Wszystko ma zbyt ostre krawędzie, ale Tylera to nie interesuje. On ma wyznaczony cel i musi go znaleźć.
Pokonuje pierwszy stopień, potem drugi i bezszelestnie zakrada się do ciemnego pokoju. Gdzieś w tle jego mózg rejestruje fakt, że tak naprawdę nic nie wytwarza dźwięku, jakby jego uszy zostały szczelnie zatkane. Nie panuje też nad własnym ciałem, jego nogi poruszają się wbrew jego woli.
Mimo to, nie protestuje. Przyczajony wewnątrz własnej świadomości czeka na rozwój wydarzeń.
Zbliża się do czyjegoś łóżka, nie rozpoznaje tego miejsca.
Wokół leży kilka T-shirtów, pościel odkrywa kawałek gładkiej skóry pleców i karminowe pióra.
Tyler próbuje krzyczeć, ale z jego ust nie pada żadne słowo, nie słychać nic oprócz otępiającej ciszy, gdy jego ręce, teraz obce i skostniałe, brutalnie chwytają skrzydła.
Pierwszy odgłos jaki słychać, to łamanie kości.
Jeszcze przed chwilą Tyler tak bardzo chciał usłyszeć cokolwiek, ale teraz nie może znieść chrzęstu rozsadzającego jego umysł od środka.
Pod jego palcami pękają kolejne kostki, a gdy w ciemności zauważa czerwoną posokę, kolejną pękającą rzeczą tej nocy jest dusza Tylera.
Niech to się skończy.
Niech to będzie s e n.
Chłopak ma wrażenie, że płacze od dłuższego czasu, ale nie mokrych policzków ani śladów łez. Nawet gdyby chciał to sprawdzić, jego prawdziwe ręce są uwięzione gdzieś głęboko w nim.
Przeraźliwe dźwięki następują po sobie tak szybko, że Tyler już nie wie, czy łamią się nasady upragnionych skrzydeł, czy to może jego własna czaszka zapada się z każdą sekundą.
Jedwabiste pióra pod jego palcami stają się sztywne i szorstkie, choć krew wciąż po nich spływa.
Niepohamowana złość wypełnia Tylera, choć on nad nią nie panuje. Agresja nie płynie z niego.
Nie z tego Tylera, którym się czuje.
Nie z tego, którym się c z u ł.
Uszy ponownie zatykają się grubą nieprzepuszczalną warstwą, gdy spogląda na łóżko.
Rozpadające się skrzydła krzywo przylegające do jego łopatek i puste oczy chłopaka o czerwonych włosach to ostatnie, co widzi Tyler w odbiciu lustra przy drzwiach.
