Astrophobia: fear of stars or celestial places

02: Chad

"Hmmm~ hahaha!" Is he laughing? Damn!

"What the hell?" I cussed in irritation. He's laughing at me.

"Sorry. I ca--- hahahaha!" Tumatawa nanaman siya na parang nakikipag biruan talaga ako. Grrr...

"Stop laughing angel!" I shout at him.

"My name is Chad. And I'm here for you " he smiled. Kita gums. "Iniisip mo ung gilagid ko grabe" tumawa nanaman siya.

Tinalikuran ko nalang.

Banas na ako eh. Alam niyo yun?

"Hey... Don't you want to see the stars, the heaven the---"

"No"

"Ibang klase ka ding babae ka. Ikaw lang ang ganyan sumagot sa anghel na mula sa langit"  sabi niya saka nagpout. Wow nagpa-pout ang anghel.

"Kase this scenario is the most cliche thing I've ever read! Meeting an angel who loves to laugh and smile? This is just a dream" I stated the thing that I want to say. Kanina pa. Habang tumatawa siya.

"Have you ever wish to be with an angel?" He asked with full of curiosity. I can see it on his eyes.

"Not yet. Not yet." I answered.

"Then think of it. Now. " he ordered

"Ayoko" I said.

"I'm here to help you" he said confidently.

"I don't even care if you're here to help me. " inirapan ko siya.

"Sometimes you just hate to explore. But most of the time your just refusing it." Nakangiti niyang sabi.

"Ano bang pake mo ha? Alam mo ayoko sa lahat pinakikielaman." Naasar na talaga ako. I can feel my own aura. But his aura. I can feel it like it was something that is strange. Well. Nasa kuwarto ko pa din naman kami ng ... Ako nga kase pangalan nito?

"Chad. My name is Chad" nakangiti pa din siya. Gard.

"Would you stop reading my thoughts?! It's kinda irritating." Sabi ko.

Nagkibit balikat lang siya. Naglakad siya papunta sa mama ko saka nilibot ang mga mata niya sa paligid. Ganto ba talaga ang mga anghel? Grabe. Alam ko . nags-suffer lang ako sa Writers block then the next thing I knew is. Poof! May anghel na akong kasama. Haaaay~

"Come with me. Kailangan mo ng magbreak. That's my mission."

What the hell?

Bigla nalang may lumitaw na kulay puting hagdan sa kwarto ko.

"I'll let you see where's the start. I'll let you see what are the things that you are not able to see because you are afraid." Sabi niya.

"Edi wow." Di mo ko makukumbinsi!

"It will also help you with your writing skills" nakangisi niyang sabi. Grabe. Alam niya ba king and ang problema ko ngayon?

Exact!

Tama. I have to join him to gain more information and inspiration about this angel. Wow! But. . .

"Trust me. You don't have to doubt."  Inihakbang niya ang kanyang mga paa ng tatlong hakbang sa hagdan.

I have to do this. Ah... Yeah. For writing. Bago ako humakbang kinuha ko muna ang backpack ko at nilagyan ng bottled na water at mga tinapay. Saka ang notebook at ball pen. Ah. Pati pala panyo.

Here I am heaven.

Well... What do you call this feeling?

When you are excited and scared at the same time? I have to write it so here is my notebook. Binalik ko na ang tingin ko sa hagdan. Nakaupo na ang anghel doon. Nakangiti pa din.

"Ganyan pala may isip ang mga writer 'no?" He chuckled.

"Hinde. Yung iba lang. At mahilig pala tumawa ang mga angel no?" Balik ko ng tanong.

"Hinde. Young iba lang." He mimicked me.

Ayun every step we take.  Ako tahimik lang. Siya naman . eto. Katak ng katak. Grabe lang. Nakakailang hakbang na kami. Kailan kaya siya mananahimik?

"Anghel ka na ba talaga?" Bigla Kong natanong.

"Huh?" Taka namang tanong niya at kumunot ang noo. Di ba niya alam ang sagot?

"Ano ba sa palagay mo?" Seryosong sambit niya sa akin. Nagseseryoso na siya ngayon. Well.

Nagkibit balikat nalang ako at ginuhit ang larawan niya sa kwadernong hawak ko.

"Ano yan?" Tanong niya saka sumilip sa ginagawa ko.

"Ikaw. Ginuguhit kita." Sagot ko.

Tumahimik siya tas ngumiti naglakad lang kami.

Hanggang naglakad at naglakad.

---
"Pahinga muna tayo"
Sabi ko.

Iniangat niya ang kamay niya saka may lumitaw na kweba humawak siya sa gilid ng kweba at saka nagkaroon ng ilaw.

"Nilikha Ito para sa Tao." Bigla niyang sabi.

Sinundan ko lang siya.

"Ang galing no?" Nakangiti niyang sabi.

"Ang mundo ay likha ng Panginoon. Pero bakit ganyan? May mga Tao pa ring iniisip na malas sila." Nalungkot na siya ngayon.

"They just keep on saying that they are struggling and there's nothing to thank for. Well if I'm the one that you will ask?" Huminga siya ng malalim.

"They can walk. Breathe, jump, and all the things they are doing right now. Even the air that they are breathing. They are blessed to have that. Pero ang lakas manumbat na. Pinapabayaan daw sila." Napapikit nalang siya.

Frustration.

Ayan ang nakikita ko sa mukha niya.

"So are you mad at those people?" I asked.

"No, I'm not mad. I'm just sad. Because they can't appreciate those big things that they are capable to do." He smiled.

Tumango-tango nalang ako. Sa ngayon. Naiintindihan ko siya.

"I want to show them how great to have a life on earth."

I smiled.

"Is that your dream?" Tumingin ako sa kanya.

"Yes" ayan ang sagot na nakapaglabas ng ngiti ko.

"Pahinga ka na. Pipikit lang ako kalabitin mo ko pay handa ka nv magpatuloy." Pagkatapos niyang sinabi yon sumandal siya saka pumikit.

Ako. Hinihintay na kusang pumikit ang mga mata ko pero ayaw talaga. Kaya gumuhit nalang ako. Kung ano ang hitsura naming sa loob ng kweba.

"I want to know you more" sabi ko habang ikinukumpas ang lapis ko sa aking notebook.