Tic, Tac, Even || Evak ✔️

∞ Åtte ∞

Od autorki: Witam po dłuższej przerwie w tym ff. Jak Wam życie leci? Mnie o dziwo wreszcie nieźle!

Na dworze panował bardzo mroźny wieczór. Latarnie ledwo oświetlały uliczki, a Isaka przechodziły dreszcze na samą myśl co w tej ciemności może się czaić. Spokój w jego duszy zakłócały dwie rzeczy - słowa Sonji i mroczne potwory, które na pewno nie istnieją. Myślał nad tym co ma zrobić, czy zadzwonić do niej i może się dowiedzieć. 

Wszedł do mieszkania i po ściągnięciu butów i kurtki rzucił się na kanapę. Potarł swoje skronie, wyciągając telefon z kieszeni. Sprawdził trzy razy godzinę, aż w końcu wybrał numer do Sonji - to zapewne ta blondynka, która przez cały czas kręciła się obok Evena. Drżącą ręką wybrał chwycił za poduszkę, którą z całej siły przycisnął do klatki piersiowej.

- Halo? - odezwał się miękki i ciepły głos w słuchawce.

- Halla, um, tu Isak. - odparł zażenowany sobą, na co uzyskał ciche "oh". - Dzwonię, żeby dowiedzieć się, co miałaś na myśli wtedy...

- Że nie jesteś ostatnim i jedynym. I w dodatku jesteś głupi. Even jest chory. - blondyn w tym momencie wciągnął gwałtownie powietrze. Jak to jest chory? Przecież nic nie bierze, zachowuje się normalnie, no, może czasami przesadza ze swoimi żartami i wydaje się trochę nieobecny, ale oprócz tego... to niemożliwe. - Jest bipolarny. A Ty - zaznaczyła mocno w swojej wypowiedzi - jesteś jego wybrykiem i nową zachcianką. Jeżeli myślisz, że pokochałby takiego słabego chłopczyka, który zdesperowany podkłada mu karteczki do szafki, to jest mi Cię cholernie szkoda. Mam nadzieję, że sobie to przemyślisz i zrozumiesz jakim debilem jesteś. To wszystko, cześć. 
- Nie, cze... - niestety dziewczyna się rozłączyła, zostawiając go ze łzami w oczach, które powolnie zaczęły spadać, zostawiając mokre ślady na bluzce Valtersen. Jednak nie był gotowy na prawdę i wiedział, że teraz została mu tylko rozpacz. 

Bo kto chciałby usłyszeć, że ktoś, kogo pokochałeś Cię okłamuje?