จองกุกกับคณิตเป็นสิ่งของที่ไม่เข้าคู่กันมากที่สุด เพราะเมื่อไหร่ที่มีเรียนคาบคณิตศาสตร์พร้อมกับเสียงพูดสอนอันยานคางของอาจารย์แก่ๆที่ยืนเท้าเอวอยู่หน้าชั้นเรียนทีไร เมื่อนั้นหนังตาของจองกุกก็ดูเหมือนจะหนักอึ้งลงทุกวินาที จนกระทั่งตอนนี้ที่จองกุกได้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วเป็นที่เรียบร้อย นั่นแหละ....
หลับไปเฝ้าพระอินทร์แล้วพระเจ้าค่ะ!
และจองกุกคงลืมไปแล้วล่ะมั้งว่าครูคณิตน่ะขึ้นชื่อเรื่องสอนน่าเบื่อ โหด และขี้จับผิดชิบหาย!!!
ปัง!!!!!!
"จอน จองกุก นายหลับในห้องเรียนอีกแล้วหรอ ออกไปยืนคาบไม้บรรทัดนอกห้องเดี๋ยวนี้!!!!"
อาจารย์สอนคณิตตบโต๊ะและตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะไล่ให้ร่างสูงของจองกุกออกไปยืนนอกห้อง เพื่อความอับอายและสำนึกในวินัย
แต่จองกุกก็หาได้สนใจไม่ มือหนาควานหยิบไม้บรรทัดลายตุ๊กตาปัญญาอ่อนบนโต๊ะของยูคยอมมาถือไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ตามด้วยเสียงจะโกนก่นด่าเบาๆจากเพื่อนสนิทตัวโต
ที่ตามไล่หลังมา
เมื่อออกมายืนข้างนอกห้องคนเดียวแล้วมันก็ให้ความรู้สึกเงียบสงบแล้วก็น่านอนมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า มือหนาหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาคาบไว้ด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะฮัมเพลงไปด้วยเบาๆ
แต่อยู่ๆทางตรงระเบียงทางเดินของอาคารเรียนชั้นสี่ที่มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่ยืนอยู่ก็ดูเหมือนจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป ร่างบางของรุ่นพี่คนหนึ่งที่จองกุกคาดว่าน่าจะแก่กว่าเขาซะประมาณสองสามปีเดินออกมาจากห้องเรียนห้องข้างๆพร้อมกับคาบไม้บรรทัดไว้บนปากเฉกเช่นเดียวกับเขา จองกุกที่เห็นอย่างนั้นจึงเค้นหังเราะออกมาเบาๆ
คงจะหลับในห้องเหมือนกันล่ะสิ 5555
เมื่อลองเพ่งดูใบหน้าของอีกฝ่ายอีกที ความคุ้นเคยก็ทำให้จองกุกเผลอร้องอ๋อออกมาในใจ ไม่น่าล่ะทำไมถึงคุ้นหน้ารุ่นพี่คนนี้ ที่แท้ก็คือรุ่นพี่แทฮยองคนสวยนี่เอง เห็นเป็นเด็กเรียนอย่างนั้นหลับในห้องเป็นด้วยหรอว่ะ ดูจากแว่นกลมๆน่ารักที่อยู่บนใบหน้าน่ารักนั่นได้เลย
