Η μαριονέτα του διαβόλου (ΥΠΟ ΔΙΌΡΘΩΣΗ)

Εισαγωγή

Ασύμμετρα. Όλα ήταν ασύμμετρα. Προσηλωμένος στις γραμμές του πεζοδρομίου, ο εκνευρισμός του μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Απ' την μία, τα πλακάκια ήταν πολύ μικρά για να χωρέσουν ένα ολόκληρο βήμα του και απ' την άλλη, πολύ μεγάλα για να καταφέρει να προσπεράσει τα σχισίματα.

"Πρώτο... Δεύτερο..." Μονολόγησε απόλυτα συγκεντρωμένος στο βάδισμά του, ώσπου συνειδητοποίησε πως υπέκυψε ξανά στα παιχνίδια που έπαιζε το μυαλό του.

Μην αντέχοντας άλλο την παράνοια, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Οι βλεφαρίδες του ήταν πλέον γεμάτες παγωμένα σταγονίδια από το κρύο και τα καταγάλανα μάτια του έκλεισαν ενοχλημένα στην αίσθησή τους.

Το χιόνι έπεφτε απαλό, πάνω στα φρεσκοκουρεμένα, ξανθά μαλλιά του. Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης παγωμένοι, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Αν και η άνοιξη είχε ήδη φτάσει, το πράσινο από τα πάρκα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Τα μόνα που έδιναν φως σε εκείνο το βράδυ ήταν οι ψηλές λάμπες από τους δρόμους με τις υπερμεγέθεις επιγραφές, μιας και το φεγγάρι δεν ήταν πουθενά για να φανεί.

Ο Γκάμπριελ έσκυψε όταν κατάλαβε πως το κορδόνι από τα δερμάτινα μποτάκια του λύθηκε. Μπροστά του απλώνονταν τα όνειρα κάθε ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη, οι ατελείωτες Χολιγουντιανές σκηνές, κι όμως εκείνος έβλεπε μόνο έναν γυάλινο πύργο με μια απερίγραπτα άσχημη αρχιτεκτονική και ένα μάτσο άστεγους έξω απ' τα κλειστά μαγαζιά.

Δυσανασχέτισε στην θέα τους∙ τα πόδια τους γυμνά, τα ρούχα τους ξεσκισμένα και τα λιγοστά κουρέλια που είχαν γύρω τους βρώμικα. Δεν ήταν σίγουρος πως καταλάβαινε τι συζητούσαν, όμως ήταν βέβαιος πως επρόκειτο για εκείνον.

Έψαξε νευρικά στην τσέπη του για χρήματα. Ο ήχος από τα ψιλά που έπεφταν στο τσίγκινο μπολάκι γέμισε τον άνδρα με ένα κύμα ικανοποίησης και μια ζεστασιά τον κατέκλυσε. Πλέον δεν ένιωθε τύψεις για το ποιος ήταν. Αντιθέτως, τα βήματά του έγιναν πιο βαριά και σταθερά καθώς απομακρυνόταν.

Αφού τσέκαρε αν το πιστόλι βρισκόταν ακόμα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του, κράτησε στα χέρια του το κινητό και πληκτρολόγησε τον αριθμό του συναδέλφου του.

"Βίκτωρ; Είναι όλα έτοιμα για την πτήση;" Ξεροκατάπιε και μια βαθιά φωνή ήχησε από την άλλη πλευρά της γραμμής. Σχεδίαζαν χρόνια αυτό το ταξίδι. Τίποτα δεν έπρεπε να πάει στραβά. Κανένα λάθος δεν ήταν αποδεκτό.