อาหารเช้าคือมื้อที่สำคัญที่สุด
ใช่จองกุกไม่เถียง
แต่สำหรับจองกุกตอนเช้าเขาไม่ได้กินพวกไส้กรอกหรือขนมปังเหมือนคนอื่นๆเขาน่ะสิ
เขาชอบกินร่างบางตรงหน้ามากยิ่งกว่า หึๆ
และนี่ก็เป็นอีกวันที่แทฮยองพยายามผละออกมาจากร่างสูงมือปลาหมึกที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่ยอมลุกไปไหนด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"พอเลยจองกุก เมื่อคืนนี้ยังไม่พออีกหรือไง"
เมื่อได้ยินดังนั้นจองกุกจึงพยักหน้าตอบกลับไปอย่างกระตือรือร้นทันที แทฮยองจึงถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหนักใจแล้วใช้มือบางผลักแผงอกของจองกุกให้ออกไปห่างๆอย่างเอือมระอา
"สงสารฉันเถอะนะจองกุก จะกินมั๊ยเงี่ยข้าวเงี่ย"
แทฮยองพูดออกมาพลางมองไปยังหัวเตียงที่มีจานข้าววางอยู่สองจานอย่างน่าทาน แต่จองกุกก็เพียงแค่ปรายตามองจานข้าวเหล่านั้นเพียงเสี้ยววินาทีแล้วหันมาจ้องใบหน้าสวยของเขาต่อ และแทฮยองก็พยายามพูดโน้มน้าวอีกฝ่ายเหมือนเช่นเคย แต่ดูเหมือนจองกุกจะไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย
เออ... กูขอล่ะ มึงจะหื่นอะไรนักหนา...!!???
"ไม่ต้องไปกินหรอกข้าวเช้า ผมไม่หิว"
"...."
แต่กูหิวไง.....!!!!
"ผมหิวอยากกินแทฮยองมากกว่า"
พูดจบจองกุกก็ใช้โอกาศที่แทฮยองกำลังเผลอฉุดดึงข้อมือของอีกฝ่ายที่ยืนเท้าเอวอยู่ปลายเตียงให้ล้มลงมานอนทับร่างสูงของตน ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่เห็นแทฮยองพยายามที่จะผละและดิ้นไปมาเพื่อลงจากเตียง แต่ทว่าลำแขนแกร่งของจองกุกกลับล็อคที่เอวบางของแทฮยองไว้แน่นเรียบร้อยแล้วสิ
จะดิ้นให้ตายยังงัยก็คงยาก ทั้งทุบทั้งตีทั้งกัดอีกฝ่ายก็ยังคงกอดเอวเขานิ่งเฉยเช่นเดิม สงสัยแทฮยองคงจะลืมไปสินะว่า จองกุกมันอึดและแข็งแรงมากแค่ไหน จะตีกี่ทีให้ตายไปข้างก็ไม่สะท้านหรอก
