ChanHyun [Düzenleniyor]

21

Jongin amca sevecen bir hal ile masaya yiyecekler dizerken Kaisoo ile karşılıklı oturmuş onun söylediklerini dinlemeye çalışıyorduk.

"Belki Kyungsoo izin verirse su parkına gideriz ama hava soğuk,o zaman lunaparka mı gitsek,sizce?"

Soru soran gözler ile bize bakarken ne söylediğini ilk başta anlayamamıştım,Kaisoo heyecan ve istekle konuşmaya başlarken,kaşlarımı çattım.Kesinlikle şuan yapmamız gereken bu tartışmaydı! Sinirlerim gevşemişti! Masadan kalkmaya yeltendiğim vakit Kyungsoo amca içeriye girerek kızıl saçlarını elleri ile geriye attı. Bana doğru gelip gülümseyerek yüzüme baktı ve o sert mizacının altında sevimli bir gülümseme gizlediğini işte o zaman anladım.

"İyi uyuya bildin mi? Kaisoo çok dağınık yatan biridir seni rahatsız etmemiştir umarım."

Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım. Çok yorgundum. Cevap veremeyecek halde olsam da kafamı iki yana salladım ve sandalyeme sindim.

Sessiz geçen bir kahvaltı olmuştu. Galiba bu durumda benim yüzümdendi. Bağırmıştım. Kaisoo ve Jongin amca tatlı tatlı nereye gideceğimiz konusunda tartışırken bağırmıştım. Çünkü onlar her kurduğu plana beni de sokuyorlardı. Onlara hiç bir yere gitmek istemediğimi sadece evde oturmak istediğimi söyleyip masadan kalmıştım. Kaisoonun odasında bir köşede oturuyordum.

Kabullenemiyordum işte. Babamın babam olmamasını yada yodanın aslında hayalimdeki kişi olmaması... Kafayı yemek üzereydim. Halıya boş boş bakıyordum. Kimsesiz miydim şimdi? Yani daha öncede böyleydim ben ama şimdi öğreniyordum kimsesiz olduğumu. Okulda ki o güçlü gördükleri çocuk aslında öyle değilmiş meğer. Düşüncelerim beni boğarken odanın kapısı yavaşca açıldı.

Kyungsoo amcanın olduğunu anladığım kişi içeriye girip kapıyı kapatmıştı. Gardolap ve küçük çekmecenin arasındaki boşlukta oturuyordum. Karşıma gelip bağdaş kurduktan sonra bana doğru bir şey uzattı. Kafamı kaldırıp ona baktım. Bana çikolatalı süt uzatmıştı.Bir süre süte baktıktan sonra elinden aldım. Kendisinin olan süt kutusudaki pipeti çözerken konuşmaya başladı.

"Kaisoo'nun söylediğine göre her şeyi öğrenmişsin."

Tepki vermeden elimdeki süt kutusuna bakmaya başladım. Her şeyi dediğine göre oda daha önceden biliyordu. Konuşmak için dudaklarımı araladım çünkü Kyungsoo amca farklıydı. Ona her şeyi anlata bileceğimi düşünüyordum.

"Benden saklamalarına gerek yoktu."

Sesim o kadar halsiz ve kırılgan çıkmıştı ki. Şaşırmamıştım. Ruh halimde sesim gibiydi. Kyungsoo amca pipeti süt kutusuna takarken konuştu.

"Chanyeol ile biz kuzeniz,o benim amcamın oğlu, onu çok iyi tanırım,Baekhyun ile olan ilişkilerini de yakından izleyen biriyim. Sana onlar hakkında ki her şeyi anlatayım o zaman onları anlayacağına eminim."

Bunu söyledikten sonra fazla tepki verdiğimi düşünmeye başlamıştım ki odanın içine bağırış sesleri gelmeye başlamıştı. Kyungsoo amaca ile bir süre bakıştıktan sonra Kyungsoo amca elindeki süt kutusunu çekmecenin üzerine yerleştirip ayağa kalktı. Kapıyı açmak için uzanmıştı ki kapının arkasındaki kişi ondan daha hızlı davranıp kapıyı açtı. Kyungsoo amca şaşkın bakışlarını gönderirken odanın içine tanıdık bir sima girmesi ile vücudumu bir gerginlik havası sardı.

