ΌΝΕΙΡΑ ΜΕΤΑΞΙ

κεφ:3

Κυριακή και όπως κάθε βδομάδα είχε γενική καθαριότητα.
Εκείνη άρχισε το ξεσκόνισμα ενώ ο Αντρέας ανέλαβε όπως πάντα, τα μπαλκόνια και την περιποίηση των λίγων λουλουδιών που διατηρούσαν εκεί .

Ξεκινώντας από την κρεβατοκάμαρα και προς τα έξω η Φαίδρα  κοντοσταθηκε κοιτώντας  μία κορνίζα της αδερφής της με τον γαμπρό της στο γάμο τους.
Πάντα είχε πολύ καλές σχέσεις με τους δύο τους και τώρα που εκείνη ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί,θα ήθελε να μπορούσε να το ζήσει μαζί της από κοντά.

Είχε να τη δει καιρό πάνω από έξι μήνες, τελευταία φορά είχαν έρθει εκείνοι στην Αθήνα για κάτι εξετάσεις που της είχε δώσει ο γιατρός για την εγκυμοσύνη.
Χάιδεψε τη φωτογραφία και χαμογέλασε στη σκέψη της μεγάλης κοιλιάς που θα είχε ως κάνει ως τώρα.
Στο νησί είχε να κατέβει πάνω από χρόνο αν και φέτος το είχε βάλει προτεραιότητα της ,με τη δουλειά, πάλι δεν θα κατάφερνε  να πάει.
Μία θλίψη την τύλιξε σαν σεντόνι προκαλώντας της ασφυξία.
Πάντα ήθελε να φύγει απ' το νησί,δεν άντεχε τη μιζέρια του έλεγε και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, της έλειπε τρομερά.

Κι οι γονείς της, της έλειπαν πολύ και ας μην της το συγχώρεσαν ποτέ που δεν επέστρεψε εκεί μετά τις σπουδές της.
Ο πατέρας της έκανε όνειρα να της ανοίξει γραφείο,μέχρι και έτοιμους πελάτες της είχε.
Η Φαίδρα όμως ήθελε να ζήσει τη ζωή της μακριά από εκεί,από τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά της γειτονιάς,απ'τις κακεντρέχειες των συγγενών​.
Αυτά δεν άντεχε τόσα χρόνια και ήθελε να φύγει μακριά.
Να ζήσει στην πόλη, άγνωστη μεταξύ αγνώστων.

Ξεφύσιξε και έκανε να αφήσει την κορνίζα στη θέση της όταν ένιωσε το χάδι του Αντρέα στη ραχοκοκαλιά της.

"Σου λείψαν πολύ  ε?",εκείνος είχε μόνο πατέρα και τον είχε κοντά του.
Η μάνα του είχε πεθάνει χρόνια πριν, ξαφνικά και αναπάντεχα.

Παρ' όλα αυτά εκείνος ποτέ δεν παραπονέθηκε, δεν λιγοψύχησε, δεν συχτηρησε βρε αδερφέ,  για τα στραβά που τους έφερε η ζωή.
Πάντα αισιόδοξος,ονειροπόλος  αθεράπευτα ρομαντικός κι ας άργησε πολύ να της το δείξει.

"Μου λείψαν και πάλι δεν θα καταφέρω να πάω", άτονα σηκώθηκε και έκανε να συνεχίσει τις δουλειές.

Το ξερε αυτό το ύφος , το πεισματάρικο που κρυβε παράπονο. Το 'παιρνε όταν κατι δεν πήγαινε με τα σχέδια της.
Όταν κατι ή κάποιος χάλαγε τα πλάνα της.

"Αν μπορέσεις να ξεκλέψεις δύο καθημερινές εγώ μπορώ να το κανονίσω",ότι ήθελε εκείνη, αρκεί να ήταν ευχαριστημένη.