ร่างสูงของจองกุกรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีหนึ่งในไม่กี่ชั่วโมงถัดมา ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัวจนภาพตรงหน้านั้นเบลอไปหมด ขมับก็ปวดหนึบจนแทบจะเงยหน้าไม่ไหว จองกุกจึงสะบัดหัวแรงๆสองสามทีก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งหนึ่งอย่างพักสายตา
ตัวของตนเองก็ถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้อย่างแน่นหนากลางห้องรกๆภายในโกดังร้างแห่งหนึ่ง แถมยังมาถูกวางยาสลบจนไร้เรี่ยวแรงแบบนี้อีก บอกเลยตอนนี้จอน จองกุกขอยอมพักศึกแล้วนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ดีกว่า เอาเป็นว่าให้ร่างกายของเขากลับมาฟื้นสภาพดีก่อนดีกว่าค่อยมาสู้รบกับเจ้าโจรร้ายหน้าหวานตัวแสบนั่นอีกที
ว่าแต่คิม แทฮยองหายไปไหนซะล่ะ....???!!
ไวเท่าความคิด อยู่ๆบานประตูเหล็กที่ขึ้นสนิมเขอะก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจของจองกุกได้เป็นอย่างดี จองกุกรอบมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ตีรวนกันไปหมด ทั้งแค้นใจที่โดนหลอกและหลงใหลไปกับเสน่ห์ที่อีกฝ่ายเชื้อเชิญมาให้เช่นเดียวกัน ผมสีม่วงอ่อนดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการวิ่งและลากร่างสูงของจองกุกมาผูกมัดติดกับเก้าอี้
ในโพรงปากบางมีลูกอมเม็ดหวานอยู่ด้านใน พร้อมกับสายตาและรอยยิ้มหวานที่ถูกส่งมาให้อย่างยิ้มเยาะ ซึ่งจองกุกเองก็ได้แต่กัดฟันกรอดในขณะที่ยังคงไม่ยอมละสายตาจากแทฮยองไปไหน เพื่อสังเกตุดูว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร
ร่างบางของแทฮยองเดินมาจนหยุดอยู่ตรงหน้าเก้าอี้ที่จองกุกนั่งอยู่ ดวงตาทั้งสองคู่มองสบกันอยู่แบบนั้นก่อนที่อยู่ๆแทฮยองจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหล่อเหลาของจองกุกอย่างยั่วอีกฝ่าย มือบางลูบไปตามเส้นผมสีม่วงเข้มของจองกุกก่อนจะกระตุกเบาๆจนจองกุกต้องครางออกมาในลำคอ พร้อมกับเท้าบางที่ยกขึ้นมาอย่างจงใจถีบไปกลางท่อนเอ็นกลางลำตัวของร่างสูง จนจองกุกถึงกับต้องกัดปากอย่างข่มอารมณ์ที่ถูกยั่วให้เกิดขึ้นด้วยความตั้งใจ
