Try me...if you dare

Κεφάλαιο 3ο

"Εντάξει τα λέμ..." και πριν προλάβω να ολοκληρώσω έχει ήδη γίνει καπνός.. τι στο καλό μόλις εγινε;;

Τέλος πάντων δεν θα κάτσω να ασχοληθώ λοιπόν για να δούμε τι θα κάνω τώρα. Πωωωωω βαριέμαι αφόρητα τι θα κανωωωωωω;...Το βρηκααααα θα πάω βόλτα στην σχολή Εεεε να δούμε αν παίζει και τίποτα καλό. Έτσι σηκώθηκα και αρχισα να ετοιμαζομαι. Εβαλα το μαυρο μου το τζιν, μια άσπρη κοντομάνικη μπουζα και το ροζ μου το φουλάρι. Πλησίασα τον καθρέφτη και άρχισα να βάφομαι. Άπλωσα το make up, έβαλα λιγη μάσκαρα και ήμουν έτοιμη. Περνώ κλειδια,κινητό ,πορτοφόλι, βάζω το άσπρα all star μου και βγαίνω απο το δωμάτιο.
Οι κοιτωνες με το πανεπιστήμιο απήχαν 10 λεπτα με τα πόδια so ξεκίνησα να περπατάω. Εκεί που περπατούσα είδα ένα τεράστιο συντριβάνι, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στις φίλες μου που τόσο χιλιόμετρα είχα αφήσει πίσω. Τέλος πάντων, με τα πολλά έφτασα στην σχολή και μπήκα μέσα. Το κτίριο από εξω ήταν μια απαλή απόχρωση του μπεζ ενώ οι αίθουσες είχαν το ανάλογο χρώμα των ειδικοτήτων που προοριζονται. Εκεί που περπατούσα παρατήρησα έναν μεγάλο χώρο με καθίσματα και τραπέζια, λογικά θα είναι το κυλικείο της σχολής αφού κάποια παιδιά κάθονται και πίνουν καφέ ή τρώνε. Συνέχισα να περπατάω όπου ήρθα αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δίλημμα. Ασανσέρ η σκάλες. Η μαμά μου είπε να προσέχω την διατροφή μου και να αθλουμαι που και που. Ωραία άρα....Πάμε για ασανσέρ. Όταν το ασανσέρ έφτασε στον τρίτο όροφο βγήκα και άρχισα να περπατάω στον διάδρομο. Αριστερά και δεξιά μου υπήρχαν αίθουσες. Ήταν τεράστιες και θυμηζαν αμφιθέατρο στο σχήμα τους. Οι κοιτωνες μας ήταν εκατομμύρια φορά πιο μικροί από αυτές. Θα ηταν ωραία αν και οι κοιτωνες μας είχαν τουλαχιστον το 1/4 της αίθουσας. Τι να κάνουμε όμως δεν μπορουμε να έχουμε ότι θέλουμε και έτσι συνέχισα να περπατάω ώσπου έφτασα στο γραφείο των καθηγητών και ακριβώς δίπλα ήταν το γραφείο της διευθύντριας της σχολής. Δεν κάθισα να ασχοληθώ πολύ αφού δεν είχα σκοπό να μπω (και πολυ) μέσα σε αυτές τις αίθουσες οπότε δεν θα ασχοληθώ γαι σήμερα τουλάχιστον. Συνέχισα τον δρομο μου και στο βαθος είδα δυο τεράστιες πόρτα που έγραφαν "εργαστήριο 1" και "εργαστήριο 2". Μόλις τα είδα τρελάθηκα δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι κάποια στιγμή θα μπω σε αυτά τα εργαστήρια. Ήταν εξοπλισμένα πλήρως και έτσι γινοταν πολύ πιο ενδιαφέρον γιατί θα είχα πολλα πράγματα να κάνω και αυτο με συναρπαζε όσο δεν πάει όμως έπρεπε να συνεχίσω το ψάξιμο γιατι μπορεί να μην επιτρεπόταν να αγγίξω τίποτα μπορώ ακόμα να μην επιτρέπετε να μπω εδώ μέσα οπότε είναι καλύτερα να φύγω παρά να με πιάσουν so, "αγάπες μου μην αγχώνεστε η μαμά θα ξανά έρθει σύντομα και τα κάνουμε τρελά πράγματα" λέω και φεύγω. Άρχισα να κατευθύνομαι προς την πόρτα όταν συνειδητοποιησα ότι δεν έχω πρόγραμμα για τα μαθηματα. Πρέπει να περάσω από την γραμμάτια. Όταν πήγα να βγω από το εργαστήριο,και σκεπτομενη το πρόγραμμα, έπεσα πάνω σε ένα παιδί. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα ένα αγόρι ψηλό με καστανά μαλλιά και ματιά και με σαρκώδη χείλια. Φαινόταν να ήταν βιαστικός αφού όταν έπεσα πάνω του και πριν προλαβω να απολογηθω μου λέει

"πρόσεχε λίγο που πας" νευριασμένα και βιαστικά

"συγνώμη αλλ..." πριν προλαβω να τελειώσω την πρόταση μου είχε ήδη ξεκινήσει να φεύγει. Τι στο καλο;; Σε άνθρωπο έπεσε επάνω όχι σε φάντασμα. Ήταν πολύ περίεργος έτσι ντυμένος στα μαύρα λες και τον κυνηγούσαν. Όλοι οι περίεργοι εδώ μαζεύτηκαν... τι να πεις ο καθένας με το πρόβλημα του. Λοιπόν πάω να πάρω το πρόγραμμα και μετα να πάω καμια βόλτα να δω την πόλη γιατί δεν θέλω να την βγάλω εδώ πέρα μέσα ούτε ένα λεπτό παραπάνω.

___________________________________

Γειά σας...τι μου κανετε;;ελπίζω να είστε καλά..μμ να τα μας..ποιος είναι αυτός που εμφανίστηκε;;και τι δουλειά έχει στην σχολή της Αμελια;;
Αν σας άρεσε το πάρτ βάλτε αστεράκι πλιζζ..Τα λέμε την επόμενη Κυριακή

😍😘😘👇👌