιλώντας για ότι μας ερχόταν στο κεφάλι. Ήθελα να πάω πίσω μαζι του. Ήθελα αυτον, αλλα αυτός ήθελε τον εγωισμό του.