Baekhyun babam bana doğru bitkin bir ifade ile yürüyerek beni kollarını arasına aldı ve sımsıkı sarıldı. "Bebeğim.." kulağıma doğru konuşurken ağlamaya başladı. Ağlarken inip kalkan göğüsü bedenime çarparken şaşkınlık ile olanları ilk başta kavrayamadım.

"CHANYEOL AMCA JONGİNE YUMRUK ATTI! BABAA!"

Kaisoonun sert ve aşırı bir şekilde bağırması ile Kyungsoo amca acele ile odadan çıktı. Babam saçlarımı okşuyor ve "Bebeğim.." diyerek saçlarımı öperken tepki veremiyordum. Dün geceki nefreti ve öfkeyi şimdi hissedememiştim. İçerideki bağırışlar artarken Chanyeol küfür eden sesini ve Kyungsoo amcanın ona gitmesi gerektiğini söyleyen sesini ayırt edebilmiştim.

"Baba..." aklımın bir köşesindeki ses onun öz babam olmadığını söylese de o benim babamdı.

"İçeridekilerin yanına gidelim." Babam saçlarımı okşamayı bırakıp yıkılmış bir yüz ifadesi ile kafasını aşağıya yukarıya salladı. Benim babam böyle biri değildi. Her zaman yüzünde gülüçükler oluşan babam şimdi öyle yıkılmış duruyordu ki. İçim sızladı.

İçeriye girdiğimiz zaman gözlerimin önünde Jongin amca Kyungsoo amcanın arkasında bir eli ile gözünü tutuyordu,Chanyeol ve Kyungsoo amcanın arasında bir koltuk ve Chanyeole tekme atmaya çalışan bir Kaisoo vardı.

"Ne oluyor burada?"

Chanyeoli görmem ile dün geceki nefretimi hissetmiştim. O an anladım babama öfkeli, Chanyeole ise nefretim vardı.

Tüm gözler bana çevrilirken tüm cesaretim ile onlara doğru yürüdüm.

"Sen," Chanyeole baktım, "Jongin amcaya yumruk mu attın?" yüzümde soru soran bir ifade varken Chanyeole doğru yürümeye başladım.

"Neden?"

Tam karşısına gelip durmuştum. Sağ elini sallamaya başlarken gözlerini Kyungsoo amcadan çekip bana baktı. Bir şey söylemesine fırsat vermeden arkamda duran babama döndüm.

"Gidelim."

Kafamı çevirip Kaisooya baktım daha sonra Jongin ve Kyungsoo amcaya bakıp konuştum. "Teşekkür ederim dün gece için,sonuçta bizim aile meselemiz,pardon," bir anda aklıma bir şey gelmiş gibi yaparak gözlerimi kapatıp açtım. "Aile dedim, orada bir aile yok. Neyse bu mesele bizim meselemiz,sizi bu işe katmamam gerekiyordu ama," üstüne basar bir tonda, "Kimsesiz olduğum için buraya geldim." Duraksadım. Bilerek duraksayıp ortamı dahada da gergin hale getirdikten sonra, "Görüşürüz."

Arkamı dönüp açık olan kapıdan çıktım. Arkama bakmadan merdivenlerden yürürken kalbim çok hızlı atıyordu. Merdivenden inerken peşimden geldiklerini duyuyordum. Binanın dış kapısından çıkıp kaldırımda yürürken babam ve Chanyeolin sesini duydum. Seslerini duymam ile olduğum yerde durdum.

İki seçeneğim vardı. Ya arkamı dönüp tüm gerçekleri öğrenecektim,yada yürümeye devam edip gerçeklikten kaçacaktım.

Ve ben...

Arkamı dönerek ikisininde yıkılmış yüzüne sert bir şekilde baktım.

Kestik,kestik,kestik! öHöm öhöm tilki konuşması yapmam lazım,şimdi bu geri dönüşümü kesin gösteren bir bölümdür, bende bilmiyorum neler olacak ve o kadar heyecanlıyım ki! her şey sonuçlanacak! Birde ;

diğer hikayeme göz atabilirsiniz ciddi anlamda çok keyif alarak yazıyorum bu fici.

neyse ben kaçtım!