Elimde Kalan

Tesadüfmü,kadermi?

Öylesine ağrı ki bu insanın kalbinde.Umut bile gelmiyor artık bu ruhsuz bedene.Artık geç kalmıştı,biliyordu.Kıpırdayamıyordu.Ayakları titriyordu.O sırada "kabul etme işlemleri kapatılmıştır"diye gelen mesajla içinde öncelerden yaranmış umuda öylesine kızgındı ki!Elleriyle kalbini tutmuşdu.Babasínın "Bulamayacaksın zaten iş!Beyinle olsaydı nerelerdeydim ben!Git ne halt yiyorsan ye!Akşam eve işsiz gelme!Gelirsende pişman olacaksın"cümleleri Handenin aklındaydı hala.Borçlar,babasının ısrarı olmasaydı üzülmezdi belki bu kadar.Rengi solmuştu.Ağlamaya başladı.Ama sesli değil,sessizce ağlıyordu.
Kenarda kardeşinin sözleriyle şok olan Alper arabasına binerken Handenin ne halde olduğunu gördü.Kız ağlıyordu
-Benim mi söylediklerime alındı?Yok,başka bir şey var.Insanlık ölmedi ya soralım-diye Alper içten konuştu.Handeye yaklaşarak:
-Hanfendi benim mi söylediklerime alındınız?
Hande konuşmuyordu.Şok haldeydi.
-Hanfendi!Hey!Iyimisiniz?-diye Alper şaşkınlıkla sordu
-Sizinle ilgisi yok-diye sessizce Hande söyledi
-Ama..
Alper lafını bitirmeden kız kendinden geçti.Bayıldı ve haliyle Alperin kucağına düştü.
-Hanfendi!Hanfendi!Hayallah!!!
"Nerden bile-bilirdiki,bu kız babasının korkusundan,fırsat kayıplığından bayıldı"
Aradan 4 saat geçmişti.Hande baygın halde bir odada yatıyordu.Oda çok lüks oda.Erkek odası.Hande koca ve güzel gözlerini açtı.Yavaştan başını kaldırdı ve yanındaki koltukta o adamın uyuduğunu gördü.Heyecanlanarak üzerine baktı ve sonra bayıldığını hatırladı.Aslında o adama borçluydu.Ama sonra başına gelenleri hatırladı ve koşarak evden çıktı.Bir taksiye atladı ve kendi-kendine"Ne yapacağım ben!?Ne?!Babam beni öldürecek.Annem hayal kırıklığı yaşayacak.Hepsi o adam yüzünden!O eve vardı ve içeri girdi.
-Anne!Anne!
Içerden ses gelmiyordu.Çok garip.Beş saat oldu.Neden gelmemişlerki?-Diye Hande kendi-kendine konuşuyordu.Sonra en son moda telefonunu götürerek annesini aradı.Yanıt bile vermiyordu.Sonra babasını aradı.Başka bir adam telefonu açarak:
-Bizde kaç saatdir size ulaşmaya çalışıyorduk.
-Siz kimsiniz!?Babama verin telefonu.
-Eee....
-Versene be adam!
-Malasef babanız Hikmet Özkan ve anneniz Makbule Özkan bir trafik neticesinde vefat etdi.
O anda telefon titreyen ellerden annesinin ve babasının hagatdan kaydıği gibi kayıp düştü yere.Paramparça oldu.Kızın gözleri kıpkırmızıydı.Sanki telefonu tutmuş gibi eli titreyerek kulağına deyiyordu.Dudaklarıyla birlikte ayaklarıda titriyordu.Rengi bu defa beyazlaşmıştı.
------------------------------------------------
3 ay sonra
----------------------------------------------- Artık evde yemek için hiç bir şey kalmamıştı.Evinin merdivenleri üstünde oturmuş,ne yapsın diye düşünüyordu.Çok açtı.Evi az önce gezmişti ve evde bir tek elbiseleri hariç bitmiş mum vardı.Artık acısını kalbine gömmüşdü.Bir şeyler yapmalıydı.
-Of ya.Nasıl bahtsız insanım ben ya!Çıkayım bari parkta geziniyim.
O parka gitdi ve gezinmeye başladı.
-Hayret!Gittiğin parkta bile kimse yok kızım-diye kendi-kendine konuşuyordu.
Birden telaş içinde,telefonla bağırarak konuşan bir adam yanından geçti.Sonra "Tamam diye bağıarak telefonu kapattı ve aglamaya başladı.Hande adamın,koskoca adamın ağlamasını garip buldu ve o adama yaķlaşarak:
-Iyimisin?
Adam yüzünü döndü,şaşkın halde Handeyi baştan boya süzdü ve "iyiyim" dedi.
-Siz şimdi söyleyeceklerimi kabul ederseniz daha iyi olacağım-diyerekten ilave etdi