Falling In Love

Falling In Love (14)

Ik loop over het schoolplein, op weg naar mijn fiets. Als ik opeens een hand op mijn schouder voel draai ik me snel om. Ik zucht als ik Jason zie. Ik heb even geen zin in hem. "Heb je haast?" vraagt hij met een grijns op zijn gezicht.

"Ja, eigenlijk wel. Dus als je het niet erg vind, ga ik nu," antwoord ik terwijl ik me weer omdraai en verder loop. Jason loopt me achterna, aangezien ik zijn voetstappen achter me kan horen.

"Ben je nog steeds boos?" vraagt Jason nu, terwijl hij naast me komt lopen.

Ik trek een wenkbrauw op. "Boos?"

"Ja, sinds die ene avond doe je gewoon zo boos tegen me."

Ik schud mijn hoofd. "Ik ben niet boos, oke. Ik was gewoon geïrriteerd omdat je me niet wilde vertellen wat er nou precies aan de hand is tussen jou en Alex. Maar het maakt niet uit, zometeen gaat het me hopelijk duidelijk worden."

"Hoe bedoel je, het gaat je zometeen duidelijk worden?" vraagt Jason met een verwarde blik.

Ik sta even stil, omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Ik weet niet of Alex het wel goed vind als ik Jason vertel dat hij me nu alles gaat vertellen..

"Eh. Niks," zeg ik terwijl ik naar de tijd kijk op mijn mobiel. Er zijn alweer tien minuten voorbij. "Ik moet gaan," zeg ik er snel achteraan.

Zonder na te denken ren ik snel naar mijn fiets toe. Het is een voordeel dat mijn fiets felroze is. Hij valt altijd op waardoor ik 'm snel kan vinden. Ik pak mijn fiets uit het fietsenrek en stap er meteen op.

Nu maar snel naar het meer toe voordat ik te laat kom.

Ik fiets zo snel als ik kan, aangezien ik niet zo veel tijd meer over heb. Terwijl ik aan het fietsen ben heb ik wel hele erge tegenwind.. Maar dat houdt me niet tegen om hard te kunnen fietsen.

Buiten adem kom ik aan bij het meer. Ik zet mijn fiets ergens neer op het gras en zet 'm op slot. Als ik mijn sleutel eruit heb gehaald check ik de tijd. Het is precies twee uur.

Ik kijk om me heen, maar er is nog geen Alex te zien. Hij moet er zo wel snel wezen.

Ik ga ergens zitten op het gras en staar uit naar het meer. Het heeft hier zo'n mooi uitzicht. Ik glimlach als ik weer terug denk aan de herinneringen bij deze plek. Toen Alex en ik een stuk jonger waren kwamen we hier zo vaak. Alleen Alex en ik wisten van deze plek af. Dit was gewoon onze plek om alleen te kunnen zijn zonder dat iemand ons kon storen. We konden er wel uren blijven. Dit was onze plek.

"Megan!" hoor ik ineens achter me. Ik kijk om en zie Alex op zijn fiets hier heen racen. Ik glimlach naar hem en sta dan op.

Hij stapt van zijn fiets af en legt 'm neer op het gras. "Zo zo, je bent op tijd," zegt Alex grijnzend. "Indrukwekkend."

Ik rol mijn ogen na zijn opmerking. "Ik ben wel vaker op tijd!" zeg ik terug. "Trouwens jij bent gewoon laat."

"Het is twee over twee.." zegt Alex. "Noem je dat laat?"

"Ja, twee minuten is laat," zeg ik afkeurend met een klein lachje op mijn gezicht.

Hij schudt lachend zijn hoofd. "Kom, we gaan zitten," zegt hij uiteindelijk.

Ik knik en ga weer in een comfortabele houding op het gras zitten. Alex komt naast me en doet hetzelfde. We kijken voor ons uit naar het meer. "Deze plek brengt zoveel herinneringen naar boven," zegt Alex met een glimlach.

Ik knik naar hem. Dat dacht ik ook meteen bij deze plek. "Het is zo lang geleden dat we hier zijn geweest," antwoord ik.

Alex begint ineens te lachen. "Weet je nog dat we hier een keer in slaap zijn gevallen toen we twaalf waren?"

Ik denk weer terug aan die herinnering en begin ook te lachen. "Oh gosh, ja! Onze ouders waren zo ongerust die dag. Ze dachten dat we ontvoerd waren ofzo, totdat ze ons hier om drie uur 's nachts hadden gevonden.."

Alex lacht en haalt een hand door zijn haar heen. "Oh, wat waren dat toch mooie herinneringen."

Ik glimlach. "Inderdaad."

Een stilte volgt even. Wat een rust opeens, dat is nou juist wat ik fijn vind aan deze plek. Hier kan niemand ons storen. Het enige wat we horen is de wind die om ons heen raast. Terwijl we voor ons uit staren bedenk ik me dat we hierheen kwamen voor een reden. We kwamen hier omdat hij me nu alles ging vertellen.

"Dus.. Alex," begin ik ongemakkelijk. "Vertel eens.. Waarom maakte je het niet goed tussen jou en Bella?"

Hij zucht even en kijkt dan opzij. "Ik denk.. Dat ik haar gewoon nooit leuk heb gevonden. Ze is een hartstikke lief meisje natuurlijk.. Maar de gevoelens zijn gewoon niet wederzijds."

Zijn antwoord verrast me. Ik had gedacht dat ze elkaar echt leuk vonden. Blijkbaar had ik dat dus verkeerd gezien. Het is jammer hoe het gelopen is. Het liefst zag ik ze nog samen, want ze waren zo'n leuk stel.. Maar goed, als het niet van twee kanten komt heeft het ook geen nut.

