แค่พี่ยิ้มให้ผม
ยิ้มไปกับผม
ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะร้องไห้หนักแค่ไหน
ความรู้สึกของผมจะถูกทำลายลงจนย่อยยับถึงเพียงไร
ผมจะรู้สึกยังไง พี่ไม่ต้องไปสนมันหรอก
เพราะรอยยิ้มของพี่มันช่วยทำให้วันที่มืดหม่นของผมดูสว่างขึ้นในทันตา
แค่รอยยิ้มที่สดใสของพี่...แทฮยอง
มันก็ทำให้ผมมีความสุขกับหัวใจที่ถูกทำลายลงจนสลายนี้แล้ว
.
.
.
.
.
เสียงกำปั้นที่รัวทุบกำแพงอย่างรุนแรงดังขึ้นมาจากผนังของห้องข้างๆทำให้ร่างบางของแทฮยองที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ถึงกับผงะพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่งอย่างงุนงง
ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างขึ้นทันทีพร้อมกับรีบวิ่งตรงไปยังห้องพักข้างๆ เพราะตอนนี้จองกุก เจ้าเด็กข้างห้องนั่นต้องกำลังหัวเสียอยู่แน่ๆเลย อารมณ์ก็ร้อนแถมยังชอบทำร้ายร่างกายของตัวเองอีก ถ้าไม่มีแทฮยองคอยไปห้ามทีไรก็ช็อคจนต้องเข้าโรงพยาบาลทุกที ปล่อยให้อยู่คนเดียวเกินสองชั่วโมงนี่ไม่ได้เลยใช่มั๊ย!!!???
และดูเหมือนจะเป็นโชคดีของแทฮยองที่จองกุกได้ทิ้งกุญแจสำรองไว้ให้ดอกหนึ่ง แทฮยองจึงได้ไม่ต้องวิ่งไปมาเพื่อขอกุญแจที่เคาน์เตอร์ มือบางรีบไขกุญแจห้องอย่างร้อนรนและได้แต่หวังว่าจองกุกคงจะอารมณ์เย็นขึ้นได้บ้าง
แต่เปล่าเลย....
ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปแทฮยองก็พบว่าร่างสูงของจองกุกนั้นกำลังต่อยกำแพงอยู่ด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดจนแทฮยองนึกกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้ ปากก็พึมพำสบถด่าอย่างเครียดแค้นและเสียใจไปในคราวเดียวกัน จนแทฮยองนึกสงสาร ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะสังเกตุเห็นได้ถึงเลือดสีแดงสดที่ไหลไปตามระหว่างนิ้วของร่างสูง ใบหน้าหล่อนั่นช่างดูเจ็บปวดเหลือเกิน
