Try me...if you dare

Κεφάλαιο 12ο

Μεσα στο αυτοκινητο επικρατουσε ησυχια εγω να κοιταω εξω από το παραθυρο και ο Βαγγελης να είναι αφοσιωμενος στον δρομο και στην αγνωστη για εμενα κατευθυνση που οδηγουσε. Ο μονος ηχος ηταν ενος αθλιου τραγουδιου από το ραδιοφωνο που κανενας δεν ξερει και καποιες κορνες από αλλα αυτοκινητα που ειτε βιαζονταν να πανε καπου και παραβιαζαν καποιους κανονες ειτε επειδη καθυστερουσαν. Ο Βαγγελης ετρεχε αρκετα και ολοι οι ανθρωποι εξω από εμας εμοιαζαν σα να είναι ακινητοι..λες και ο χρονος ειχε σταματσει γι’αυτους και κινουμασταν μονο εμεις.
Ο δρομος εμοιαζε ατελειωτος αφου εδώ και μια ωρα ο Βαγγελης αδηγουσε και η ησυχια ειχε τον πρωταγωνιστικο ρολο αναμεσα μας. Η αμηχανια αρχισε να αυξανετε όπως και η αδρεναλινη αφου φαινοταν ότι ο Βαγγελης κάθε φορα που καταλαβαινε ότι η αμηχανια εμφανιζοταν επιτάχυνε όλο και περισσοτερο. Το περιεργο ηταν ότι ενώ εξω εβρεχε μεσα στο αυτοκινητο ειχε υπερβολικα πολύ ζεστη και ετσι πηγα να απλωσω το χερι μου να χαμηλωσω την θερμανση όμως πριν καν ακουμπησω το κουμπη ο Βαγγελης φρεναρε αποτομα και με κοιταξε αποτομα οποτε καταλαβα ότι ειχε υπερβολικα νευρα και δεν ηθελε να πειραξω τιποτα ετσι σηκωσα τα χερια μου ως ενδειξη αμυνας και παρετησης.
Μετα από λιγα λεπτα ακουω τον Βαγγελη αν ξεφυσαει και να λεει
"Μπορεις να το σταματησεις αυτό;" ειπε και αλλαξε ταχυτητα στο αυτοκινητο
"Ποιο να σταματησω; Δεν εκανα τιποτα" του ειπα ανηξερη σε τι αναφεροταν
"Φφφφφ σταματα να σκεφτεσαι με εχεις κουρασει εδώ και μια μιση ωρα σκεφτεσαι ότι χαζομαρα μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!" μου ειπε ακομα πιο νευριασμενα
"Πρωτον δεν ξερεις τι σκεφτομουν και δευτερον αφου εισαι νευριασμενος γιατι δεν πηγαμε πισω στους κιτωνες και οδηγεις μια μιση ωρα για καπου που σιγουρα δεν θελω να παω" του επιτεθηκα αλλα ηξερα ότι δεν επρεπε γιατι ημασταν στην μεση ενός ερημικου δρομου οπου πολύ ευκολα καποιος θα μπορουσε να πραξει ένα εγκλημα και να εξαφανισει τα στοιχεια ανενοχλητος. ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ;
"Ο Αμελια σκασε αν ηθελα να σε σκοτωσω θα σε ειχα σκοτωσει εδώ και ωρα και δεν θα οδηγούσα μία ωρα μεσα στην βροχη για να σε δολοφονισω και συγνωμη με εχεις ικανο να πραξω καποιο εγκλημα;"
"Εμ ναι;"
Με κοίταξε με ένα σκοτεινό άγνωστο βλέμμα και μετά από λίγα λεπτά σκέψης μου απαντάει
"εχεις δικιαο ναι ειμαι ικανος αλλα όχι με θυμα εσενα γι’αυτό μην αγχωνεσαι" ειπε φανερα πιο ηρεμος και χαλαρος και εστρεψε την προσοχη του ξανα στον δρομο οποτε και εγω συνεχισα να κοιταω εξω.
Μετα από λιγη ωρα ενιωσα τα βλεφαρα μου βαρια και ημουν σιγουρη ότι δεν θα του αρεσει καθολου αν κοιμηθω μεσα στο αυτοκινητο
"Ποση ωρα εχουμε ακομα για…για…φφφφ για το οπου παμε τελος παντων;;" πρεπει να τον ρωτησω που παμε επειγοντως
"Γιατι; Βιαζεσαι να φτασουμε;" ειπε και γυρισε και με κοιταξε πονηρα
"Μην σου μπαινουν ιδεες απλα ρωταω γιατι αρχιζω να νυσταζω" είναι διπολικος
"Εεεε κοιμησου τοτε…θα σε ξυπνησω όταν φτασουμε" μου ειπε χωρις να γυρισει να με κοιταξει
"Σιγουρα; Δεν θα νευριασεις μετα"
"Μικρη κοιμησου"
"Καλα…αααα κατι τελευταιο"
"Φφ πες το"
"Ποση ωρα θα ειμαστε στον δρομο ακομα;"
"Με αυτην την ταχυτητα που παμε μιση ωρα σιγουρα"
"Καταλαβα…Φφφφ τι να πω;"
"Τιποτα να μην πεις να κλεισεις τα ματια σου και να κοιμηθεις γιατι όταν φτασουμε θελω να μιλησουμε"
"Να πουμε τι;"
"ΑΜΕΛΙΑ ΥΠΝΟ…ΤΩΡΑ"
"Καλα καλα μην νευριαζεις πωωωω" πρεπει να κοιταξει τα νευρα του..
Ετσι ακουμπησα το κεφαλι μου στο τζαμι και η ταχυτητα που περνουσαμε τα δεντρα που υπηρχαν διπλα από τον δρομο εγινε το πιο γλυκο νανουρισμα σε συνδιασμο με το ψυθηρισμα του ραδιοφωνου.