"Waarom had je me dat niet gewoon verteld?" vraag ik.

"Ik deed het voor jou weet je," zegt hij terwijl hij voor zich uitstaart. "Toen jij me vroeg om Bella en mij een kans te geven deed ik dat. Ik vroeg haar op date en ik dacht dat ik haar dan misschien leuk begon te vinden.. Maar ik had het mis." Hij slikt even en kijkt me dan recht in mijn ogen aan. "Ik kan haar niet leuk vinden als ik al gevoelens heb voor een ander."

Mijn ogen worden groter nadat hij dat zei. "Je hebt gevoelens voor een ander?" zeg ik verbaasd. "Wie?"

Hij kijkt even weg en haalt een diepe zucht. "Als ik het je vertel, ben ik bang dat je anders tegen me aankijkt."

"Hoe bedoel je?"

"Het kan gewoon alles verpesten, daarom vertel ik het niet."

Ik leg een hand op zijn schouder. "Nee joh.. Wie je ook leuk vindt, ik zou het gaan accepteren. Het is toch niet zo dat het onze vriendschap gaat verpesten? Dus vertel.. Wie vind je leuk?"

Hij schudt zijn hoofd. "Je snapt het niet Megan."

Ik zucht. "Je wil het gewoon niet vertellen."

"Dat is het niet.. Het is gewoon.. Dat ik het niet kan!" antwoordt hij gefrustreerd.

Ik kijk hem eigenwijs aan. "Je wil het gewoon niet vertellen," herhaal ik. "Ik snap het."

Alex rolt zijn ogen en gaat ineens languit liggen op het gras. Ik doe hetzelfde waardoor we nu beiden kijken naar de heldere lucht. Alex zegt geen woord meer over het gesprek die we net hadden. Het is weer even stil.

Na een tijdje ga ik op mijn zij liggen en kijk ik naar Alex. "Kan je me dan tenminste vertellen wat er aan de hand is tussen jou en Jason?" vraag ik, hopend op een duidelijk antwoord.

Hij bijt op zijn lip en kijkt via zijn ooghoeken even naar mij. "Ik had gehoopt dat je dat niet ging vragen," antwoordt hij.

"Wat? Heb je daar ook al geen antwoord op?"

"Jawel, maar.. Het is ingewikkeld." Hij draait zich om op zijn zij waardoor hij me goed kan aankijken.

"Oh kom op Alex," zeg ik terwijl ik hem een klein duwtje tegen zijn schouder geef. "Je kan me alles vertellen, we zijn toch beste vrienden!"

"Weet ik Megan, maar zo simpel is het niet.. De reden van Jason's en mijn gedrag tegen elkaar heeft te maken met het meisje waar ik gevoelens voor heb."

"Aha.. Dat verklaart al wat meer," zeg ik knikkend. "Maar wie is het nou?"

Alex haalt een diepe zucht. "Wil je het echt weten?"

"Ja, vertel nou!" zeg ik ongeduldig.

"Beloof je dat je dan niet boos word? En dat er niks tussen ons veranderd?"

Een verwarde blik vormt op mijn gezicht. Ik snap echt niet dat hij zo moeilijk doet. "Hoezo zou ik boos worden? En natuurlijk verandert er niks tussen ons, je bent mijn beste vriend."

Alex bijt weer op zijn lip. Dat doet hij altijd als hij nerveus is. "Ik weet gewoon niet hoe je gaat reageren. Het is nogal onverwachts.. Dus, beloof je het?"

"Ja, ja. Ik beloof het," zeg ik met een glimlach. Hij maakt me zo nieuwsgierig..

"Oke, uhm.." zegt Alex nerveus. "Het meisje waar ik al heel lang verliefd op ben.." Hij pauzeert even met praten en bijt op zijn lip. Zijn wangen worden rood. Hij lijkt wel verlegen!

Ik grinnik even. Het is zo schattig als hij verlegen word. "Dus.. Wie?" vraag ik.

Net als hij zijn mond wil openen om wat te zeggen horen we ineens een geluid dat vanuit de bosjes komt. We draaien ons allebei om, maar zien niks.

"Blijf hier," zegt Alex. Hij staat op en strijkt zijn kleding goed. Dan loopt hij naar de bosjes toe. Hij kijkt even maar dan doet hij weer een paar stappen achteruit. "Dit ga je niet menen," hoor ik Alex mompelen in zichzelf. Hij gebaart naar mij dat ik ook moet komen. Ik knik naar hem en loop richting de bosjes toe. Mijn ogen worden groter als ik zie wat er achter de bosjes ligt. "Jason?" zeg ik geschokt. Hij zit gebogen achter de bosjes, maar draait nu zijn hoofd om naar mij. "Uhm.. Verrassing?" zegt hij met een beschaamd gezicht.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------

Hiiii lieve lezers!
Jullie gaan me vast haten omdat ik weer met een cliffhanger eindig eh? Hahaha, sorry ik kon het gewoon niet laten D:
Ik vond het wel een epic eind hahaha
Het is trouwens al best laat maar ik vond dat ik dit hoofdstuk gewoon nog moest plaatsen :)
En woahh, dit is alweer hoofdstuk 14! Maar goed, zoals altijd zeg ik weer dankjulliewel voor het lezen! <3 Dus yep.. Ik vind het top dat jullie nog tot hier hebben gelezen. Dankjulliewel!
Jullie (mijn lezers) zijn mijn inspiratie om verder te schrijven :)
Funfact: Wisten jullie dat ik altijd alles op mijn mobiel typ? :')
Oke, sorry ik typ weer eens te veel hier..
Vergeet niet te stemmen <3
xx