Try me...if you dare

Κεφάλαιο 2ο

Η ζωή στο Σιάτλ φαίνεται τέλεια βασικά έτσι φαίνεται από την ώρα που κατέβηκα από το αεροπλάνο. Βασικά υπάρχει ένας μουντός καιρός λες και θα βρέξει αλλά ελπίζω να μην βρέξει και για τους ανθρώπους εδώ τι να πω δεν ξέρω είναι όλοι...εμ...βασικα δεν ξέρω δεν τους έχω γνωρίσει καν θα δείξει αλλά από ότι βλέπω είναι όλοι πολύ βιαστικοί. Τέλος πάντων άρχισα να ψαχνω για ταξι. Μετά από λίγη ώρα βρήκα και αφού του είπα να με πάει στην εστία του πανεπιστημίου μου , έβαλα τα πράγματα μου μέσα στο πορτμπαγκάζ και ξεκινήσαμε για την εστια. Μόλις φτάσαμε τον πλήρωσα και αφου πήρα τα πράγματα μου είδα μια κυρια μεσαίας ηλικιας να με περιμένει έξω από την μεγάλη πόρτα που σηματοδοτουσε τα ορια της σχολής. Ήταν ψηλή γύρω στα 50 με έναν αυστηρό κότσο τα μαλλιά και ρούχα που η φούστα έφτανε κάτω από το γόνατο και το πουκάμισο της ήταν κουμπώμενο μέχρι και το τελευταίο κουμπί κάτω από τον λαιμό της. Φαινόταν σαν να την έπνιγε την καημένη. Όμως κάτι μου λέει ότι θα το πάρω πίσω αυτό το "καημένη" τέλος πάντων. Έτσι την πλησίασα και αφού με κοιτάει με ένα διεξοδικο βλέμμα μου λεει

"Γεια σου πρέπει να είσαι η Αμελια(.επιθετο.)" μου λεει και μου δίνει το χέρι της

"Έμ ναι γεια σας" και της σφίγγω και εγώ το χέρι

"Με λένε Ιζαμπελα και είμαι η διευθύντρια του πανεπιστημίου λοιπόν έλα μαζί μου θα σε πάω στον κοιτωνα σου και όπως θα ξέρεις θα μένεις με μια κοπελα ακόμα, το ξέρεις αυτο έτσι;" μου λεει

Τιιιιιιι θα έχω συγκάτοικο; δεν το πιστεύω αυτό πώς μου διέφυγε πωωω πότε δεν τα πήγαινα καλά με τους άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω αλλά νιώθω ότι δεν υπάρχει επικοινωνία. Πφ λοιπόν Αμελια ηρέμησε θα τα πάτε μια χαρά σιγά μωρέ πόσο άσχημα μπορεί να είναι; σωστά; δεν θα είναι πολύ άσχημα έτσι δεν είναι;

"Αμελια;"

"Εεεε ναι;"

"Με ακουσες; Που ταξιδευεις;"

"Πουθενά λοιπόν τι με ρωτήσατε;"

"Αν ξέρεις ότι θα μένεις με ακόμα μια κοπέλα στο κοιτωνα"

"Εμ ναι φυσικά..και το ξέρω"

"Ωραία χαίρομαι"

"Εγώ να δειτε" λεω ψιθυριστά

"Τι είπες;"

"Εεε λέω ότι είμαι πολύ χαρούμενη που πέρασα σε αυτήν την σχολη"

"Χαίρομαι..Τώρα ας ξεκινήσουμε"

Τέλος πάντων με τα πολλά φτάσαμε στα δωμάτια και αφου με είχε ενημερώσει για τα περισσότερα πράγματα στην σχολή μου άνοιξε την πόρτα από το δωμάτιο και είδα δύο κρεβάτια μια τεράστια ντουλάπα και δυο θρανία. Ήταν κάπως μικρό δωμάτιο για δύο άτομα αλλά θα συνηθίσω μωρέ, τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Τέλος πάντων αφού η διευθύντρια μου έδωσε κάποιες επιπλέον οδηγιες έφυγε και εγώ αφου άδειασα τις βαλίτσες μου ξάπλωσα να ξεκουραστώ.