_____________________________

Ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθω να καταλάβω που βρίσκομαι. Είμαι σε ένα τεράστιο δωμάτιο βαμμένο σε μια απόχρωση του απόχρωση του γκρι με μαύρο, διακοσμημένο με καινούργια έπιπλα και με ένα τεράστιο κρεβάτι στη μέση στο οποίο και είμαι ξαπλωμενη. Τρίβω τα μάτια μου και σηκώνομαι τεμπελικα από το απαλό κρεβάτι. Πηγαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπο μου και φτιάχνω τα τσαλακωμένα μου ρούχα. Βγαίνω από το δωμάτιο και έρχομαι αντιμέτωπη με έναν τεράστιο διάδρομο.

Αριστερα και δεξια του διαδρομου υπαρχουν πολλες ασπρες πορτες. Στο τέλος του υπάρχει μια μεγάλη σκάλα την οποία αρχίζω και κατεβαίνω οδηγούμενη στο κύριο μέρος του σπιτιού, το σαλόνι. Στην μια μεριά υπάρχει ένας μεγάλος μαύρος καναπές και ακριβώς απέναντι επάνω σε ένα καφέ τραπέζι υπάρχει μια πλάσμα τηλεόραση. Φωνές ακούγονται και προσπαθω να καταλάβω πια κατεύθυνση να ακολουθήσω. Στρίβω αριστερά και μπαίνω στη πρώτη πόρτα που βρίσκω. Στο βάθος του δωματίου υπάρχει ένα γραφείο ενώ αριστερά ναι δεξιά δύο μεγάλες βιβλιοθήκες.
"Ψάχνεις κατι;" ακούγεται μια φωνή από πισω μου με αποτέλεσμα να τρομάξω. Γυρνάω και βλέπω τον Βαγγέλη να έχει στηριχθεί στο τοίχο και να με κοιτάει με ένα σοβαρό βλέμμα.
"Όχι απλά χάθηκα" του λέω με τρεμαμενη φωνή φοβούμενη άλλο ένα ξέσπασμα θυμού.
"Ακόλουθα με" μου λεει και μου κάνει νόημα με το κεφάλι του.
Ο προορισμός μας καταλήγει στην κουζίνα όπου και συναντάω δύο γνώριμα μάτια.
"Κριστινα; τι κάνεις εδω;"της ρωτώ γεμάτη έκπληξη και ανακούφιση μαζί.
"Εε δεν ειχα τι να κανω στο νοσοκομειο δεν ειχε δουλεια ετσι ήρθα να δω τον φίλο μου"
Πριν προλαβω να πω κατι μια καινούρια φιγούρα εμφανίζεται στο χώρο. Ένας άντρας ψηλός ξανθός με καφέ μάτια και λίγα γενιά. Σίγουρα πολύ πιο διαφορετικός από εμάς αν και είναι πάνω - κάτω στην ηλικία μας. Για μισό λεπτό..αυτόν κάπου τον έχω ξαναδεί.