SEN KİMSİN ?

BUNDAN SONRA

   (Bilal sonses - Nasıl unuturum seni)

   Yatagimdan dogruldum. Sanki sarhos gibiydim. Ruhsuz ruhsuz tuvalete gittim. Elimi yuzumu yikayip aynadan kendime baktim. Goz altlarim sismisti, gozlerim kipkirmizi olmustu. Tuvaletten cikip yatagima geri attim kendimi. Sirt ustu durup tavani seyrettim. Nasil unuturum seni be onur. Su cok kisa bi surede nasil baglandim ben sana? Naaptin bana? Madem hazirdin gitmeye neden benim sana asik olmami sagladin? Neden sensiz nefes alamiyo gibi hissediyorum. Ahhh cildiricam. Senden nefret ediyorum. Beni sevdigini saniyodum. Demek ki hersey yalanmis. Cok tesekkur ederim onur. Bana cok guzel bi ders verdin. Cok tesekkur ederim.

   Kapi acildi. Iceri zumrut girdi. Beni gorunce cekinerek gulumsedi. Yanima gelip oturdu.

   "Gunaydin" dedi.

   "Gunaydin" dedim. Sesim catlamisti.

   "Nasil hissediyosun?" dedi.

   "Sorunda orda zaten. Hicbir sey hissedemiyorum" dedim. Zumrute dondum. Oda bana bakiyodu. Gozleri dolmustu. Ama benim dolmamisti. O pislik yuzunden aglamiycaktim artik. Yerimden dogruldum. Okul icin hazirlanmaya basladim. Zumrut bana sok olmus bi sekilde bana bakiyodu. Ama ben devam ediyodum. Cantamida hazirlayip zumrute baktim

   "Hadi cikalim" dedim. Zumrut tamam anlaminda basini salladi. Birlikte disari ciktik. Temiz hava yuzume yuzume carpti. Cok iyi gelmisti. Okula dogru yola ciktik. Okula girince sanki herkes bize bakiyodu. Sankisi yok evet herkes bize bakiyodu. Sahini bu aralar hic gormuyodum. Zumrute donup

   "Sahinle ne oldu? Hallettiniz mi?" dedim duygusuz bi sekilde. Zumrut kafasini kaldirip

   "Biz arkadas kalmaya karar verdik" dedi. (Arkadaslar biliyorum zumrutle sahini sevgili olarak hayal ettiniz ama maalesef ayse diye bi arkadasim var. Kendisi sahin diye birinden hoslaniyo. Kitabi yaziyorum filan. Sabah okula bi gittim. Kim bu zumrut diye basimin etini yedi. Cabuk onlari ayir filan dedi. Anlasildigi uzre psikopat bir arkadasim var. Kendisine burdan selam. Seni seviyom aysem. Bak ayirdim onlari. Sirf senin icin)

   "Hmm" dedim. Ruhsuz gibi ilerliyodum hala. Sinifa gecip yerime oturdum. Kulagim sanki uyusmus gibiydi. Cok fazla hareket gurultu vardi sanki ama ben hicbir sey duymuyordum. Hic birsey hissetmiyodum. Herkes iceri girdiginde anladim ki hoca geldi. Ders baslamisti. Iste basliyoruz. Onsuz gecen koca bi omrum olucakti. Ve ben boyle bisey istemiyodum. Gozlerimin doldugunu hissettim. Hizla kendimi toparladim. Kendime soz vermistim onun icin aglamiycaktim.

   1 HAFTA SONRA...

   Zumrut yavasca odaya girmisti.

   "Zeynep annem seni cagriyo" dedi. Sesi biraz uzgun geliyodu. Nasil oldun diye sorarsaniz. Biraz daha iyi hissediyodum. Ama aklimin bi kosesindeydi her zaman. Onu unutmaktan korkuyodum. Annemin karsisina gectim. Annem biraz cekinerek konusmaya basladi.

   "Kizim biliyorum buraya cok alistiniz ama maalesef burdan tasiniyoruz. Islerime orda devam etmek zorundayim." dedi. Hizla kafami kaldirip anneme baktim. Nasil birakirim burayi. Ya o. O buraya gelirde beni bulamassa. Annem. Annem de bi yanda. Ne yapicaktim ben simdi. Anneme donup

   "Anne sen nasil istersen oyle olsun" dedim. Onu unutmak istiyorum. Her gece kalp agrimla uyanmak istemiyorum. Evet her gece kotu kabuslar gorup uyaniyodum. Bunun uzerine kalbim cok agriyodu. Doktora gittigimizde beni psikolaga gonderdiler. Psikolok bile cagre bulamadi. Basimdan gecen her seyi ona anlattim. Sanki ona bir seyleri anlatmak guzel oluyodu. Icimi dokuyodum. Her gun okul cikisi oraya gidiyodum. Doktorum kadindi. Bu guzeldi. Onunla kanka olabilirdik aslinda. Tabi ben bunlari dusunurken odama gitmistim. Yatagima uzanmis yasadigim seyleri dusunuyordum. Her sey o kadar hizli gelismistiki olaylar. Gozlerimi yumdum. Uyumaya ihtiyacim vardi.