Isolation

Albermarle

- Πολύ ευχάριστα τα νέα. Τώρα είμαστε πιο κοντά από ποτέ στο στόχο. Μόνο ένα πράγμα απομένει πλέον, σκότωσε τους και ενημέρωσε με μόλις βρεις την τοποθεσία.

Ο Arrio Galgo κατέβασε με δύναμη το ακουστικό και έτριψε τα χέρια του από ευχαρίστηση. Αυτό το τηλεφώνημα αποτελούσε ένα από τα πιό ελπιδοφόρα των τελευταίων αυτών χρόνων αυτής της εξουθενωτικής αναζήτησης. "Δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα πλέον, η περιουσία της Ισαβέλλας είναι δική μου" μονολόγησε με περίσσια αισιοδοξία ενώ ταυτόχρονα ένα χαιρέκακο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.

Το σούρουπο βρήκε την τετραμελή παρέα συγκεντρωμένη γύρω από την κεντρική τραπεζαρία, εκεί που ο Valerio συνήθιζε να τοποθετεί κάθε στοιχείο της πολύχρονης έρευνας του στο νησί. Ο γνήσιος φιλόπατρις αλλά και ο ανήσυχος ερευνητής που συνεχώς αδημονεί για νέες ανακαλύψεις, συνδυάζονταν και έπαιρναν ζωή στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου. Πάντοτε πιστός στις ιστορικές αναφορές για χρόνια αναζητούσε τον περίτρανο θησαυρό της Ισαβέλλας, χωρίς όμως ποτέ να έχει αποδείξεις ή έστω οποιαδήποτε ευοίωνα σημάδια προόδου. Ωστόσο δεν έδειχνε να κουράζεται ποτέ. Τα τελευταία χρόνια μόνο η συμπεριφορά του είχε αρχίσει να μεταβάλλεται προς το χειρότερο. Με το πέρασμα του χρόνου μάλιστα, άρχισε να γίνεται πιο δύστροπος και σταδιακά αποκτούσε συνήθειες που μέχρι πρότινος δεν είχε παρουσιάσει. Ήταν πιο ευάλωτος σε κακεντρέχειες και καυστικά σχόλια αλλά ταυτοχρόνως αθεράπευτα οξύθυμος και ισχυρογνώμων. Σε τέτοιο βαθμό που αν δεν επικρατούσε η δική του γνώμη σε συζήτηση, τότε αναμφίβολα η όλη κατάσταση θα εξελισσόταν σε καυγά. Μόνο όταν ανέφερε κάποιος τον μύθο της χαμένης περιουσίας της Ισαβέλλας, εκείνος έπαυε να μιλάει και κλεινόταν στον εαυτό του. Λες και επρόκειτο για κάποιο πολύτιμο μυστικό που ήθελε να αποσιωπήσει και να μη το φανερώσει σε κανέναν. Ακόμα και όταν όλοι οι συνομιλητές του χλεύαζαν και διασκέδαζαν με την ύπαρξητου θησαυρού, εκείνος σιωπούσε. Έπαιρνε δύναμη και πίστευε στον εαυτό του, ότι κάποτε θα καταφέρει να τον ανακαλύψει με κάποιο τρόπο και τότε η μοναδική αλήθεια θα ερχόταν στην επιφάνεια. Τώρα πια βέβαια μόνο οι αναμνήσεις και οι σημειώσεις του υπήρχαν να τον θυμίζουν στο σπίτι, όλες προσεκτικά στοιβαγμένες στο βαρύ ξύλινο τραπέζι μαζί με σπάνιες εκδόσεις από πρωτότυπα έγγραφα. Η ησυχία είχε καλύψει τα πάντα μέσα στο δωμάτιο και τώρα οι τέσσερις φίλοι έψαχναν σε έγγραφα και βιβλία έστω για την παραμικρή ιστορική αναφορά που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αναζήτηση τους. Κύριο στοιχείο τους δεν ήταν άλλο από το ξεχασμένο κτίριο που είχε αναφέρει η Emily από το όνειρο της. Ωστόσο η ταυτότητα του δεν ήταν ακόμα ξεκάθαρη αλλά ούτε και η χρονολογία κατασκευής του.