ChanHyun [Düzenleniyor]

18

Bölümü şarkıya göre kısa yazdım. Şarkı bittikten sonra sona kalan kısmı dinleyip gerisini siz hayal edin istiyorum. Hayallerinizi yorum olarak atarsanız sevinirim. Neyse ben sizi Chanhyun ile başbaşa bırakıyordum. Ve kaçtım! -Tilki

Kutuyu elimde tüm varlığımı gibi tutarken Baekhyun babamın odasının önünde birkaç saniye durduktan sonra kapıyı sertçe ittirip içeriye girdim. Babam yatakta uyurken,Chanyeol amca babamın küçük sandalyesinde oturuyordu. Uzun boyu oturduğu sandalye sayesinde komik bir görüntü oluştursada görüntüsü umurumda değildi. Babamın günlerdir uyumadığını biliyordum,uykusundan uyanması umurumda değildi.

"SİZ."

En sert sesimle konuşurken,Chanyeol amcanın babamın üzerindeki gözlerini kendime çevirmiş,babamı uykusundan uyandırdmıştım.Babam gözlerini kırpıştırarak açmıştı. İkiside karşımdaydı işte. Tüm hayatımı bir yalan ile geçirmemi sağlayan insanlar şuan tam olarak karşımdaydı.

"BENİ ONBEŞ YILDIR KANDIRDINIZ."

Aklıma başka bir şey gelmiyordu. Ne diye bilirdim ki başka. Beni kendi çıkarları uğruna kandırmışlardı.Gözlerimden alevler çıkarken yüzüm sıcakcıktı. Sinirden tenim alev alıyordu. Kendimi ejderiya gidi hissetsediyordum. Sanki ağzımı açarsam herkesi yakacaktım.Öylede olacaktı. Babam çok üzülecekti söyleyeceklerim ile ama Chanyeoli amcayı bilmem.

Babam pişmanlık bakışları atarkan,Chanyeol amca ayağa kalkmıştı bir adım atsa bana ulaşacaktı ama ona bu cesareti veremezdim. Elimdeki kutuyu tüm güçümle yere attım. Diyecek bir kelime bulamıyordum. Söyleyecek ve anlatacaklarım o kadar çoktu ki. Ama ağzımı bıcak atmıyordu. Boğazımın tam ortasında bir şeyler düğümlenmişti en sertinden. Gözlerim dolmuyordu nedense.Bunun üstünede ikiside susuyordu.

Vücumu saran sinirin verdiği güç ile kutuya sert bir tekme vurduktan sonra içindekilerin yere serilmesini sağladım,Baekhyun babam ile Chanyeolin mutlu göründüğü o fotoğraflar,ses kayıtları,internet sitesi yazıları,her şey. gözlerimi üzerlerinde gezdirip,ciddi bir şekilde,bağırmadan konuştum onlarla. Canlarını yakmak istedim. Şuan yaşadığım her şeyi onlarda yaşasın istedim. Bir babanın canını en iyi çocuğu yakardı. Baekhyun babamın canını yakacaktım ama Chanyeol amcanın canını nasıl yakacağım konusunda hiç bir fikrim yoktu.

"İkinizdende nefret ediyorum."

Odadan çıkarken kendi kendime mırıldanıyormuş gibi çıkan sesimi umursamadan evin kapısında doğru yürüdüm. Peşimden gelmelerini konuşmalarım ile sağlıyordum.

"Hemde çok."

Kapıyı açıp dışarıya çıktıntan sonra gidebileceğim tek yere doğru yürürmeye başladım.

Hava soğuktu. Sinirden yanan vücuduma öyle bir çarmıyordu ki. İçimin titremesine neden oluyordu. Neden bana çok küçükken anlatmadılar. Söylemediler. O zaman daha çok alışırdım. Şimdi ise yıllardır bana arkadaş olan adamın babam ile sevgili olduğunu,oda yetmezmiş gibi yıllardır baba dediğim kişinin öz babam olmaması, ayrıyetten bir annem olmaması aslında kimsem olmaması,evlatlık olmam. Kafamın patlayacağını hissederek,iki elimide alnımın yanlarına koyup boğazımı patlatacak derecede bağırdım. Söyleyemedim her şey adına. Geç öğrendiğim her şey adına. Boğazımda düğümlenen o şeyin adına. Adını dahi koymadığım bir olaya nasıl alışacaktım.

"Evlatlığım ulan! Baba diye seslendiğim adam babam değil! Çocukluğumun en güzel anılarına sahip olan adam babamın sevgilisiymiş lan! Hala baba diyorum adama!"

Bağırarak yürümeye devam ederken,yanlarından geçtiğim insanların ne düşündükleri umurumda değildi.

Gözlerimden yaşlar akmıyordu. Ağlayamıyordum bile. Sanki ağlarsam sinirimi kaybedecektim.

Nefret etmeyi öğrendiğim ilk gündü.

Nefret ettim.

Kendimden.

Yaşadıklarımdan.

Yaşayacaklarımdan.