Vazgeçmek, büyük cesaret işiymiş. Körü körüne bağlandığın bir insandan, bir anda vazgeçmek mümkün müdür? Bu işin kolay yolunu bilen varsa herkese öğretmeli. Sen, sanıyorsun ki herkes sana yazıyor. Sana özel her kelime ahlarla dolu. Her bir cümle yaralı, her kelime kan revan içinde, her nokta acılı. Telefon rehberimde kaç kez değişti ismin, biliyor musun? Kaç kez sildim ezbere bildiğim numaranı! Ben bile sayamadım. Bir gün Hayal Kırıklığı koydum adını, bir diğer gün İmkansızım. Kaç kez tuşladım numaranı, aramaya cesaret edemediğim her saniye kendime sövdüm. Bir kelime, bir Alo demeni bile özlemiştim. Aklımdan geçirirken ismini, parmaklarım her ayrı bir tuşa bastığında, kalbimin atışına akıl erdiremedim. Sanki ilk kez konuşacaktım seninle, sanki ilk kez duyacaktım kadife sesini... Saatler bile alay edercesine aktı gitti. Ben o numarayı hep tuşladım ama arama tuşuna basmaya cesaret edemedim. Korkum veya heyecanım neydi bilmiyorum. Belki bir kadın sesiydi beni korkutan belki de açılmayacak olan telefondu. Meşgulle son bulan arama da olabilirdi tabi. Ben, hiç cesaret edemedim seni aramaya. Sen, hiç açmadın çalmayan telefonunu. Bir nefese bile muhtaçtım. Kaç kez dokundum ekrandaki resmine, kaç gece konuştum hayalinle, boğazımda bir ateş vardı. Hiçbir soğuk su söndüremedi bu yangını. İsmin, o günden beri çevremde dönüyor. Bazen duymaya bile tahammül edemediğim ismin dört bir yanımı sardı. Ben kaçtıkça kovaladı hayalin. Bırakmadı yakamı acı denilen duygu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAHVE KOKULU ADAM ✔
PoesíaSiyaha aşıktı kadın, bu yüzden tüm renkleri siyaha boyadı... •Yazdıklarımın hepsi şahsıma aittir. İzinsiz herhangi bir yerde paylaşılırsa hakkında yasal işlem başlatılacaktır.
