Gdybym kiedyś odszedł stąd, nie obrażaj się na śmierć (Haikyuu || KuroKen) √

i podniosłem swój cień

Mów o chwili sprzed lat,
gdy podałeś mi rękę
i podniosłem swój cień, 
by przy twoim mógł stać.

Kenma sceptycznie otaksował drzwi do przychodni. Skonsultował plan wejścia do środka z zegarkiem w komórce i nie mógł nie stwierdzić, że stawił się w wyznaczonym punkcie krztynę za wcześnie. 

Opierając się plecami o ścianę budynku, przymknął brzemienne snem powieki. A w skrytości ducha przyznał Kuroo rację - nie trzeba było siedzieć wczoraj do późna. Z wyżej wymienionym konwersowało się tym niemniej tak miło, tak krzepiąco. 

Gdy zaś na końcu Kuroo zbuntował się i odgrażając, iż nie bierze odpowiedzialności, jeżeli Kozume zemdleje nazajutrz, poszedł spać, młodszy chłopak dalej nie pogodził się z poduszką. 

Aż do ranka, który też nadszedł jakoś za szybko; dopiero teraz czas dłużył się niemiłosiernie. Ilekroć nie spozierał na wyświetlacz telefonu, okazywało się, iże minęła nie więcej niż minuta. 

I najwyżej te pięć minut, kiedy zaangażował się w grę na urządzeniu; później zmęczone oczy odmówiły mu posługi, więc ponownie je zamknął. Uszy tym intensywniej drażnił rumor od rozciągającej się przed nim ulicy. 

Tyle życia, także na przedmieściach. A on musiał zostać z tyłu, gdzie, wbrew wszelkim pozorom, nie było jego miejsce. 

Na ostatku zadecydował, że ni teraz, ni później nie będzie wydzwaniał do Tetsurou, nawet mimo że zobowiązywał się to zrobić. Jeszcze nie ma z czym. Z wynikami - to co innego. 

Kuroo sam się odezwie, kiedy tylko będzie miał wolną chwilę - w to Kenma zawsze pozostawał ufny. Nawet jeżeli dopiero jutro. Odezwie się, bo to Kuroo. 

A Kuroo się troszczy. 

xxx

Kozume też poświęcił trochę uwagi zaległościom szkolnym. Powolutku, topornie, nie mogąc się skupić, długi czas przewracał strony podręcznika. Pewnie wreszcie wypuściłby go z rąk, uratowało go to tylko, iż mimochodem zerknął przed okno - i zobaczył Kuroo. 

A choć ów niekiedy mu się śnił - prawda - nie sądził, by właśnie to było na rzeczy tym razem.

Przetarł więc oczy, wstał na nogi i otworzył drzwi, zanim zdenerwowany przybysz uszkodził sobie na nich kostki. 

Brunet wydał z siebie głośne westchnienie, po czym przyciągnął Kenmę ku sobie. 

- Nie strasz mnie tak - fuknął. - Dzwoni się czasem. Telefon się odbiera. 

Kozume pozostawił to bez odpowiedzi. 

Chyba powinien przeprosić - a było mu wszak zbyt dobrze na poczucie winy. 

- Jak tam badanie? - spytał Tetsurou, kiedy wreszcie, nieprędko, wypuścił niższego chłopaka z objęć. 

- Po prostu badanie kontrolne - wymamrotał Kenma. - Potrzebuję tylko papierka, że jestem zdrowy. 

Zerknął uważniej w kierunku dłoni Kuroo, które nadal spoczywały na jego ramionach, powstrzymując od niedbałego wzruszenia nimi.

- A jak się czujesz? 

- W porządku - odparł niezwłocznie. 

Mimowolnie przymknął lekko powieki, kiedy osiemnastolatek pochylił się ku niemu. Zacisnął, gdy uczuł muśnięcie ust na swoim czole. 

Zapamiętać: nie wykreśla się Kuroo z grafika dziennego. Albo ten miewa poważne odchylenia od normy.

- Możemy nie stać w drzwiach? - spytał z cicha. 

- Och, zepsułeś taki piękny moment. - Rozmówca wysilił się na cierpiętniczy grymas. 

- Nie baw się w wywoływanie u mnie wyrzutów sumienia... - Kenma odetchnął głęboko. Nim serce mogło rozsadzić mu klatkę piersiową, a Tetsurou zdążył się wyprostować, ujął go za twarz. 

Ucałował. Krótko, przelotnie.

Pamiętnie. Dla nich obu. 

- Na pewno nie masz gorączki? - zagaił brunet, wpatrując się w lico na przeciwko swojego, nieomal z szaleństwem radości w źrenicach. 

- Zepsułeś... 

- To teraz musimy powtórzyć, dobrze rozumuję? 

Rozgrywający bez słowa cofnął się w głąb hallu. 

x

W przeciągu następnych dni Kozume rozpatrzył tę sytuację setki razy, włącznie z późniejszą, zaskakująco zwyczajną pogawędką, kiedy zaledwie siedzieli blisko i napawali się, jakże osobliwie, dystansem, a raczej tym, że ów między nimi nie istnieje. Rozbierał zdania, jedno po drugim, słowo po słowie i gest towarzyszący po geście. 

I z której strony by na to nie spojrzał - wydawało mu się to zbyt urokliwe, zbyt dobre na kanwę rzeczywistości. Aż do rozbudzenia złych przeczuć.

Mylił się tym niemniej. Morfologia krwi go uspokoiła, przekonała.

Kuroo podszedł do tego sceptycznie.