When The Peevish Girl Fall

Chapter 1

Flat Tire

"Sweetie? Sweetie?"

"Hmm...hmm" unti-unti kong minulat ang aking mata. At nakita si mama na nakahilig sa aking kama.

"Gising na Anne...first day ng klase nyo ngayon diba?" she assured while caressing my hair, and kiss my forehead. Nagnod na lang ako at bumangon na. Nakita kong lumabas na siya ng pintuan, kaya tuluyan na akong bumangon. Pumasok na ako sa banyo at nag-umpisa ng maligo. Pagkaligo ko ay diretso ako sa aking walk-in closet at naghanap ng maisusuot ngayong araw.

While searching, tumunog ang aking cellphone. Tinignan ko muna kung sino iyon, ng makita ko kung sino iyon ay agad kong sinagot at inispeaker-phone ito.

"Hello Anne?"

"Yes?" Sigaw ko dahil patuloy pa rin ako sa paghahanap ng damit na maisusuot.

"Where are you?" She asked.

"Nasa mansyon pa? Bakit?" At kinuha ko na ang damit na natipuhan. Nilapag ko muna ang mga iyon at kinuha ang phone, agad kong in-off ang speaker at nilagay iyon sa aking tenga.

"Can you fetch me? Please? Tinatamad kasi akong mag drive." She said in a low tone.

"Sure, why not? I'll call kapag malapit na ako."

"Thank you, Anne. You're the best!" She said, napairap na lang ako.

"Huwag ako Chesca! Pasalamat ka at good mood ako ngayon. By the way, how about Cretchen and Thalia? Natawagan mo na ba sila?"

"Si Cretchen natawagan ko na, she said she's on her way na."

"Okay, how about Thalia?"

"Hindi pa po inuna ko kasing tawagan ka, but don't worry right after this call tatawagan ko na siya." she explained.

"Okay, magbibihis na ako. See you later." I said while nodding, kahit alam kong hindi nya ako nakikita.

"See you!" Then we ended the call. Chesca was my old time friend. We became friends since high school. We're like best friends because we know each other secrets. Unlike Thalia and Cretchen, this college lang namin nakilala ang dalawa. Pero napalapit na rin naman ang loob naming dalawa sa kanila. They all know my identity. The exact me.

After kong magbihis ay inayos ko ang buhok at aking mukha. Kinuha ang aking sling bag, at kinuha ang dalawang notebook.

Pagkababa ko ay nilapag ko sa sofa ang aking sling bag at mga notebook at dumiretso na sa dining room. Wala nanaman ang aming mga magulang. Business. That's their always excuse. Kung minsa'y gigisingin lang nila kami, and then aalis na. Pero may mga araw naman na bumabawi sila sa amin.

"Good morning tweenie." Panimula ko sa kambal kong kumakain na.