Η αυτοκαταστροφή

Κεφαλαιο 2

20 Νοεμβρίου 2012
Το σχολειο έχει αρχίσει εδω και περιπου 2 μηνες και με την Μόνικα ακομα να σοβαρευτούμε. Είμαστε στην Γ' λυκείου και φερόμαστε σαν να είμαστε ακομα γυμνασίο. Έχουμε βάλει κάποιους στόχους απο μικρές. Εγω ηθελα να σπουδάσω οικονομικά και η Μόνικα ψυχολογία και είχαμε πει να παμε στην ίδια χώρα και πανεπιστήμιο να σπουδάσουμε. Μιας και απο μικρές έχουμε συνηθίσει να τα κάνουμε όλα μαζί. Θελαμε να παμε στην Ελλάδα αφού και οι δυο είμαστε μισές Ελληνίδες και μισές Ιταλίδες οι μαμάδες μας ηταν απο την Ελλάδα απο μικρές και αυτές μαζί.

"Ρε Ιζαμπέλα ξυπνά επιτέλους να πας στο σχολείο κάθε μερα τα ίδια και τα ίδια σοβαρέψου πια πως θα πας να σπουδάσεις με τετοια μυαλά;" άκουσα την φωνή της μητέρας μου να ακούγεται έξω απο το δωμάτιο.
"Ενταξει σηκώνομαι" απάντησα. Άρχισα να ντύνομαι για το σχολειο. Έβαλα ενα μαύρο κολάν και ενα γκρι φαρδι φούτερ , έπλυνα το πρόσωπο μου και χτένισα τα μακρυά μαύρα μαλλιά μου. Δεν ήμουν πολυ ψηλή ούτε πολυ κοντή κάπου στο 1,60 είχα κάστανα μάτια και τα κυλά μου ηταν μια χαρα ούτε πολυ αδύνατη ούτε πολυ χοντρή.  Στο σχολειο δεν ντυνόμουν καπως ιδιαίτερα δεν με ενδιέφερε έβαζα απλα και άνετα ρούχα.
"Έτοιμη"φώναξα στην μαμά μου καθώς προχωρούσα προς το αυτοκίνητο. Μεσα σε 10 λεπτά φτάσαμε. Την φίλησα όπως κάθε φορα και μπήκα μεσα στο σχολειο και κατευθύνθηκα προς την κολλητή μου.
"Καλημέρα" ειπα στην Μόνικα καθώς την πλησίαζα.
"Που την είδες την καλη;" μου απάντησε.
"Τι εγινε;"
"Ρε Ιζαμπέλα δεν την μπορω άλλο κάθε μερα που με ξυπνάει μου λεει τα ίδια και τα ίδια πως θα πας να σπουδάσεις με τετοια μυαλά."
"Δεν ξερω και εμένα τα ίδια μου λεει κάθε μερα."
"Αφού ασχολούμαστε φέτος."
"Ναι το ξερω"της απάντησα και χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε μεσα στην τάξη.

Η ωρα πέρασε χτύπησε το πρώτο κουδούνι για διάλειμμα το δεύτερο και το τρίτο και μετα ήρθε η ωρα να παμε σπίτι. Κάθε μεσημέρι τρώγαμε μαζί με την Μόνικα ή πήγαινα εγω σπίτι της ή ερχόταν εκείνη. Σημερα ηταν η μερα να ερθει η Μόνικα. Αφού φάγαμε καθήσαμε στο δωματίου μου.
"Αααα δεν σου ειπα τι εγινε εχθες." μου είπε η Μόνικα.
"Οχι για πες μου" της απάντησα
"Μου έστειλε μήνυμα εχθες ο Χαντριν"μου είπε ενθουσιασμένα.
"Ποιος ειναι αυτός;"
"Μωρε αυτός ο καινούργιος που μιλαγα πριν λίγες μερες. Που ειναι μίσος Άγγλος και μίσος Έλληνας και ήρθε ο πατέρας του Ιταλία για κατι δουλειές. Που έχει εναν ωραιο φίλο τον Στεφάν."
"Ααααα ναι." καταλαβα για ποιον μου έλεγε η Μόνικα. Τον Χαντριν δεν το πολυ ξερω αλλα ούτε τον Στεφάν αν και έχουμε μιλήσει μια δυο φορές. Ο Στεφάν ειναι πολυ περίεργος δεν μιλάει πολυ και τετοια αλλα δεν με πολυ νοιαζει λες και θα τον πιάσω γκόμενο.
"Τι σου έστειλε;"συνέχισα
"Μου είπε για ενα πάρτυ που γίνεται το Σάββατο και μου είπε να παμε και να πω και σε εσενα. Θα παμε ετσι;".
"Ναι παμε αλλα να παμε και για ψώνια"
"Ωραια θα παμε την Παρασκευή μετα το σχολειο αν ειναι"μου απάντησε.
Βράδιασε σιγά σιγά και η Μόνικα πήγε σπίτι της. Αφού έφυγε και έβαλα τις πιτζάμες μου ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να σκέφτομαι τι θα βαλω το Σάββατο ώσπου με πηρε ο ύπνος.

Γεια σας ειναι η πρώτη μου ιστορια και ελπίζω να σας αρέσει. Το ξερω οτι γράφω μικρά κεφάλαια αλλα δεν θα ειναι για πολυ. Δεν ξερω αν σας αρέσει προς το παρόν η ιστορια μου μιας και το διαβάζουν λίγα άτομα.  Ηθελα να σας πω οτι κάθε εβδομάδα θα μπαίνει σίγουρα ενα κεφάλαιο. Ελπιζω να σας αρέσει η ιστορια φιλάκια.
Εβινα ❤️