przygoda w Narnii

rozdział 7

Perspektywa Adrianne

Nie czułam nic. Po chwili się obudziłam byłam na jakiejś plaży otoczonej górami. Slychac było tylko szum morza. Zobaczyłam jak coś się do mnie zbliża. Był to Aslan.
Natychmiast do niego podbiegłam.
- czy ja umarłam? Czy tak wygląda twój ląd?- zapytałam podekscytowana
- jesteś w dość młodym wieku dziecko,  nie przysłałem cie do Narnii żebyś teraz tam zginęła. Czeka cie jeszcze wiele przygód. Ale pamiętaj to ty musisz się zdecydować czy chcesz wrócić do tamtego pełnego cierpienia świata czy zostać tu w świecie gdzie nie ma cierpienia. To twoja decyzja jak się zdecydujesz będę przy tych trzech skałach które widzisz w oddali.- powiedział lew
  - jeśli zdecyduje się zostać to juz nie zobacze  rodzeństwa Pevensie, Kaspiana i innych narnijczykow prawda....
- niestety nie... wiem ze traktujesz ich jak najlepszych przyjaciół a Edmunda nawet bardziej... więc pozwale ci wrócić jeśli zechcesz- powiedział wielki lew i odszedł
- czy on miał na myśli że czuje coś do Edmunda? Przecież to Piotr powiedział mi ze mnie kocha a ja nie zaprzeczyłam...- pomyślałam

      Zamknęłam na chwilę oczy i zaczęła nad czymś intensywnie rozmyślać. Nagle pojawił mi się przed oczami obraz widziałam siebie i koleżanki z klasy których nie mogę nazwać koleżankami toż to złoooo wcieloneeeee. Za chwile zobaczyłam siebie i Edmunda kiedy pierwszy raz  go poznałam wtedy coś do niego już czułam... 

Po dwóch godzinach podjęłam decyzję zostało mi tylko odszukać Aslan. Przypomniałam sobie jak mówił, że będzie przy tych trzech skałach. Tam więc się udałam.

- widzę że już podjęła decyzje.

- tak, chcę wrócić.

- wiedziałem.

- chciałam Cię zapytać jeszcze czy to co mówił Miraz było prawdą?

- takk. Czekałem aż o to zapytasz.

- tylko jak ja tam wrócę?

Lew nic nie powiedział. Zamknęłam oczy kiedy je otworzyłam byłam już w Narnii.

Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam ale nie miałam pomysłów. I tak wiem, że krótkie. Następne będzie dłuższe.